Τα μικρά παιδιά παθαίνουν διάφορες μολύνσεις πολύ εύκολα. Οι στατιστικές λένε ότι ένα παιδί από τα πρώτα μέχρι τα δεύτερα του γενέθλια θα αρρωστήσει με μολύνσεις κατά μέσο όρο 14 φορές. Ο λόγος είναι γιατί το αμυντικό σύστημα των παιδιών δεν είναι τόσο ώριμο ακόμα, για να αντιμετωπίσει με αποτελεσματικότητα τα μικρόβια και τους ιούς. Όταν όμως ένα παιδί πηγαίνει σε παιδικό σταθμό είναι αναμενόμενο ότι θα άρρωστα πιο τακτικά.

 Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;

Πρώτον, τα παιδιά στο σταθμό είναι μαζεμένα πολλά μαζί και έρχονται σε επαφή το ένα με το άλλο. Άρα και η πιθανότητα να μεταδώσει το ένα παιδί στο άλλο κάποιο βακτηρίδιο είναι πιο μεγάλη. Μοιράζονται μεταξύ τους παιχνίδια με αποτέλεσμα εύκολα να μεταφέρονται βακτηρίδια από το ένα παιδί στο άλλο. Δεύτερον, η πλειοψηφία των μικρών παιδιών (μικρότερα των 2.5 χρονών) δεν έχουν ακόμη εκπαιδευτεί να πηγαίνουν στο αποχωρητήριο και ούτε γνωρίζουν καλά τη σημασία του πλυσίματος των χεριών μετά από τη χρήση του αποχωρητηρίου.

Το κοινό κρυολόγημα και οι γαστρεντερίτιδες είναι οι αρρώστιες που μεταδίδονται πολύ εύκολα στα παιδιά του νηπιαγωγείου. Οι λόγοι είναι οι εξής:

Για το κοινό κρυολόγημα.

1. Οι ιοί του κοινού κρυολογήματος μεταδίδονται μέσω της ατμόσφαιρας στα παιδάκια κάθε φορά που το άρρωστο παιδί βήχει ή φτερνίζεται.
2. Οι ιοί μεταδίδονται επίσης με τα σάλια και τις εκκρίσεις της μύτης. Έτσι με την επαφή μεταξύ των παιδιών, οι ιοί μεταδίδονται εύκολα.
3. Επιπλέον όμως ,πολλά βακτηρίδια ζουν για κάποιο χρόνο στο περιβάλλον. Έτσι αν ένα παιδί μολύνει ένα παιχνίδι ή οποιοδήποτε αντικείμενο, είναι εύκολο στη συνέχεια να μολυνθεί το επόμενο παιδί που θα το πάρει στα χέρια του. 

Για τις γαστρεντερίτιδες

Τα βακτηρίδια αυτά βρίσκονται στα κόπρανα.

1. Εάν το προσωπικό του νηπιαγωγείου δεν τηρεί με ευλάβεια τους κανόνες υγιεινής, μπορεί να μεταδώσει με τα χέρια εύκολα τα βακτηρίδια από το άρρωστο παιδί στα υπόλοιπα.
2. Αν τα παιδάκια τρώνε φαγητό που προετοιμάστηκε από κάποιον που ήταν άρρωστος και δεν τηρούσε με ευλάβεια τους ατομικούς κανόνες υγιεινής.

Τι μπορείτε να κάνετε εσείς, πριν στείλετε το παιδί στο σταθμό; 

1. Βεβαιωθείτε ότι έχει κάνει όλα τα εμβόλια για την ηλικία του.
2. Να είστε πρώτα από όλα εσείς υπεύθυνοι για την προστασία όλων των παιδιών. Έτσι αν υποψιάζεστε ότι το παιδί σας είναι άρρωστο, να απευθύνεστε αμέσως στο γιατρό και αν πάσχει από κάποια μεταδοτική αρρώστια να το αφήνετε σπίτι. Ακόμα και αν νομίζετε ότι «πάει» να αρρωστήσει πρέπει να ενημερώνετε την νηπιαγωγό ώστε να παρακολουθεί για πιθανά συμπτώματα και να σας ενημερώνει αμέσως. 
3. Βεβαιωθείτε ότι στο νηπιαγωγείο ακολουθούνται αυστηρά οι κανόνες υγιεινής για την αλλαγή της πάνας στα παιδιά.
4. Βεβαιωθείτε ότι οι κανόνες ατομικής υγιεινής (πλύσιμο χεριών κτλ) τηρούνται αυστηρά από όλο το προσωπικό του σχολείου, καθώς επίσης και από τα παιδιά.
5. Βεβαιωθείτε ότι στο σχολείο υπάρχει η κατάλληλη υποδομή (καθαρές πετσέτες, σαπούνια κτλ) έτσι ώστε να τηρούνται από όλους οι κανόνες ατομικής υγιεινής.
6. Αν το παιδί σας αρρωστήσει και πρέπει να μείνει σπίτι ενημερώστε το σχολείο, και συζητήστε με τον παιδίατρο μήπως χρειάζεται να παρθούν κάποια προληπτικά μέτρα για να προστατευτούν τα υπόλοιπα παιδιά του σχολείου.

Πηγή: Paidiatros.com

Οι πληροφορίες - γνώσεις που ακολουθούν δεν υποκαθιστούν με κανένα τρόπο τις τακτικές επισκέψεις στον παιδίατρο ο οποίος παρακολουθεί τη φυσιολογική ανάπτυξη ενός παιδιού (Νεογέννητο, βρέφος, μωρό, παιδί, έφηβος). Κάθε παιδί είναι ξεχωριστό άτομο. Δε μοιάζει με κανένα άλλο. Η ανάπτυξη ενός παιδιού δεν μπαίνει σε αυστηρά χρονικά όρια. Μπορεί ένα παιδί να υστερεί λίγο στην ανάπτυξη του λόγου αλλά να είναι πιο μπροστά όσον αφορά την κινητικότητα ή το αντίθετο. Αν όμως απασχολεί τους γονείς οτιδήποτε σχετικά με τη φυσιολογική ανάπτυξη ενός παιδιού, πρέπει αμέσως να συμβουλευτούν τον παιδίατρο. 

Μια τεράστια κοινωνική και συναισθηματική ανάπτυξη λαμβάνει χώρα κατά την πρώιμη παιδική ηλικία. Καθώς τα παιδιά βιώνουν εκρήξεις θυμού, εναλλαγές διάθεσης και ένα κοινωνικό σύνολο που συνεχώς διευρύνεται, πρέπει να μάθουν περισσότερα για τα συναισθήματά τους καθώς και για τα συναισθήματα των άλλων.

Κοινωνικο-Συναισθηματικές Εμπειρίες της Πρώιμης Παιδικής Ηλικίας.

Κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, οι εκρήξεις θυμού είναι αρκετά συχνές. Υπάρχει ένας καλός λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι αναφέρονται συχνά σε αυτό το στάδιο ως τα "τρομερά δύο"!

Τα νήπια τείνουν να έχουν γρήγορες εναλλαγές της διάθεσης. Ενώ τα συναισθήματά τους μπορεί να είναι πολύ έντονα, αυτά τα συναισθήματα τείνουν επίσης να είναι αρκετά βραχύβια. Μπορεί να εκπλαγείτε με το πώς το παιδί σας μπορεί να πάει από το να ουρλιάζει υστερικά για ένα παιχνίδι τη μια στιγμή στο να κάθεται μπροστά στην τηλεόραση ήσυχα παρακολουθώντας μια αγαπημένη εκπομπή λίγες στιγμές αργότερα. 

Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία μπορεί να είναι πολύ κτητικά και να δυσκολεύονται να μοιράζονται. Ωστόσο, το να μάθεις να τα πηγαίνεις καλά με άλλα παιδιά είναι μια βασική δεξιότητα. Σε λίγα μόλις χρόνια, το παιδί σας θα περάσει από το να περνά τον περισσότερο χρόνο του με την οικογένεια και τους στενούς φίλους στο να περνά ένα μεγάλο μέρος της ημέρας αλληλεπιδρώντας, μαθαίνοντας και παίζοντας με άλλα παιδιά στο σχολείο.

Η συναισθηματική ανάπτυξη και οι κοινωνικές δεξιότητες είναι απαραίτητες για τη σχολική ετοιμότητα. Παραδείγματα τέτοιων ικανοτήτων περιλαμβάνουν την προσοχή σε φιγούρες ενηλίκων, την εύκολη μετάβαση από τη μια δραστηριότητα στην άλλη και τη συνεργασία με άλλα παιδιά. 

Βοηθήστε τα παιδιά να αναπτύξουν κοινωνικές και συναισθηματικές δεξιότητες.

Πώς μπορείτε λοιπόν να βοηθήσετε το παιδί σας να μάθει πώς να παίζει καλά με τους άλλους; Η κοινωνική ικανότητα δεν περιλαμβάνει μόνο την ικανότητα συνεργασίας με συνομηλίκους. περιλαμβάνει επίσης πράγματα όπως η ικανότητα να δείχνεις ενσυναίσθηση, να εκφράζεις συναισθήματα και να μοιράζεσαι γενναιόδωρα. Ευτυχώς, υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορείτε να κάνετε για να βοηθήσετε τα παιδιά σας να αναπτύξουν αυτές τις πολύ σημαντικές κοινωνικές και συναισθηματικές δεξιότητες.

Μοντέλο κατάλληλων συμπεριφορών.

Η παρατήρηση παίζει ζωτικό ρόλο στον τρόπο με τον οποίο τα μικρά παιδιά μαθαίνουν νέα πράγματα. Εάν το παιδί σας βλέπει να μοιράζεστε, να εκφράζετε ευγνωμοσύνη, να βοηθάτε και να μοιράζεστε συναισθήματα, το παιδί σας θα έχει μια καλή και σταθερή κατανόηση του πώς να αλληλοεπιδρά με άλλα άτομα εκτός σπιτιού. 

Μπορείτε να μοντελοποιήσετε αυτές τις απαντήσεις στο δικό σας νοικοκυριό τόσο με το παιδί σας όσο και με άλλα μέλη της οικογένειας. Κάθε φορά που λέτε «παρακαλώ» ή «ευχαριστώ», δείχνετε πώς θα θέλατε να συμπεριφέρονται τα παιδιά σας.

Ενίσχυση της καλής συμπεριφοράς. 

Το πιο σημαντικό, φροντίστε να επαινείτε όταν τα παιδιά σας επιδεικνύουν καλές κοινωνικές συμπεριφορές. Το να βοηθάτε τα παιδιά σας να αισθάνονται καλά με τον εαυτό τους παίζει επίσης σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη μιας αίσθησης ενσυναίσθησης και συναισθηματικής ικανότητας. Δημιουργώντας ένα θετικό κλίμα όπου τα παιδιά μπορούν να μοιραστούν τα συναισθήματά τους, τα παιδιά θα αρχίσουν φυσικά να γίνονται πιο γενναιόδωρα και στοχαστικά. Η ενίσχυση όχι μόνο κάνει τα μικρά παιδιά να αισθάνονται καλά με τον εαυτό τους, αλλά τα βοηθά επίσης να κατανοήσουν γιατί ορισμένες συμπεριφορές είναι επιθυμητές και άξιες επαίνου.

Διδάξτε την Ενσυναίσθηση.

Οι γονείς μπορούν επίσης να ενισχύσουν την ενσυναίσθηση και να δημιουργήσουν συναισθηματική νοημοσύνη ενθαρρύνοντας τα παιδιά τους να σκεφτούν πώς νιώθουν οι άλλοι άνθρωποι. Ξεκινήστε ρωτώντας για τα συναισθήματα του παιδιού σας, ρωτώντας για γεγονότα στη ζωή του παιδιού σας. «Πώς ένιωσες όταν έχασες το παιχνίδι σου;» «Πώς σας έκανε να νιώσετε αυτή η ιστορία;»

Μόλις τα παιδιά γίνουν ικανά να εκφράζουν τις δικές τους συναισθηματικές αντιδράσεις, αρχίστε να κάνετε ερωτήσεις σχετικά με το πώς μπορεί να αισθάνονται οι άλλοι άνθρωποι. «Πώς πιστεύεις ότι ένιωσε η Νάντια όταν πήρες το παιχνίδι με το οποίο έπαιζε;»

Απαντώντας σε ερωτήσεις σχετικά με τα συναισθήματα, τα παιδιά μπορούν να αρχίσουν να σκέφτονται πώς οι δικές τους πράξεις μπορεί να επηρεάσουν τα συναισθήματα των γύρω τους. 

Διδάξτε τη Συνεργασία.

Η συνεργασία είναι μια δεξιότητα που επωφελείται τρομερά από την άμεση εμπειρία. Το να δίνετε στο παιδί σας την ευκαιρία να αλληλεπιδράσει και να παίξει με άλλα παιδιά είναι ένας από τους καλύτερους τρόπους για να του διδάξετε πώς να σχετίζεται με τους άλλους. Ενώ το νήπιό σας μπορεί να βρίσκει το παιχνίδι με τους συνομηλίκους σας απογοητευτικό μερικές φορές, καθώς τα παιδιά συχνά δεν έχουν υπομονή και την ικανότητα να μοιράζονται, τα πράγματα θα αρχίσουν σταδιακά να βελτιώνονται με την ηλικία και την εμπειρία. 

Καθώς τα παιδιά παίζουν και αλληλοεπιδρούν, αρχίζουν επίσης να αναπτύσσουν κοινωνικές δεξιότητες επίλυσης προβλημάτων. Οι πρώτες προσπάθειες μπορεί να περιλαμβάνουν πολλές διαφωνίες και συγκρούσεις με αδέρφια και συνομηλίκους, αλλά τελικά, τα παιδιά μαθαίνουν πώς να διαπραγματεύονται και να συμβιβάζονται με άλλα παιδιά.

Πηγή: Herokids.gr

 

Έχουν γραφτεί πολλά για τον ρόλο της μητέρας στην εξέλιξη του παιδιού, όχι όμως και για το ρόλο του πατέρα. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Είναι αλήθεια ότι η Ψυχολογία αγνόησε για πολύ καιρό τον πατέρα… Οι επιστήμονες υπέθεσαν προκαταβολικά ότι η επίδραση του στην ανάπτυξη του παιδιού έχει μικρότερη σημασία από εκείνη της μητέρας και οι θεωρίες που αναπτύχθηκαν στο παρελθόν είναι εναρμονισμένες με την παραδοσιακή αντίληψη για τον πατέρα – θεατή και τη μητέρα να παίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανάπτυξη του παιδιού. Είναι αλήθεια ακόμα ότι όπως αναπτύχθηκε η κοινωνία μας με τη μητέρα «στο σπίτι» και τον πατέρα «στη δουλειά», η κατανομή των ρόλων κάθε φύλου καθορίστηκε ανάλογα με τις πολιτισμικές, κοινωνικές και ιδεολογικές συνθήκες.

Τι μας κάνει τώρα να αναθεωρήσουμε το ρόλο του πατέρα; Τι έχει αλλάξει;

Στην εποχή μας έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε νέα φαινόμενα που έριξαν φως στον παραγνωρισμένο ρόλο του πατέρα:

• Η γυναίκα πλέον εργάζεται συχνά τις ίδιες ώρες με τον πατέρα ή και περισσότερες, με αποτέλεσμα την ανακατανομή των ρόλων σε σχέση με τη φροντίδα των παιδιών
• Αυξήθηκαν τα διαζύγια και οι μονογονεϊκές οικογένειες
• Εντατικοποιήθηκαν οι έρευνες πάνω στο ρόλο του πατέρα στην ανάπτυξη των παιδιών και πάνω στις συνέπειες της πατρικής αποστέρησης
• Μελετήθηκαν πιο εκτεταμένα οι διαφορές των δύο φύλων (βιολογικές και κοινωνικές)
• Η οικογένεια πλέον αντιμετωπίζεται σαν σύστημα που αλληλοεπηρεάζει και αλληλοκαθορίζει τις σχέσεις των μελών της

Στην εποχή μας δηλαδή ο ρόλος του πατέρα έχει αλλάξει και δεν είναι πλέον απλός θεατής;

Δυστυχώς συχνά ο πατέρας περιορίζεται στους ρόλους του Άγιου Βασίλη που έρχεται φορτωμένος δώρα και του Μέγα Τιμωρού που έρχεται να τιμωρήσει και να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Άλλες φορές εμφανίζεται στο προσκήνιο με το τέλος της βρεφικής ηλικίας όταν «μπορεί» να επικοινωνεί πλέον με το παιδί του. Αυτό όμως έχει βαρύ τίμημα για τη μητέρα και τη φορτώνει με πολύ άγχος, θυμό και ενοχή για τα τυχόν προβλήματα του παιδιού.

Είναι χαρακτηριστικό ότι συχνά οι ίδιοι οι πατέρες θεωρούν ότι το μεγάλωμα των παιδιών είναι καθαρά «γυναικεία» υπόθεση και ότι δεν διαθέτουν τα απαραίτητα βιολογικά ένστικτα για να ανταποκριθούν στα παιδιά τους, ιδιαίτερα κατά τη βρεφική ηλικία. Οι σύγχρονες έρευνες όμως διαψεύδουν αυτές τις εδραιωμένες αντιλήψεις και καλούν τον πατέρα να πάρει τη θέση που του αρμόζει στο οικογενειακό σύστημα και να «αποφορτίσει» τη μητέρα από τις ευθύνες που της επιρρίπτονται για «οτιδήποτε πηγαίνει στραβά»!

Ποιος είναι ο ρόλος του πατέρα στο οικογενειακό σύστημα;

Πρώτα απ’ όλα δεν θα πρέπει να αγνοείται ο ρόλος του πατέρα σαν το πρόσωπο που θα «κόψει» τον ψυχολογικό ομφάλιο λώρο που συνδέει τη μητέρα με το παιδί. Έτσι συχνά η υπερπροστασία της μητέρας με τις καταστροφικές για το ψυχισμό των παιδιών συνέπειες, σχετίζεται με την απουσία ή την ανεπάρκεια του πατέρα. Θα πρέπει ακόμα να παραδεχτούμε το γεγονός πως ο τρόπος συμμετοχής του πατέρα στο γάμο του και οι συζυγικές σχέσεις, που είναι ο πυρήνας πάνω στον οποίο xτίζεται όλο το οικογενειακό σύστημα, καθορίζουν και την επάρκεια του μητρικού ρόλου και το πώς η μητέρα αντεπεξέρχεται στο ρόλο αυτό. Η ποιότητα της σχέσης των δύο συζύγων σχετίζεται με την ποιότητα της σχέσης μητέρας – παιδιού αλλά και πατέρα –παιδιού. Είναι σημαντικό το ότι έχει παρατηρηθεί υψηλή συνάφεια των προβλημάτων των παιδιών με τη γενικότερη ανωμαλία και διαταραχή που επικρατεί στην οικογένεια, ιδιαίτερα στις διαλυμένες οικογένειες ή στις οικογένειες που οι σύζυγοι βρίσκονται σε «συναισθηματικό διαζύγιο».

Ποιος είναι ο ρόλος του πατέρα στην κοινωνικοποίηση του παιδιού και στην ανάπτυξη της προσωπικότητας του;

Τονίζεται η σημασία της πατρικής παρουσίας κατά τη βρεφική ηλικία του παιδιού ως προς τις έμμεσες συνέπειες της στις πρώτες συναναστροφές και ενέργειες του παιδιού με άλλα πρόσωπα.

Αν ο πατέρας «ασχοληθεί», θα μπορέσει αντιληφθεί τις εκδηλώσεις του βρέφους και να ανταποκριθεί σωστά σε αυτές. Πέρα από την άμεση επίδραση του στο βρέφος, επηρεάζει έμμεσα τη συμπεριφορά της μητέρας απέναντι σε αυτό.

Πατέρας και βρέφος, όπως μητέρα και βρέφος αλληλοεπηρεάζονται αδιάκοπα. Ο πατέρας καταλαβαίνει τις εκδηλώσεις του βρέφους και αυτό με τη σειρά του μαθαίνει να επικοινωνεί και να επιδρά στη συμπεριφορά του πατέρα του απέναντι του. Αυτή η ανταλλαγή ανάμεσα στον πατέρα και το βρέφος δίνει από νωρίς στο παιδί ένα μάθημα κοινωνικού ελέγχου: «Μπορώ να επηρεάσω τους άλλους με αυτά που κάνω!»

Οι οικογένειες με μεγαλύτερη ισότητα στις σχέσεις των γονιών και ίσο καταμερισμό στις φροντίδες για το μωρό (τάισμα, λούσιμο, ντύσιμο…) καταφέρνουν να δώσουν στο βρέφος την ικανότητα ν΄ ανοίγεται στους άλλους και να φοβάται λιγότερο την παρουσία ενός ξένου. Με αυτό τον τρόπο καθορίζουν τις κοινωνικές του αντιδράσεις και τις φιλίες που θα αναπτύξει στο μέλλον με άλλα παιδιά.

Μελέτες σε έφηβους δείχνουν ότι οι έφηβοι που είχαν ανεπαρκή πατρική στοργή ήταν λιγότερο κοινωνικοί, δυσπροσάρμοστοι, ανασφαλείς και αγχώδεις με χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Άλλες μελέτες σε παιδιά που ο πατέρας τους απουσίαζε μεταξύ 6 – 12 ετών δείχνουν ότι σαν έφηβοι ήταν πιο επιθετικοί αλλά και θηλυπρεπείς ταυτόχρονα.

Ακόμα πολλές έρευνες συνδέουν την ένταση και την έκταση του άγχους που αναπτύσσει το παιδί με την πατρική αποστέρηση.

Μεγάλος ρόλος αποδίδεται στον ρόλο του πατέρα στην ανάπτυξη διαταραχών της συμπεριφοράς του παιδιού, όπως στην αντικοινωνική συμπεριφορά, την «παιδική παραπτωματικότητα» και άλλων ψυχικών διαταραχών και ψυχοπαθολογικών εκδηλώσεων.

Όταν ο πατέρας «απουσιάζει» δεν υπάρχει πρότυπο ταύτισης για το αγόρι, με αποτέλεσμα να φτιάχνει πρότυπο «μυθικό»: παντοδύναμο, που δεν απαγορεύει, δεν έχει όρια, δεν έχει φραγμούς, δεν έχει αυτοέλεγχο!

Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε πως μέσω της διαδικασίας ταύτισης με τους γονείς του το παιδί χτίζει το «εγώ» του βάσει των προτύπων που του παρέχουν οι γονείς του. Έτσι βλέπουμε τον σημαντικό ρόλο του πατέρα όχι μόνο στην ανάπτυξη της ηθικής συνείδησης και συμπεριφοράς του παιδιού (αξίες, στάσεις ζωής) αλλά και στη διαμόρφωση της «σεξουαλικής του ταυτότητας».

Ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος του πατέρα στη διαμόρφωση της σεξουαλικής ταυτότητας του παιδιού;

Οι πατέρες επηρεάζουν περισσότερο από τις μητέρες τη συμπεριφορά σύμφωνα με το φύλο με την προσωπικότητα τους, με το να χρησιμεύουν σαν πρότυπα και με τις καθημερινές συναναστροφές με τα παιδιά τους.

Είναι αξιοσημείωτο το ότι η πατρική ζεστασιά συνδέεται με υψηλή αρρενωπότητα στα αγόρια. Τα αγόρια που η συμπεριφορά τους ταιριάζει με το στερεότυπο του ανδρισμού έχουν πατέρες αποφασιστικούς, ικανούς να θέτουν όρια, με ενεργό ρόλο στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους.

Οι μελέτες δείχνουν ότι η σεξουαλική ταυτοποίηση των αγοριών εξαρτάται κυρίως από το πόσο ουσιώδης είναι για το αγόρι η σχέση με τον πατέρα του και όχι από το χρόνο που περνά μαζί του. Τα αγόρια που έχουν μεγαλύτερη ταυτοποίηση με τον «ανδρικό ρόλο» βλέπουν τον πατέρα τους ως πηγή επιδοκιμασίας και τιμωρίας.

Αντίθετα, η αδιαφορία και η εχθρότητα του πατέρα ευθύνονται κατά πολύ για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στη δημιουργία μόνιμων ετεροφυλικών σχέσεων.

Στις έρευνες για τα αποτελέσματα της πρώιμης πατρικής αποστέρησης φαίνεται ότι για τα αγόρια δεν υπάρχει μορφή για ταυτοποίηση (ανδρικό πρότυπο). Είναι περισσότερο «θηλυπρεπή», λιγότερο ανεξάρτητα, έχουν δυσκολίες στις σχέσεις με συνομήλικους και είναι αγχώδη με περισσότερα προβλήματα συμπεριφοράς.

Όσον αφορά στα κορίτσια, δημιουργούνται δυσκολίες στις σχέσεις τους με τους άντρες και παραμένουν πιο εξαρτημένα από τη μητέρα τους.

Εννοείται, πως όσο αλλάζουν οι αντιλήψεις μας για το ποια συμπεριφορά ταιριάζει στα κορίτσια και ποια στα αγόρια, άλλο τόσο αλλάζει και η συμβολή του πατέρα σ΄ αυτή τη διαδικασία.

Ο πατέρας παίζει κάποιο ιδιαίτερο ρόλο στην πνευματική εξέλιξη των παιδιών;

Ο πατέρας επηρεάζει την απόδοση των παιδιών στο σχολείο, τις προτιμήσεις τους, ακόμα και τα είδη των απασχολήσεων τους. Δεν είναι λίγα τα παιδιά που ασχολούνται, για παράδειγμα, με το ποδόσφαιρο (ανεξαρτήτως ταλέντου και πραγματικού ενδιαφέροντος), μόνο και μόνο γιατί το ποδόσφαιρο είναι σημαντικό για τον πατέρα…

Οι πατέρες και οι μητέρες συμβάλουν στη νοητική ανάπτυξη του βρέφους αλλά με διαφορετικό τρόπο:

Ο πατέρας με τις φυσικές του ικανότητες σαν συμπαίκτης στο παιχνίδι με το παιδί και η μητέρα με τις ειδικές της ικανότητες να του κουβεντιάζει και να το διδάσκει.

Οι πατέρες μιλούν λιγότερο αλλά παίζουν με απότομες αλλαγές της έντασης κυρίως «σωματικά», ζωηρά παιχνίδια, παρά διδακτικά ή διανοητικά ή με αντικείμενα ή με ομιλία όπως της μητέρας. Στο παιχνίδι με τον πατέρα, το παιδί εξερευνά, γνωρίζει, αποδέχεται τα όρια του και αποκτά τον έλεγχο της πραγματικότητας του. Αποκτώντας όμως τον έλεγχο της πραγματικότητας του, το παιδί κερδίζει σε αυτογνωσία και αυτοεκτίμηση. 

Πέρα από το παιχνίδι, καθοριστική είναι η συμβολή του πατέρα (αν η μητέρα τον αφήσει!!!) στις προσπάθειες που κάνει, νωρίτερα από τη μητέρα , για να γίνει το παιδί του ανεξάρτητο (να τρώει, να λούζεται και να κοιμάται μόνο, να κόβει με το μαχαίρι κ.ο.κ).

Δεν είναι τυχαίο ότι η πατρική αποστέρηση συνδέεται με χαμηλότερες επιδόσεις στο σχολείο για τα αγόρια και με τη συχνότερη εμφάνιση σχολικής φοβίας ή σχολικής αποτυχίας.

Αυτά αφορούν στα αγόρια. Στα κορίτσια οι πατέρες επιδρούν με το λόγο και τη στοργή τους και όχι τόσο με το παιχνίδι! Οι πατέρες επηρεάζουν τα κορίτσια τους έμμεσα, μέσα από τη σχέση τους με τις γυναίκες τους και άμεσα με τις προσδοκίες που δείχνουν να έχουν από αυτά.

Η πατρική αποστέρηση είναι δηλαδή εξίσου σημαντική όπως και η μητρική αποστέρηση;

Φαίνεται πως ο πατέρας πρέπει να εγκαταλείψει το ρόλο του θεατή και με την παρουσία του και το παράδειγμα του να συμπρωταγωνιστήσει και να δείξει μαζί με τη μητέρα πώς λειτουργεί μια οικογένεια: η βασική μονάδα, η υπεύθυνη για την ανάπτυξη των μελών της.

Η πατρική αποστέρηση είναι όντως εξίσου σημαντική με τη μητρική αποστέρηση. Η αποστέρηση αυτή έχει ποικίλες επιπτώσεις στην εξέλιξη και την προσωπικότητα των παιδιών – επιπτώσεις διαφορετικές στα αγόρια και στα κορίτσια.

Η παρουσία του πατέρα είναι απαραίτητη για τη σεξουαλική ταυτοποίηση, την πνευματική εξέλιξη, την ωρίμανση της προσωπικότητας και των αγοριών και των κοριτσιών.

Για την υγιή ψυχοσωματική εξέλιξη των παιδιών χρειάζεται και η πατρική και η μητρική φροντίδα. Σε κάθε στάδιο εξέλιξης του παιδιού στη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, το παιδί χρειάζεται όχι μόνο τη μητέρα αλλά και τον πατέρα ως αντικείμενο αγάπης, ασφάλειας, σύνδεσης με τον εξωτερικό κόσμο και την αρχή της πραγματικότητας, ως μορφή ταυτοποίησης ή ακόμα και ως μορφή την οποία μπορεί να αμφισβητήσει…

Πηγή: Paidiatros.com

Οι πληροφορίες - γνώσεις που ακολουθούν δεν υποκαθιστούν με κανένα τρόπο τις τακτικές επισκέψεις στον παιδίατρο ο οποίος παρακολουθεί τη φυσιολογική ανάπτυξη ενός παιδιού (Νεογέννητο, βρέφος, μωρό, παιδί, έφηβος). Κάθε παιδί είναι ξεχωριστό άτομο. Δε μοιάζει με κανένα άλλο. Η ανάπτυξη ενός παιδιού δεν μπαίνει σε αυστηρά χρονικά όρια. Μπορεί ένα παιδί να υστερεί λίγο στην ανάπτυξη του λόγου αλλά να είναι πιο μπροστά όσον αφορά την κινητικότητα ή το αντίθετο. Αν όμως απασχολεί τους γονείς οτιδήποτε σχετικά με τη φυσιολογική ανάπτυξη ενός παιδιού, πρέπει αμέσως να συμβουλευτούν τον παιδίατρο.

Κινητικότητα - Παιδί 5 χρονών 

1. Το παιδί περπατάει στις φτέρνες.
2. Μπορεί να πετάξει μια μικρή μπάλα με το χέρι πάνω από το κεφάλι.
3. Πλένει χέρια, δόντια χωρίς καμία βοήθεια.
4. Ντύνεται, ξεντύνεται χωρίς επίβλεψη.
5. Μπορεί να αντιγράψει ένα τρίγωνο. 

Κοινωνικότητα, Αντίληψη - Παιδί 5 χρονών

1. Το παιδί αντιλαμβάνεται τους κανόνες των παιχνιδιών.
2. Καταλαβαίνει το σωστό από το λάθος, τι είναι δίκαιο ή άδικο.
3. Ξέρει τον αριθμό του τηλεφώνου καθώς και την διεύθυνση του σπιτιού.
4. Ξεχωρίζει 4-5 χρώματα.

Ακοή, Ομιλία - Παιδί 5 χρονών

1.  Το παιδί προφέρει όλα τα σύμφωνα καθαρά.
2.  Ξέρει προθέσεις όπως "πίσω", "κάτω", "μακριά".
3.  Γνωρίζει τα κοινά αντίθετα όπως μεγάλο/μικρό.
4.  Το λεξιλόγιο του αποτελείται από περίπου 2000 λέξεις.
5.  Κάνει προτάσεις με 6-8 λέξεις.
6.  Χρησιμοποιεί μέλλοντα, αόριστο, ενεστώτα.
7.  Μπορεί να αφηγηθεί μια απλή ιστορία.
8.  Κατανοεί τις καθημερινές συζητήσεις που γίνονται σπίτι.

Χρήσιμες συμβουλές προς γονείς - παιδί 5 χρονών

• Γονείς να ακούτε με προσοχή οτιδήποτε σας λέει το παιδί.
• Επιβραβεύετε πάντα οτιδήποτε σωστό ή ωραίο γίνεται από το παιδί.
•  Ελαττώστε το χρόνο παρακολούθησης τηλεόρασης στο ελάχιστο. Μη χρησιμοποιείτε την τηλεόραση σαν νταντά. Παρακολουθείστε όσο μπορείτε τα προγράμματα που παρακολουθεί το παιδί στην τηλεόραση.
• Συνεχίστε να διαβάζετε μαζί με το παιδί όσα περισσότερα βιβλία μπορείτε. Είναι καλός τρόπος να έρχεστε κοντά στο παιδί. Στην ηλικία των 5 χρονών αναγνωρίζει μόνο του κάποιες λέξεις.
• Να ενθαρρύνετε το παιδί για βόλτα στο πάρκο , ζωολογικό κήπο, για επισκέψεις σε βιβλιοθήκες.
• Προσπαθήστε να μάθετε το παιδί να ξεχωρίζει το σωστό από το λάθος.
• Αφήστε το παιδί να συμμετέχει σε καθημερινές δραστηριότητες στο σπίτι όπως είναι το στρώσιμο τραπεζιού για φαγητό.
• Μην χτυπάτε το παιδί. Το "ξύλο" το μόνο που θα προσφέρει είναι φόβο. Δεν αποτελεί ενδεδειγμένη τιμωρία για παιδί.

Πηγή: Paidiatros.com

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει τεράστιος αριθμός κινουμένων σχεδίων στα κυπριακά και συνδρομητικά κανάλια, αλλά και στο διαδίκτυο.  Τα πλείστα χαρακτηρίζονται από έντονα χρώματα, ήχους και δράση, γεγονός που προσελκύει και συχνά μαγνητίζει τα παιδιά.  Είναι όλα καλά και κατάλληλα για παιδιά;  Ασφαλώς όχι, καθώς πολλά γίνονται για καθαρά εμπορικούς λόγους και δεν έχουν ελεγχθεί ως προς την ποιότητα τους από ειδικούς.  Παράλληλα, δεν είναι όλα κατάλληλα για όλες τις ηλικίες.

Από ποια ηλικία ένα παιδί μπορεί να παρακολουθεί κινoύμενα σχέδια και γενικά τηλεόραση;

Οι συστάσεις των ειδικών βασισμένες σε διάφορα ερευνητικά και εμπειρικά δεδομένα, υποδεικνύουν ότι τα παιδιά κάτω των 2 είναι καλύτερο να μην παρακολουθούν καθόλου τηλεόραση.  Οι λόγοι αφορούν σε δυσκολία να επεξεργαστούν κατάλληλα αυτά που βλέπουν και στο γεγονός ότι χρειάζονται φυσικά ερεθίσματα σε αυτές τις ηλικίες, τα οποία προκύπτουν μέσα από την εξερεύνηση και την αλληλεπίδραση με το περιβάλλον και όχι με μια οθόνη.  Στα 3-4 χρόνια περίπου τα παιδιά μπορούν να ωφεληθούν από την παρακολούθηση ορισμένων κινουμένων σχεδίων για 30 λεπτά τη μέρα.  Φτάνοντας στη σχολική ηλικία, ο χρόνος μπορεί να αυξηθεί, αλλά να μη ξεπερνά τη 1 ώρα ημερησίως.  Η υπερβολική παρακολούθηση τηλεόρασης έχει συνδεθεί με αυξημένα ποσοστά παχυσαρκίας και κατάθλιψης.

Τι κινούμενα σχέδια μπορούν τα παιδιά να παρακολουθούν;

Στις μικρές ηλικίες 2-3 χρονών, αν τα παιδιά θα δουν κινούμενα σχέδια, καλύτερα να βλέπουν μικρές και απλές εικόνες και ιστοριούλες από την καθημερινή ζωή και τη φύση, τις οποίες μπορούν να κατανοήσουν και να συζητήσουν με τους ενηλίκους στη ζωή τους.  Μεγάλες και πολύπλοκες ιστορίες καλύτερα να αποφεύγονται, καθώς αν τα παιδιά δυσκολεύονται να τις κατανοήσουν, πιθανό να μπερδευτούν.  Στα περισσότερα παιδιά αναπτύσσεται η φαντασία και η ανάγκη για κοινωνικοποίηση με συνομηλίκους γύρω στα 3 χρόνια, οπόταν και μπορούν να αρχίσουν να παρακολουθούν κινούμενα σχέδια με μεγαλύτερη και πιο σύνθετη πλοκή, που να εμπεριέχουν περισσότερη δράση και φαντασία. 

Τα παιδιά μπερδεύουν συχνά τη φαντασία με την πραγματικότητα, γι αυτό και πολλές φορές νομίζουν ότι οι ήρωες των κινουμένων σχεδίων βρίσκονται και εκτός οθόνης, ή ζητούν τα ίδια να μπουν μέσα στην οθόνη.  Παράλληλα, αναπτύσσεται και ο μηχανισμός της ταύτισης, με τον οποίο αντιγράφουν πρότυπα του περιβάλλοντός τους, αλλά και των αγαπημένων τους σειρών.  Γι αυτό και είναι πολύ σημαντικό να τους παρέχουμε σωστά πρότυπα.  Σε επίπεδο κινουμένων σχεδίων, θα πρέπει να αποφεύγονται ιστορίες που εμπεριέχουν σκηνές βίας, οι οποίες εξιδανικεύονται ή διακωμωδούνται.  Σε αυτά δε συμπεριλαμβάνονται μόνο τα hi-tec σενάρια της εποχής μας με διαστημικούς και άλλους πολέμους, όπου οι "καλοί" εξοντώνουν τους "κακούς", αλλά και κινούμενα σχέδια όπως ο Tom&Jerry, όπου συνεχώς υπάρχουν πράξεις βίας όπως η προσπάθεια φαγώματος, το ξύλο, το κάψιμο κ.ά.  Σε τέτοιες σειρές, τα παιδιά παίρνουν το λανθασμένο μήνυμα ότι η βία είναι χρήσιμη αλλά και διασκεδαστική και μπορεί να μεταφέρουν αυτές τις συμπεριφορές στη ζωή τους και στις σχέσεις τους.  Παράλληλα, κάποια παιδιά φοβούνται και αναστατώνονται, κάτι που μπορεί να έχει αρνητικές επιπτώσεις στον ύπνο και τη συμπεριφορά τους.

Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει να γίνει σε κινούμενα σχέδια με βάση κλασσικά παραμύθια.  Τα περισσότερα κλασσικά παραμύθια αποτελούν λογοτεχνικά αριστουργήματα, με κοινωνικά και ηθικά μηνύματα των εποχών τους, που απευθύνονταν όμως σε έφηβους και τους προετοίμαζαν για το στάδιο της αυτονόμησης.  Παραμύθια όπως η Κοκκινοσκουφίτσα, η Σταχτοπούτα, ο λύκος και τα εφτά κατσικάκια, η Ραπουνζέλ, η Χιονάτη, η Ωραία Κοιμωμένη, ο Χάνσελ και η Γκρέτελ, ο Κοντορεβιθούλης και άλλα, έχουν αχρειάστα τρομοκρατήσει με βίαιες σκηνές πολλές γενιές παιδιών, χωρίς να τους έχουν προσφέρει κάτι περισσότερο από τη διέγερση της φαντασίας.  Παράλληλα, κάποια από αυτά εμπεριέχουν αμφίβολα κοινωνικά μηνύματα, όπως η επίτευξη στόχων μέσω εξαπάτησης και κλεψιάς που συναντούμε στον Παπουτσωμένο Γάτο και στο Τζακ και τη Φασολιά.

Τα κινούμενα σχέδια λοιπόν που παρακολουθούν τα παιδιά πρέπει να προωθούν τα κοινωνικά μηνύματα που χρειάζεται η εποχή μας: ειρήνη, φιλία, ειλικρίνεια, εντιμότητα, δημιουργικότητα, εργατικότητα, υπομονή, ευγένεια, αλληλοβοήθεια, αποδοχή της διαφορετικότητας, συνεργασία και κατανόηση.  Γι αυτό και χρειάζεται παράλληλα με την παροχή από μέρους μας υγιών προτύπων προς τα παιδιά, να προσέχουμε και τι βλέπουν στην τηλεόραση και πώς τα επεξεργάζονται.

Πηγή: Paidiatros.com

Εφηβεία! Αγαπητοί γονείς, η περίοδος αυτή προκαλεί δέος σε μερικούς από εσάς.  Ένταση, συγκρούσεις, καυγάδες, συζητήσεις, προβληματισμοί. Σίγουρα μερικές συμβουλές θα σας ήταν χρήσιμες για να μπορέσετε να διαχειριστείτε καταστάσεις.

1. Αγαπητοί γονείς φροντίστε πρώτα να είστε εσείς καλά με τον εαυτό σας.

Αφιερώστε χρόνο στον εαυτό σας κάνοντας πράγματα που σας ξεκουράζουν, σας γεμίζουν και σας κάνουν να αισθάνεστε όμορφα.  Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι οι γονείς που δίνουν χρόνο στον εαυτό τους γίνονται αποτελεσματικότεροι.  Γονείς που είναι εξουθενωμένοι από τη δουλειά, πιεσμένοι ψυχολογικά δεν μπορούν να πάρουν σωστές αποφάσεις, είναι εκνευρισμένοι με το παραμικρό και χάνουν τον έλεγχο και την υπομονή τους πολύ εύκολα.

2. Τα λάθη σας ως γονείς μην προσπαθείτε να τα “σκεπάζετε”.

Όλοι κάνουμε λάθη. Κανείς δεν μπορεί να αγγίξει την τελειότητα. Απολογηθείτε λοιπόν για τυχόν λάθη ή παραλείψεις που αισθάνεστε να έχετε κάνει. Έρευνες έδειξαν ότι γονείς που παραδέχονται και απολογούνται για τα λάθη τους βοηθούν τα παιδιά τους.  Συγκεκριμένα, τα παιδιά μαθαίνουν να χειρίζονται καλύτερα αγχώδεις, στρεσσογόνες και καταθλιπτικές καταστάσεις. 

3. Απαλλαγείτε από το άγχος όσο μπορείτε

Το άγχος είναι ένα δυσάρεστο συναίσθημα για το καθένα μας. Όλοι είναι δύσκολο να το διαχειριστούμε και να απαλλαγούμε εύκολα από αυτό.  Σε περιπτώσεις που δεν μπορείτε να το χειριστείτε μη διστάσετε να ζητήσετε ιατρική βοήθεια ή ψυχολογική στήριξη.

4. Μην περνάτε τις ανησυχίες και τις δύσκολες καταστάσεις μόνοι σας

Όταν είσαστε αγχωμένοι και προβληματισμένοι είναι πολύ σημαντικό να μοιραστείτε τα συναισθήματά σας με κάποιο άλλο πρόσωπο.  Συζητήστε αυτά που σας απασχολούν με ένα στενό οικογενειακό σας φίλο, με το σύντροφό σας, με την αδελφή ή τον αδελφό σας.  Το να μοιράζεσαι τις σκέψεις, τους προβληματισμούς σου, να συμμερίζεσαι καταστάσεις που σε προβληματίζουν με άλλους ανθρώπους εξουδετερώνουν το άγχος σου και βοηθούν στη λήψη καλύτερων αποφάσεων και στην ευκολότερη επίλυση προβλημάτων. 

5. Όμορφη, εποικοδομητική συνεργασία και επικοινωνία μεταξύ των δύο γονιών είναι ο χρυσός κανόνας 

Έρευνες δείχνουν ότι ευτυχισμένος γάμος συνδέεται με ευτυχισμένα παιδιά.  Είναι μεγάλο πλεονέκτημα για τους εφήβους όταν οι γονείς έχουν μια άριστη επικοινωνία μεταξύ τους και συμμερίζονται τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς τους και λαμβάνουν  από κοινού αποφάσεις.  Σε περίπτωση που είστε μονογονιός αν υπάρχει δυνατότητα, κάνετε την προσπάθεια σας για να έχετε μια καλή σχέση με το  πατέρα/μητέρα του παιδιού σας αλλά και το παιδί σας να έχει όμορφη σχέση και με τους δύο γονείς.

6. Η αληθινή συγγνώμη είναι σημαντική να τη διδάξουμε στα παιδιά μας 

Τα λάθη είναι ανθρώπινα.  Όλοι κάνουμε λάθη.  Κανείς δεν είναι τέλειος.  Το σημαντικότερο είναι να τα αναγνωρίζουμε και να απολογούμαστε  λέγοντας μια αληθινή συγγνώμη και φυσικά να επιδιώκουμε να μην τα επαναλαμβάνουμε. Διδάξτε λοιπόν στα παιδιά σας να λένε συγγνώμη όταν πρέπει ακολουθώντας και εσείς βέβαια την ίδια τακτική.

7. Να θυμάστε ότι είστε το μοντέλο - πρότυπο για τα παιδιά σας

Τα παιδιά μας παρακολουθούν! Μας παρακολουθούν στις καλές και κακές στιγμές μας, παρακολουθούν τις συνήθειές μας. Θα πρέπει  να αναμένουμε ότι πολύ πιθανόν θα μιμηθούν τις συμπεριφορές μας.  Μας βλέπουν όταν τρώμε και βλέπουμε τηλεόραση, μας βλέπουν όταν δουλεύουμε στον υπολογιστή την ώρα του δείπνου, μας βλέπουν τι συνηθίζουμε να τρώμε.  Βλέπουν τις αντιδράσεις μας σε διάφορες καταστάσεις, εποπτεύουν την αξία που δίνουμε στη φιλία, στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους, την υπομονή μας, τον έλεγχο του εαυτού μας.  Μην υποτιμάτε λοιπόν την ικανότητά σας να επηρεάζετε τα παιδιά σας στην ανάπτυξη, τη μάθηση και τη συμπεριφορά τους.

8. Ανήσυχοι γονείς κάνουν πράγματα τρελά!

Άγχος και ανησυχία είναι δυσάρεστα συναισθήματα όταν λιμνάζουν στην καρδιά μας.  Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε την πηγή της ανησυχίας και με τη βοήθεια της συζήτησης με ένα καλό φίλο, με το σύζυγό σας να προσπαθήσετε να την εξολοθρεύσετε.  Όταν σας πλημμυρίζει άγχος και ανησυχία το μόνο που πετυχαίνετε είναι να δηλητηριάζετε τη σκέψη και τις αποφάσεις σας.  Το ίδιο πρέπει να προσπαθείτε  για τα παιδιά μας. Όταν αισθανθείτε ότι τα παιδιά σας είναι ανήσυχα, εκνευρισμένα, αντιδρούν σπασμωδικά τότε με ψυχραιμία και υπομονή καλό θα ήταν να καθίσετε κοντά τους και να τους βοηθήσετε να απαλλαγούν από αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα.

9.  Αποφύγετε να λαμβάνετε σημαντικές αποφάσεις όταν είστε θυμωμένοι, αγχωμένοι και απογοητευμένοι.

Όταν κατακλύζεστε από αρνητικά συναισθήματα όπως ο θυμός, το άγχος, η απογοήτευση πάρτε βαθιές ανάσες, συζητήστε τους προβληματισμούς σας με το σύντροφό σας ή με ένα καλό φίλο.  Αφήστε το χρόνο να περάσει, ηρεμίστε και τότε η απόφαση που θα πάρετε για ένα θέμα που σας απασχολεί θα είναι σίγουρα αποτελεσματικότερη. 

10. Μην λέτε ψέματα στα παιδιά σας

Μια ειλικρινής σχέση με το παιδί σας τηρώντας τις υποσχέσεις που εσείς θέτετε είναι σημαντική για να κατακτήσετε την εμπιστοσύνη τους.  Όταν τα παιδιά αισθάνονται εμπιστοσύνη στο πρόσωπό σας, μαθαίνουν να δείχνουν περισσότερο σεβασμό, να υπακούουν και να συνεργάζονται πιο εύκολα.

11. Καθιερώστε αποτελεσματικούς κανόνες, επιβραβεύσεις και συνέπειες

Καθιερώστε κανόνες στην καθημερινότητα της ανατροφής του παιδιού σας.  Κανόνες που αφορούν την ώρα του φαγητού, του ύπνου, της διασκέδασης, της μελέτης καθώς και σε άλλα θέματα της καθημερινότητας.  Ευγενικές χειρονομίες, καλή συμπεριφορά, υπακοή, καλές αποδόσεις στο σχολείο, προσφορά βοήθειας στις δουλειές του σπιτιού μπορείτε να τα συνδέσετε  με επιβραβεύσεις. Η επιβράβευσή προς τα παιδιά αντικατοπτρίζει σεβασμό στις πράξεις τους και τονώνει το είναι και την αυτοπεποίθησή τους.  Βέβαια δεν πρέπει να λείπουν και οι συνέπειες των «κακών» συμπεριφορών.  Συνέπειες που δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να σχετίζονται με σωματική βία.  Ένα πλάνο που κυμαίνεται στο πλαίσιο των κανόνων και της τάξης δίνει έναυσμα στα παιδιά να οργανώνουν τις ενέργειες του και να προβληματίζονται για τις πράξεις τους.

Πηγή: Paidiatros.com

Το νηπιαγωγείο είναι χώρος όχι μόνο για τα παιδιά, αλλά και για τους γονείς τους. 

Κατά το τελευταίο μισό του 20ου αιώνα η συνεργασία οικογένειας και νηπιαγωγείου θεωρήθηκε επιβεβλημένη, ως αποτέλεσμα ερευνητικών δεδομένων και επιστημονικών θεωριών που κυριάρχησαν στις Eπιστήμες της Αγωγής.

Τέτοιες θεωρίες και αντιλήψεις είναι:

α) Η δυνατή σχέση ανάμεσα στη διανοητική ανάπτυξη και τη νευροφυσιολογία του εγκεφάλου.  Έρευνες σ’ αυτό τον τομέα απέδειξαν ότι κάθε φορά που το παιδί συγκροτεί μια γνώση, δομείται στον εγκέφαλο και ένας νευρώνας, που αποτελεί την υποδοχή της μελλοντικής γνώσης.  Στην προσχολική ηλικία απαιτείται η διαμόρφωση πολλών και σύνθετων νευρώνων που να επιτρέπουν τη μετέπειτα γνωστική ανάπτυξη του μαθητή.  Η συνεργασία οικογένειας-νηπιαγωγείου είναι το κλειδί για επίτευξη του στόχου αυτού.

β) Η συναισθηματική ανάπτυξη έχει τη βάση της στα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού.  Σ’ αυτά τα χρόνια καθοριστικά είναι το συναισθηματικό κλίμα  στην οικογένεια, η ποιότητα των σχέσεων μεταξύ των μελών, των γονιών μεταξύ τους και με τα παιδιά τους.

γ) Το ενδιαφέρον των γονιών για την εκπαίδευση των παιδιών τους που σχετίζεται  με τη σχολική επιτυχία.

Ποιοι είναι οι στόχοι της εμπλοκής των γονιών στο νηπιαγωγείο;

• Να διευκολύνει την προσαρμογή του παιδιού και να του προσφέρει αίσθημα ασφάλειας.
• Να αξιοποιηθούν οι γονείς ως οι  πρώτοι  δάσκαλοι  των παιδιών τους, με σκοπό την  καλύτερη γνωριμία των παιδιών, των ικανοτήτων, των αναγκών και των προβλημάτων τους από τις νηπιαγωγούς.
• Να δώσει τη δυνατότητα στους γονείς να γνωρίσουν το σχολικό περιβάλλον, τους στόχους, τις δραστηριότητες, τα μέσα,  τις προσεγγίσεις και να τους ενθαρρύνει να συμβάλουν στο εκπαιδευτικό έργο του σχολείου και στην αποτελεσματικότητα των εκπαιδευτικών προγραμμάτων.
• Να ενθαρρυνθούν  οι  γονείς να συζητούν προβλήματα των παιδιών τους με τους εκπαιδευτικούς και να παίρνουν καθοδήγηση, όταν τη χρειάζονται.
• Να καλλιεργηθεί  το ενδιαφέρον των γονιών για την εκπαίδευση των παιδιών τους, πράγμα που θα συμβάλει στην καλύτερη επίδοση των παιδιών τους.
• Να αξιοποιηθούν   οι γονείς, τα ενδιαφέροντά τους, οι  γνώσεις και τα επαγγέλματά τους ως πηγές στα προγράμματα του σχολείου και να τους προσφερθούν οι ευκαιρίες να συμβάλουν ενεργά.
• Να δημιουργήσει ευκαιρίες, ώστε τα παιδιά να μοιραστούν εκπαιδευτικές εμπειρίες με τους γονείς τους και να τονώσουν την αυτοεκτίμησή τους. 

Πώς λειτουργεί το ενδιαφέρον των γονιών, για να έχει θετική επίδραση  στη σχολική επίδοση των παιδιών;

Έρευνες έχουν αποδείξει ότι το ενδιαφέρον των γονιών για το σχολείο και την εκπαίδευση των παιδιών τους꞉

• ενθαρρύνει και δημιουργεί εσωτερικά κίνητρα,
• καλλιεργεί την αυτόνομη συμπεριφορά των παιδιών και μειώνει την πίεση,
• καλλιεργεί καλές συνήθειες για τη σχολική εργασία και τη μελέτη,
• καθοδηγεί τους μαθητές να διαμορφώνουν οι ίδιοι το πρόγραμμα της ημέρας, όταν η επίβλεψη της σχολικής εργασίας γίνεται με τη μορφή ενδιαφέροντος και όχι με τη μορφή ελέγχου και εξουσίας,
• ενισχύει τη θετική συμπεριφορά και αποφεύγει την τιμωρία.

Πώς εκδηλώνονται και μεταβιβάζονται οι φιλοδοξίες των γονιών στα παιδιά τους;

Στην εκπαιδευτική βιβλιογραφία έχουν διατυπωθεί τρεις θέσεις που απαντούν την ερώτηση και είναι οι ακόλουθες:

1) Οι γονείς λειτουργούν ως πρότυπα ή μοντέλα.  Τα παιδιά παρατηρούν και μιμούνται τις συμπεριφορές των γονιών, υιοθετούν τις αντιλήψεις, στάσεις και αξίες τους, που γίνονται μέρος της ζωής και της προσωπικότητάς τους.

2) Οι γονείς είναι φορείς κοινωνικοποίησης. Διαμορφώνουν τις προσδοκίες τους,  επικοινωνούν με τα παιδιά τους με τη συνεχή αλληλεπίδραση,  ενισχύουν τη θετική αυτοεικόνα τους, παρέχουν στήριξη στην αντιμετώπιση δυσκολιών στη σχολική εργασία, καλλιεργούν τις ικανότητες των παιδιών και συμβάλλουν στη σχολική επιτυχία.

3) Οι γονείς γίνονται συνεργοί στη θεωρία «της αυτοεκπληρούμενης προφητείας». Καθορίζουν τους επιθυμητούς σκοπούς και τις συμπεριφορές όσον αφορά τις σπουδές και την επαγγελματική αποκατάσταση αργότερα και συντελούν στην εκπλήρωσή τους. 

Οδηγός για γονείς 

Οι γονείς πρέπει να διαδραματίζουν αποτελεσματικά το ρόλο τους και να ενεργούν ως ακολούθως:

• Συμμετέχοντας σε συγκεντρώσεις γονιών που οργανώνονται στο νηπιαγωγείο, στις οποίες ενδείκνυται να παρευρίσκονται, ώστε να ενημερώνονται για τους σκοπούς και τους στόχους, τις διαδικασίες μάθησης, τους τρόπους αξιολόγησης, τους κανονισμούς λειτουργίας, το ρόλο τους  και τους τρόπους εμπλοκής τους.
• Συμμετέχοντας σε επισκέψεις γονιών σε τακτές ώρες, ώστε να ενημερώνονται για την πρόοδο των παιδιών τους.
• Παρακολουθώντας  μαθήματα στην τάξη, ώστε να αντιλαμβάνονται  τον τρόπο που μαθαίνουν τα παιδιά.
• Έχοντας γραπτή, τηλεφωνική ή προσωπική επικοινωνία με τους δασκάλους, ώστε να κατατοπίζονται για ό,τι σημαντικό αφορά τα παιδιά τους.
• Συμμετέχοντας ενεργά σε σχολικές εκδηλώσεις, όπως εκδρομές, επισκέψεις, γιορτές, φιλανθρωπικές αγορές, για ενίσχυση των πόρων του σχολείου, αλλά και σε επιμορφωτικά προγράμματα και κοινωνικές, πολιτιστικές και ψυχαγωγικές εκδηλώσεις που οργανώνονται από το νηπιαγωγείο για τους γονείς, οι οποίοι με αυτό τον τρόπο νιώθουν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του νηπιαγωγείου.
• Προσφέροντας βοήθεια προς τις νηπιαγωγούς στο εκπαιδευτικό έργο, στο σχεδιασμό και τη διεξαγωγή των μαθημάτων ως πηγή πληροφοριών και εποπτείας και ως βοηθοί στη συλλογή πληροφοριών. Ακόμη μπορούν να παρέχουν  βοήθεια στους μαθητές να παρουσιάζουν τις εργασίες τους, να διορθώνουν τα παιχνίδια τους, να  βάφουν, να ασχολούνται με το σχολικό κήπο.
• Συμβάλλοντας στην εύρυθμη και αποτελεσματική λειτουργία του νηπιαγωγείου.
• ΄Εχοντας  ενημέρωση και εμπλοκή στις  καινοτομίες και εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, που αποτελούν προϋπόθεση για την επιτυχία τους.

Πηγή: Paidiatros.com

Τι είναι οι Μαθησιακές Δυσκολίες (Μ.Δ.)

Οι Μαθησιακές Δυσκολίες είναι μια σειρά διαταραχών, οι οποίες επηρεάζουν την ικανότητα του παιδιού να ερμηνεύει αυτό που ακούει ή βλέπει και να συνδέει πληροφορίες από διαφορετικά μέρη του εγκεφάλου. Ως συνέπεια, το παιδί αντιμετωπίζει δυσκολίες στο χειρισμό του γραπτού και προφορικού λόγου, σε μαθηματικούς υπολογισμούς, στο συντονισμό, στον αυτοέλεγχο και στην προσοχή.

Οι δυσκολίες αυτές - δυνατό να συνυπάρχουν περισσότερες από μια - παρουσιάζονται στα παιδιά πολύ νωρίς, αλλά αναγνωρίζονται με τη φοίτησή τους στο σχολείο. Τα παιδιά που παρουσιάζουν Μ.Δ., παρόλο ότι έχουν φυσιολογική νοημοσύνη, παρουσιάζουν σοβαρή απόκλιση μεταξύ των νοητικών τους ικανοτήτων και της σχολικής τους επίδοσης. Με άλλα λόγια, ενώ είναι έξυπνα παιδιά, η σχολική τους επίδοση είναι συνήθως χαμηλή, έστω και εάν μελετούν όσες ώρες απαιτούνται για το επίπεδο ή την τάξη τους.

Πώς οι Μαθησιακές Δυσκολίες επιδρούν στη καθημερινή ζωή

Οι Μαθησιακές δυσκολίες φαίνονται να είναι συνδεδεμένες με τη σχολική επίδοση των παιδιών, στην πραγματικότητα όμως έχουν να κάνουν και με τη καθημερινότητά τους. Ειδικότερα, ένα παιδί με μαθησιακές δυσκολίες μπορεί να παρουσιάσει τα εξής χαρακτηριστικά:

• Χαμηλή αυτοεικόνα και αυτοπεποίθηση. Η αποτυχία στο χειρισμό κάποιων καταστάσεων, τόσο στο σχολικό περιβάλλον, όσο και στο περιβάλλον του σπιτιού, αποτελεί αρνητικό στοιχείο στο κτίσιμο της αυτοεικόνας.
• Δυσκολίες στις σχέσεις με τους συμμαθητές και συνομήλικούς του. Αυτό μπορεί να οφείλεται στην έλλειψη κοινωνικών δεξιοτήτων, σε ανεπαρκή αλληλεπίδραση και μια γενικότερη δυσκολία στη δημιουργία και διατήρηση σχέσεων με άλλους.
• Ανωριμότητα και παλινδρόμηση σε πιο «παιδικές» συμπεριφορές.
• Φοβίες.
• Δυσκολίες στην ανάπτυξη των λεπτών και αδρών δεξιοτήτων, με συνέπεια να επηρεαστεί αρνητικά η συμμετοχή σε αθλήματα, στο χορό κλπ.
• Παράπονα για σωματικούς πόνους, όπως στομαχόπονους, πονοκεφάλους, συχνή ενούρηση κλπ.
• Λανθασμένη αντίληψη για την εικόνα του σώματός του.

Μαθησιακές δυσκολίες και οικογένεια

Πολλές φορές οι μαθησιακές δυσκολίες είναι μια πολύ δύσκολη και αγχωτική κατάσταση για τους γονείς και τα άλλα μέλη της οικογένειας (αδέλφια).

Οι γονείς ψάχνουν απεγνωσμένα απαντήσεις σε αυτό που συμβαίνει στο παιδί τους. Συχνά «θυμώνουν», νιώθουν «ενοχές», αισθάνονται ότι είναι κάτι που δεν μπορούν να χειριστούν. Στα αρχικά στάδια της διάγνωσης των μαθησιακών δυσκολιών, είναι δυνατό οι γονείς να αντιμετωπίσουν δυσκολίες στο να αποδεχτούν την κατάσταση του παιδιού τους, απευθύνονται δε σε διάφορους ειδικούς, αναζητώντας κάποιον ο οποίος θα τους ανακουφίσει, λέγοντάς τους ότι δεν συμβαίνει οτιδήποτε.

Στην προσπάθειά τους να καλύψουν τα κενά που παρουσιάζει το παιδί τους στον μαθησιακό τομέα, γίνονται «πιεστικοί» και «υπερβολικοί», καταλήγουν σε ιδιαίτερα μαθήματα, στη δε προσπάθειά τους να καλύψουν τα κενά, στον κοινωνικό τομέα, γίνονται «υπερπροστατευτικοί».

Αυτές οι στάσεις και συμπεριφορές ενισχύουν αρνητικά το παιδί, αυξάνοντας την ανωριμότητά του, και τούτο γιατί προσκολλάται και εξαρτάται όλο και περισσότερο από τους γονείς του.

Πρόσθετα, οι μαθησιακές δυσκολίες μπορούν να επηρεάσουν αρνητικά τις σχέσεις του παιδιού με τα αδέλφια του, τα οποία βιώνουν την «ιδιαίτερη» φροντίδα που αυτό τυγχάνει από τους γονείς, με συνέπεια να προκαλούνται ζήλια, αντίδραση, πιθανή επιθετικότητα και ενοχές.

Τι μπορούμε να κάνουμε ως γονείς

• Αποδεχόμαστε τις δυσκολίες του παιδιού μας.
• Συνεργαζόμαστε με το σχολείο του.
• Απευθυνόμαστε για σωστή αξιολόγησή του.
• Στηρίζουμε και ενθαρρύνουμε κάθε προσπάθειά του, όσο ασήμαντη και να είναι.
• Βοηθούμε στην τήρηση ενός σταθερού, αλλά όχι πιεστικού προγράμματος μελέτης, σε τακτικές ώρες.
• Δημιουργούμε ατμόσφαιρα που ενθαρρύνει το παιδί για μελέτη, σε δικό του χώρο, όπου να νιώθει άνετα, να έχει καλό φωτισμό, να κάθεται ίσια στην καρέκλα.
• Παρέχουμε όλα τα μέσα και βοηθήματα για μάθηση.
• Ενθαρρύνουμε το παιδί. Υπάρχει πάντα χρόνος για βελτίωση.
• Λαμβάνουμε υπόψη τις ανάγκες του για παιχνίδι και χαλάρωση.
• Αυξάνουμε τις ευκαιρίες για κοινωνική επαφή με άλλα παιδιά.
• Εμπλουτίζουμε το πρόγραμμά του με δραστηριότητες ευχάριστες για το ίδιο και οι οποίες βοηθούν στην ανάπτυξη του συντονισμού, της κοινωνικοποίησης και της συναισθηματικής ενδυνάμωσης.
• Δίνουμε ευκαιρίες για πρωτοβουλίες.
• Του αναθέτουμε ευθύνες, ανάλογες με την ηλικία του, όπως, ντύσιμο, μπάνιο, δωμάτιο, τσάντα κλπ.
• Έχουμε απαιτήσεις.
• Οριοθετούμε τη συμπεριφορά του. Έχει συνέπειες όπως και για τα άλλα μέλη της οικογένειας.
• Είμαστε δίκαιοι με όλα τα παιδιά της οικογένειας.
• Αποφεύγουμε να κάνουμε πράγματα στη θέση του ή να τα αναθέτουμε σε άλλο παιδί της οικογένειας.
• Ενδυναμώνουμε το παιδί ώστε να αντέχει σε αποτυχίες και να μάθει σιγά-σιγά να τις χειρίζεται.
• Αποφεύγουμε να ζητούμε από τα άλλα παιδιά της οικογένειας να δείχνουν συνεχώς κατανόηση.

Καταληκτικά, κάθε αποτυχία του παιδιού μας στο μαθησιακό ή στον κοινωνικό τομέα, εύλογα μας προκαλεί έναν εσωτερικό πόνο.

Μην θεωρήσετε την αποτυχία του ως προσωπική σας αποτυχία. Ελέγχουμε το δικό μας άγχος και συναισθήματα. Η σωστή από μέρους σας αντιμετώπιση, θα το βοηθήσει να μάθει να χειρίζεται τις δυσκολίες του, έχοντας μια συνεχή ανάπτυξη και εξέλιξη.

Πηγή: Paidiatros.com

Μόλις γεννηθεί ένα μωρό δημιουργούνται στους γονείς χιλιάδες ερωτήσεις και απορίες. Μια από τις πρώτιστες προτεραιότητες ενός νέου γονιού είναι πως να ηρεμήσει και να καθησυχάσει το παιδί του. Εδώ είναι που μια πιπίλα φαίνεται αρκετά βοηθητική. Έτσι, προκύπτουν συχνά απορίες και ερωτήσεις που αφορούν την πιπίλα. Να δώσω στο μωρό μου πιπίλα ή να το αφήσω να βάλει το δάκτυλο στο στόμα; Πώς να κόψω την πιπίλα του μωρού; Σήμερα, τα περισσότερα παιδιά παίρνουν πιπίλα από τους γονείς τους και μόλις αυτά πλησιάζουν την ηλικία των δύο χρονών αρχίζουν οι γονείς να προβληματίζονται πως θα κόψουν την πιπίλα!

Γιατί τα παιδιά χρησιμοποιούν πιπίλα;

Για ένα μωρό, το στόμα αποτελεί μια πηγή ευχαρίστησης αλλά και εξερεύνησης του κόσμου γύρω του. Η πιπίλα χρησιμοποιείται από τα παιδιά σαν ένα αντικείμενο το οποίο μειώνει το άγχος. Έτσι, συχνά η πιπίλα βοηθά τα παιδιά να προσαρμοστούν σε καινούριες καταστάσεις όπως για παράδειγμα η ένταξή τους στο βρεφονηπιακό σταθμό.

Ποια είναι η κατάλληλη ηλικία για τα κόψω την πιπίλα στο παιδί;

Η Αμερικάνικη Ακαδημία Παιδιατρικής συστήνει διακοπή της πιπίλας στην ηλικία των 6-12 μηνών, ειδικά στα παιδιά που παρουσιάζουν συχνές ωτίτιδες. Στην πράξη όμως, τα περισσότερα παιδιά διακόπτουν την πιπίλα στην ηλικία των 2-3 χρόνων. Δεν υπάρχουν βιβλιογραφικά δεδομένα που να υποστηρίζουν με απόλυτο τρόπο ότι η πιπίλα μπορεί να προκαλέσει μόνιμες βλάβες στα δόντια.  Συνήθως τα δόντια επανέρχονται στη θέση τους λίγους μήνες μετά που θα κοπεί η πιπίλα. Βέβαια, αν το παιδί χρησιμοποιεί πιπίλα μετά την ηλικία των 4 χρόνων τότε οπωσδήποτε πρέπει να συμβουλευτείτε τον οδοντίατρό σας.  Επίσης, αν το παιδί χρησιμοποιεί πιπίλα μέχρι και τη προδημοτική, τότε μπορεί να του δημιουργήσει ακόμα και προβλήματα λόγου.

Πώς να κόψω την πιπίλα από το μωρό;

Δεν υπάρχει μαγική συνταγή και κάθε μωρό είναι ξεχωριστό.  Θα σας συμβούλευα να κάνετε προσπάθεια να κόψετε την πιπίλα σταδιακά. Διαλέξτε κάποια στιγμή της ημέρας που εσείς κρίνετε ότι το παιδί σας χρειάζεται λιγότερο την πιπίλα και αφαιρέστε την από το στόμα του.  Αν το παιδί ζητήσει την πιπίλα, τότε μπορείτε να του πείτε ότι θα του την δώσετε αργότερα και ταυτόχρονα προσπαθήστε να τραβήξετε την προσοχή του με κάποια δραστηριότητα, με ένα παιχνίδι, με κάποιο σνακ που του αρέσει κτλ. Σταδιακά αυξήστε το χρόνο που το παιδί δεν θα φορά πιπίλα και πιθανό σύντομα να μην την χρειάζεται πια. Τον πρώτο καιρό, να αποφύγετε να πάρετε την πιπίλα από το παιδί την ώρα που πάει για ύπνο, γιατί είναι εκείνη τη στιγμή που την χρειάζεται περισσότερο. Η αφαίρεση της πιπίλας πριν τον ύπνο είναι το τελευταίο που πρέπει να γίνει.

Δυστυχώς όμως οι πιο πάνω συμβουλές δεν θα φέρουν αποτέλεσμα σε πολλά παιδιά, οπότε μπορείτε να χρησιμοποιήσετε κάποια από τις πιο κάτω συμβουλές.

Απότομη αφαίρεση της πιπίλας

Εξαφανίστε όλες τις πιπίλες που υπάρχουν στο σπίτι. Να είσαστε προετοιμασμένοι ότι το παιδί σας θα κλαίει απαρηγόρητα όταν θα θέλει την πιπίλα. Θα πρέπει να είσαστε σταθεροί και να εξηγήσετε στο παιδί σας ότι είναι πια «μεγάλο παιδί» και δεν χρειάζεται την πιπίλα.

Συζητήστε με το παιδί σας

Κουβεντιάστε με το παιδί σας ότι είναι καιρός να κόψει την πιπίλα και προσπαθήστε με κάποιο σύστημα ανταμοιβής να βοηθήσετε το παιδί σας να σταματήσει τη χρήση της πιπίλας. Μπορείτε, για παράδειγμα, να δημιουργήσετε ένα πίνακα με αστεράκια που να κατανοεί ένα δίχρονο παιδάκι.  Μπορείτε επίσης να ορίσετε μια μέρα που θα «γιορτάσετε» τον πλήρη αποχωρισμό τη πιπίλας, κάνοντας ένα μικρό πάρτι με τούρτα.  Εκτός από το πάρτι και τα γλυκά το παιδί θα πάρει και δώρο σαν ανταλλαγή για την πιπίλα.

Καρφιτσώστε και κρεμάστε την πιπίλα στο «πάρκο» το μωρού

Αυτό σημαίνει ότι όταν το παιδί μεγαλώσει και φύγει από το πάρκο γιατί θα περπατά ανεξάρτητα δεν θα την κουβαλά μαζί του.

Τρυπήστε την πιπίλα ή βάλτε κάτι πάνω που να έχει άσχημη γεύση

Όταν το παιδί πιπιλά μια τρυπημένη πιπίλα δεν του δίνει την ίδια ευχαρίστηση και μπορείτε να του πείτε ότι έχει πια καταστραφεί.  Μπορείτε επίσης να ζητήσετε από το φαρμακοποιό σας ή τον παιδίατρό σας, να σας συστήσει κάποιο υλικό (το οποίο να είναι ασφαλές) το οποίο να μπορείτε να βάλετε στη πιπίλα και να δίνει άσχημη γεύση όταν το παιδί τη βάζει στο στόμα.  

Πηγή: Paidiatros.com