Παιδί & υπακοή.
06 Oct 2021
8 λόγοι για τους οποίους τα παιδιά μας δεν μας ακούνε και λύσεις για το πώς να κάνετε το παιδί σας να ακούσει
1. Δεν συμμερίζονται τις προτεραιότητές μας.
Κανένα παιδί δεν καταλαβαίνει γιατί το μπάνιο σας φαίνεται τόσο απαραίτητο. Το παιδί ασχολείται με κάτι άλλο, που του φαίνεται πιο σημαντικό. Μπορεί εσάς να μην σας φαίνεται σημαντικό, αλλά το παιχνίδι ενός παιδιού είναι η δουλειά του! Αυτό είναι καλό γιατί σίγουρα θέλετε ένα παιδί που έχει κίνητρα για τον εαυτό του, αντί να περιμένει από εσάς να το διασκεδάσετε.
Λύση:
Αρχικά, επικοινωνήστε με το παιδί σας παρατηρώντας με τι ασχολείται και αναγνωρίζοντας τις προτεραιότητές του:
«Πωπωωω τι ωραίο σιδηρόδρομο φτιάχνεις ! Μπορείς να μου δείξεις πώς λειτουργεί; »
Στη συνέχεια, δώστε του μια προειδοποίηση ότι πρόκειται να διακόψετε το παιχνίδι του
«Νικόλα, είναι ώρα για μπάνιο. Θέλεις να κάνεις το μπάνιο σου τώρα ή σε πέντε λεπτά; Εντάξει, σε πέντε λεπτά , είμαστε σύμφωνοι! »
2. Τους εκπαιδεύσαμε να μην δίνουν προσοχή και να υπακούν μέχρι να φωνάξουμε και να απειλήσουμε.
Το παιδί σας ξέρει ότι μπορεί να κερδίσει επιπλέον χρόνο πριν το μπάνιο, αν απλά σας αγνοήσει. Αυτό δεν το κάνει κακό, απλώς ανθρώπινο. Αυτό σημαίνει ότι το εκπαιδεύσατε πως δεν μιλάτε σοβαρά μέχρι να φωνάξετε.
Λύση:
Μην δίνετε οδηγίες από το άλλο δωμάτιο. Πλησιάστε το παιδί σας και αγγίξτε το. Σχολιάστε αυτό που κάνει και μετά πείτε
"Συγγνώμη Ελίνα .... Πρέπει να σου πω κάτι"
και περιμένετε μέχρι να σας κοιτάξει στα μάτια. Εάν κοιτάζει επίμονα σε μια οθόνη, προειδοποιήστε την ότι θα διακόψετε το παιχνίδι ή την τηλεόραση. Μην πείτε αυτό που έχετε να πείτε μέχρι να έχετε οπτική επαφή, ώστε να γνωρίζει ότι μιλάτε σοβαρά. Κάντε μόνο μία προειδοποίηση και, στη συνέχεια, τηρήστε το χρονικό όριο για το οποίο έχετε συμφωνήσει. Εάν δεν το κάνετε, την εκπαιδεύετε να μην παίρνει στα σοβαρά τα λόγια σας.
3. Χρειάζονται τη βοήθειά μας για να κάνουν τη μετάβαση.
Όταν είστε βυθισμένοι στην οθόνη του υπολογιστή σας, δεν σας φαίνεται δύσκολο να ξεκολλήσετε και να μιλήσετε σε ένα παιδί που γκρινιάζει; Τα παιδιά βιώνουν την επαναλαμβανόμενη γκρίνια μας με τον ίδιο τρόπο που βιώνουμε τη γκρίνια τους, που σημαίνει ότι προσπαθούν να την διαχειριστούν.
Λύση:
Δώστε μια προειδοποίηση. Όταν επιστρέψετε σε πέντε λεπτά, σχολιάστε το παιχνίδι του: «Πωπωωω κοίτα αυτά τα τρένα που πηγαίνουν!» Θυμίστε του τη συμφωνία σας:
«Εντάξει αγάπη μου, έχουν περάσει τα πέντε λεπτά. Θυμάσαι τη συμφωνία μας; Πέντε λεπτά και χωρίς φασαρία. Τώρα είναι ώρα για μπάνιο ».
Στη συνέχεια, δημιουργήστε μια γέφυρα από το παιχνίδι του σε αυτό που ζητάτε:
«Θέλεις τα δύο βαγόνια να πηδήξουν από την πίστα και να τρέξουν μέχρι το μπάνιο; Εγώ, θα πάρω αυτό και εσύ εκείνο. Φύγαμε ! »
4. Ο εγκέφαλός τους αναπτύσσεται ακόμη
Κάθε φορά που ζητάτε από το παιδί σας να αφήσει αυτό που κάνει για να κάνει αυτό που θέλετε, πρέπει να κάνει μια επιλογή. Όταν αποφασίσει ότι η σχέση του μαζί σας είναι πιο σημαντική από αυτό που θέλει εκείνη τη στιγμή, ακολουθεί το αίτημά σας. Κάθε φορά που το κάνει αυτό, ενισχύει την ικανότητα του εγκεφάλου του να ανακατευθύνεται προς έναν υψηλότερο στόχο. Έτσι τα παιδιά αναπτύσσουν την αυτοπειθαρχία. Αλλά αυτό λειτουργεί μόνο εάν το παιδί σας ενεργήσει κάπως πρόθυμα και όχι με το ζόρι.. Αν το σύρετε, κλωτσώντας και ουρλιάζοντας δεν καταφέρνουμε κάτι, απλώς αντιστέκεται, αντί να επιλέγει.
Λύση:
Θέστε όρια με ενσυναίσθηση, ώστε να ΘΕΛΕΙ να συνεργαστεί και να εξασκεί το μυαλό του για να επιλέξει τον υψηλότερο στόχο.
5. Δεν αισθάνονται ότι ακούγονται.
Δεν μπορούμε να κάνουμε τα παιδιά να υπακούσουν. Πρέπει να ΘΕΛΟΥΝ να συνεργαστούν. Ευτυχώς, τα παιδιά μας συνήθως μας δίνουν το πλεονέκτημα της αμφιβολίας και ακολουθούν τους κανόνες μας, αρκεί να αισθάνονται ότι τα ίδια ακούγονται.
Λύση:
Αναγνωρίστε τη θέση τους και αν είναι δυνατόν, δώστε τους μια επιλογή.
"Σε ακούω. Το λες δυνατά και καθαρά - ΟΧΙ ΜΠΑΝΙΟ! Πραγματικά δεν θέλεις να κάνεις μπάνιο. Στοιχηματίζω ότι όταν μεγαλώσεις δεν θα κάνεις ΠΟΤΕ μπάνιο, σωστά;…. Απόψε όμως χρειάζεσαι μπάνιο…. Τι επιλέγεις - μπάνιο ή ντους; »
Μερικές φορές, ακούγοντας την οπτική του παιδιού σας μπορεί ακόμη και να σας πείσει να συμβιβαστείτε ή να αλλάξετε γνώμη. Δεν τρέχει κάτι, κι αυτό είναι εντάξει. Απλώς εξηγήστε στο παιδί το σκεπτικό σας, ώστε να γνωρίζει ότι η λύση που σας πρότεινε σας άλλαξε τη γνώμη και όχι το πείσμα του.
6. Νιώθουν αποκομμένοι από εμάς.
Όταν τα παιδιά δεν ακολουθούν το παράδειγμά μας, είναι επειδή αισθάνονται απόμακρα από εμάς. Γιατί θα ένιωθε απόμακρο ένα παιδί; Γιατί ήταν μακριά σου όλη μέρα. Ή γιατί χάσατε την ψυχραιμία σας μαζί του σήμερα το πρωί. Ή είναι θυμωμένο μαζί σας επειδή έχετε πάντα το μωρό στην αγκαλιά σας. Ή επικεντρώνεστε σε χρονικά όρια και συνέπειες για πειθαρχία, αντί για ουσιαστική επικοινωνία. Ίσως μόνο επειδή νιώθει ένα μικρό πλάσμα σε έναν μεγάλο κόσμο, και αυτό από μόνο του είναι τρομακτικό, σε βαθμό που να το εμποδίζει να επικοινωνήσει με αγάπη.
Λύση: Συμπάσχετε με την εμπειρία του παιδιού σας, τόσο όταν του δίνετε μια οδηγία όσο και όσο πιο συχνά μπορείτε. Αυτό ξαναχτίζει την επαφή μεταξύ σας και το βοηθά να μάθει να υπακούει. Να είστε προετοιμασμένοι για τυχόν έντονα συναισθήματα που θα εκδηλωθούν μόλις το παιδί σας νιώσει αυτή τη ζεστή επικοινωνία και να είστε συμπονετικοί μαζί του . Αφού κατάφερε να σας αποκαλύψει αυτό που τον βασάνιζε, το παιδί σας θα αισθάνεται ξανά συνδεδεμένο και συνεργάσιμο.
7. Μας έχουν εγκαταλείψει.
Τα παιδιά φυσικά αναζητούν φροντίδα και καθοδήγηση στους γονείς τους. Αν είναι πεπεισμένα ότι είμαστε στο πλευρό τους, θέλουν να μας ευχαριστήσουν. Έτσι, εάν το παιδί σας είναι προκλητικό ή συνεχίζει να βρίσκεται σε αντιπαράθεση μαζί σας αυτό είναι ένα σημάδι πως η σχέση σας χρειάζεται δουλειά.
Λύση: Μισή ώρα Ειδικού Χρόνου με το παιδί, ατομικά και καθημερινά. Αυτό φαίνεται τόσο απλό, οι περισσότεροι γονείς υποτιμούν τον αντίκτυπό του αλλά δεν έχω δει ποτέ να αποτυγχάνει ο ειδικός χρόνος. Είναι απτή έκφραση της αγάπη σας, η προθυμία σας να βάλετε το παιδί σας πρώτο σε προτεραιότητα και να ασχοληθείτε αποκλειστικά μαζί του.
Το γέλιο επίσης σας συνδέει με το παιδί σας. Κάθε παιδί χρειάζεται γέλιο και γέλια τόσο το πρωί όσο και το βράδυ για να παραμείνει σε επαφή μαζί σας. Όταν μια σχέση είναι τεταμένη, το γέλιο είναι συχνά ο ευκολότερος τρόπος επιστροφής στην καλή επικοινωνία.
8. Είναι άνθρωποι.
Η επιβολή δύναμης δημιουργεί απώθηση. Όλοι οι άνθρωποι αντιστέκονται στον έλεγχο και τα παιδιά δεν διαφέρουν. Όσο περισσότερο αισθάνονται «στριμωγμένα», τόσο πιο δυνατά τα παιδιά επαναστατούν και επιλέγουν να μην υπακούσουν. Ακόμη και τα πιο συγκαταβατικά παιδιά χάνουν την πρωτοβουλία και την ικανότητα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.
Λύση: Επιλέξτε τις μάχες σας. Βεβαιωθείτε ότι το παιδί σας γνωρίζει ότι είστε στο πλευρό του και ότι έχει κάποιες επιλογές. Αντί να προσπαθήσετε να το ελέγξετε, προετοιμάστε το. Η διδασκαλία της αυτοπειθαρχίας μεγαλώνει ένα παιδί που μπορεί να σκεφτεί για τον εαυτό του και να υπερασπιστεί το σωστό.
Οι συζητήσεις για το αν τα παιδιά είναι κακομαθημένα , κατηγορούν πάντα τους γονείς για την ανατροφή των παιδιών που δεν είναι υπάκουα, λες και η υπακοή είναι το σημαντικότερο πράγμα. Ασφαλώς και θέλετε να μεγαλώσετε ένα παιδί που είναι πειθαρχημένο και ΘΕΛΕΙ να συνεργαστεί! Αυτό όμως είναι πολύ διαφορετικό από την υπακοή. «Ηθική είναι να κάνεις ό, τι είναι σωστό, ανεξάρτητα από το τι σου λένε. Υπακοή είναι να κάνεις αυτό που σου λένε ό, τι και να είναι σωστό ».
Ο καθορισμός ενσυναισθητικών ορίων έχει πολλή δουλειά. Σίγουρα θα ήταν ευκολότερο εάν τα παιδιά συμμορφώνονταν αμέσως και υπάκουγαν σε κάθε οδηγία μας. Τα καλά νέα είναι ότι ακολουθώντας με συνέπεια αυτές τις πρακτικές μεγαλώνει ένα παιδί όχι μόνο με αυτοπειθαρχία, αλλά και ένα παιδί που ξέρει ότι είστε δίπλα του.
Πηγή : Herokids.gr
Παιδί & άγχος.
29 Sep 2021
Μπορεί ένα παιδί να έχει άγχος; Τι είναι το άγχος στην πραγματικότητα; Το άγχος ορίζεται ως ένα έντονο δυσάρεστο συναίσθημα που αφορά ένα αόριστο κίνδυνο που επίκειται, μια απειλή. Αποτελεί μία κοινή αντίδραση που παρατηρείται στην μεγαλύτερη πλειοψηφία των ανθρώπων, όταν βρεθούν αντιμέτωποι σε ήπια ή έντονα στρεσσογόνα γεγονότα.
Από τους φυσιολογικούς φόβους στο παθολογικό άγχος.
Το άγχος με την μορφή του φόβου, είναι κατα αρχήν μία φυσιολογική αντίδραση του ψυχισμού του ανθρώπου, με συμμετοχή και του νευρολογοικού συστήματος (Αυτόνομου νευρικού συστήματος) και αποτελεί μία προσαρμοστική και αναγκαία αντίδραση, γιατί προειδοποιεί το άτομο ότι μία κατάσταση είναι σωματικά ή ψχολογικά επιβλαβής και αποτελεί απειλή γι αυτόν.
Απλός και φυσιολογικός φόβος διακρίνεται απο το άγχος, όσο αφορά την δυσπροσαρμοστικότητα του, αν επηρεάζει για παράδειγμα αρνητικά την λειτουργικότητα του παιδιού, στο κοινωνικό τομέα (σχέσεις με παιδιά στην ηλικία του και άλλα μέλη της οικογένειας του) και στη σχολική του επίδοση, την ένταση και την διάρκεια του (τουλάχιστον η διάρκεια να είναι μεγαλύτερη απο 6 μήνες). Επίσης όταν δεν είναι στα πλαίσια της φυσιογικής ψυχολογικής εξέλιξης του παιδιού και είναι πέρα του εκούσιου ελέγχου του.
Ποιές είναι οι εκδηλώσεις του άγχους;
Η κύρια κλινική εκδήλωση του άγχους είναι η αποφυγή. Συνοδά συμπτώματα είναι σωματικά ενοχλήματα, απο το γαστρεντερικό, ναυτία, έμετοι, απο το καρδιοαναπνευστικό, προκάρδιο έλγος, δύσπνοια, συχνοουρία, ζάλη, αίσθημα στάθειας, λιποθυμικές τάσεις, εφιδρώσεις, δυσκολίες συγκέντρωσης, διαταραχές ύπνου, αυπνίες, εφιάλτες και κοινωνική απομόνωση.
Επιπολασμός του άγχους και διαφορές φύλου
Το άγχος και η εκδήλωση του, είναι απο τις συχνότερες διατραχές της παιδικής και εφηβικής ηλικίας και απαντάται στο 7.3% του πληθυσμού. Όσο αφορά το φύλο τα κορίτσια είναι δύο φορές πιο πιθανό να βιώσουν κάποια αγχώδη διαταραχή.
Πώς ένα παιδί μπορεί να μεταβεί απο τους φυσιολογικούς φόβους σε παθολογικό άγχος –Αγχώδεις διαταραχές;
Πολλοί παράγοντες συμβάλλουν ώστε ένα παιδί να αναπτύσσει αγχώδη διαταραχή. Η αιτιολογία είναι πολύπλευρη και κατανέμεται σε τρεις κατηγορίες:
Παράγοντες που ξεκινούν από το ίδιο το παιδί.
Γενετικός κίνδυνος. Υπάρχουν σημαντικές ενδείξεις ότι οι αγχώδεις διαταραχές παρουσιάζονται σε συγκεκριμένες οικογένειες με παρουσία επίσης αγχωδών διαταραχών και στους γονείς. Είναι σημαντικό να τονιστεί εδώ, ότι κληρονομείται η προδιάθεση γαι την ανάπτυξη αγχώδους διαταραχής και όχι η καθαυτή.
Ιδιοσυγκρασία του παιδιού. Τα παιδιά με αγχώδη διαταραχή παρουσιάζουν νωρίτερα, στη βρεφική ηλικία, μία ιδιοσυγκρασία με ανασταλμένη συμπεριφορά, με υψηλή κινητική δραστηριότητα, οξύθυμα, να αντιδρούν σε νέες καταστάσεις με απόσυρση, αποφυγή ή δυσφορία. Επιπλέον, ως παιδιά τείνουν να είναι ντροπαλά, να αποφεύγουν τις προκλήσεις κτλ. Επίσης έχει βρεθεί σε έρευνες ότι παιδιά με ακραία ανασταλμένη συμπεριφορά έχουν σταθερά υψηλό καρδιακό παλμό.
Παράγοντες που ξεκινούν απο την οικογένεια του παιδιού.
Οι γονείς των ανασφαλών παιδιών μερικές φορές χαρακτηρίζονται απο έλλειψη ευαισθησίας και αναταπόκρισης στις ανάγκες του. Οπότε δημιουργείται ένας ανασφαλής δεσμός μεταξύ μητέρας παιδιού και σαν συνέπεια αυτού να δημιουργείται μία εικόνα του παιδιού για τον κόσμο ως αναξιόπιστο, απρόβλεπτο και μία άποψη του εαυτού του ότι είναι ανίσχυσο να αντιμετωπίσει τις προκλησεις.
Υπάρχουν, επίσης ενδείξεις ότι η υπερπροστατευτικότητα απο την πλευρά των γονέων συνεισφέρει και ενισχύει την συντήρηση του άγχους του παιδιού μέσω αποφυγής των αγχογώνων καταστάσεων. Για παράδειγμα μπορεί μια μητέρα να μην επιτρέψει στο παιδί της να πάει σε μια γιορτή αν αυτό το αγχώνει, κάτι που οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο, χαμηλής αυτοεκτίμησης, αύξησης του άγχους και περαιτέρω αποφυγής. Τέλος μπορεί οι γονείς να ενισχύσουν την ένταση αλλά και τη διατήρηση του άγχους του παιδιού τους με την μή επαρκή συναισθηματική υποστήριξη. Για παράδειγμα όταν ένας γονέας υποτιμά τη ντροπαλή συμπεριφορά του παιδιού του χαρακτηρίζοντας το ανόητο ή θυμωμένο τον εξαναγκάζει να βιώσει αγχογόνες κατάστασεις.
Παράγοντες που ξεκινούν απο το σχολείο.
Διάφορα συμβάντα στο χώρο του σχολείου ενδέχεται να αυξήσουν το άγχος που βιώνει ένα παιδί. Για παράδειγμα το παιδί μπορεί να είναι θύμα εκφοβισμού απο τ άλλα παιδιά, κατάσταση που προκαλεί έντονο άγχος και φοβίες. Υποχρεώσεις των μαθημάτων, ιδιαίτερα όταν συνδιάζονται με κάποια μαθησιακή δυσκολία ή δυσκολία στη συγκέντρωση μπορεί επίσης να προκαλέσουν άγχος.
Με ποιές μορφές το άγχος μπορεί να εκδηλωθεί;
Οι μορφές του άγχους ανάλογα με την αιτία αλλά και τα συμπτώματα κατατάσσονται στις πιο κάτω κατηγορίες:
Ειδικές Φοβίες
Το χαρακτηριστικό γνώρισμα τους, είναι ένας έντονος και επίμονος φόβος, που είναι υπερβολικός ή αδικαιολόγητος και που προκαλέιται με την παρουσία ή την αναμονή ενός συγκεκριμένου αντικειμένου ή μίας κατάστασης.
Ειδικές φοβίες διαφοροποιούνται ως προς την ηλικία, για παράδειγμα στην ηλικία:
των 7 ετών, ξεκινά η φοβία για τα ζώα,
στην ηλικία των 9 ξεκινά η φοβία για το αίμα
στην ηλικία των 12 η φοβία για τον οδοντίατρο
στην εφηβεία, η φοβία των κλειστων χώρων και κοινωνικές φοβίες
Διαταραχή άγχους αποχωρισμού
Το κεντρικό χαρακτηριστικό της διαταραχής αυτής είναι το υπερβολικό άγχος σχετικά με τον αποχωρισμό του παιδιού απο τους ανθρώπους στους οποίους είναι προσκολλημένος, συνήθως με γονείς.
Η ηλικία έναρξης των συμπτωμάτων είναι περίπου στα 5 με 8 έτη και εμφανίζεται ως υπερβολική ανησυχία ότι κάτι κακό θα συμβεί σε ένα πρόσωπο προσκόλλησης, οι εφιάλτες περιλαμβάνουν θέματα αποχωρισμού, ενώ ενδεχόμενη άρνηση του παιδιού να πάει στο σχολείο, είναι λόγω του άγχους αποχωρισμού. Τα μεγαλύτερα παιδιά νιώθουν επίσης δυσφορία και σωματικά συμπτώματα, όπως στομαχόπονο, πονοκέφαλο.
Σχολική φοβία
Ορίζεται ως ένας παράγαλος φόβος κάποιας πτυχής του σχολικού περιβάλλοντος που συνοδεύονται με συμπτώματα πανικού ή άγχους κατά την συμμετοχή.
Η μέση ηλικία έναρξης είναι τα 10 ετών. Τα πιο συνηθισμένα αίτια είναι η αλλαγή σχολείου, η γονεική ασθένεια, θάνατος ή παραμονή στο σπίτι λόγω χρόνιας ασθένειας ή ατύχημα. Πολλές φορές δεν υπάρχει εμφανής λόγος.
Ιδεοψυχαναγκαστική διατραχή
Η πιο πάνω διαταραχή χαρακτηρίζεται από έντονες ιδέες- σκέψεις, επίμονες και επαναλαμβανόμενες και παρορμήσεις-καταναγκαστικές πράξεις που είναι πέραν του ελέγχου του παιδιού, είναι ακαταμάχητες και αναγνωρίζονται συχνά ως παράλογες (στα παιδιά αυτό μπορεί να μην είναι δυνατό). Μερικά παραδείγματα καταναγκασμών είναι το πλύσιμο χεριών, συμπεριφορές που σχετίζονται με ασφάλεια, όπως να ελέγχει κανείς συνεχώς τις πόρτες για να σιγουρευτεί ότι είναι κλειδωμένες, την ενασχόληση με την τάξη, επανειλημμένες μετρήσεις ως ένα συγκεκριμένο αριθμό ή αφή αντικειμένων.
Όσο αφορά τις επίμονες σκέψεις, οι συχνότερες αφορούν το φόβο της μόλυνσης και τη σκέψη ότι κάτι κακό θα συμβεί στον εαυτό του ή σε οικεία πρόσωπα. Η ηλικία έναρξης μετά τα 7 έτη με μέση ηλικία τα 10 έτη.
Η εξελικτική της πορεία είναι χρόνια με κάποια διαλλείματα παύσης αλλά με μεγάλο βαθμό συννοσηρότητας, όπως με άλλες αγχώδεις διαταραχές ή κατάθλιψη.
Γενικευμένη αγχώδης διαταραχή
Σε αυτή την περίπτωση το παιδί χαρακτηρίζεται από επίμονες και αβάσιμες ανησυχίες σχετικά με τον ανταγωνισμό, την αποδοχή, τις ικανότητες του καθώς και το ανάρμοστο ή μη της συμπεριφοράς του κατά το παρελθόν ή και στο μέλλον. Η ηλικία έναρξης είναι στην εφηβεία.
Διαταραχή μετά απο ψυχοτραυματικό στρες
Εδώ κατατάσσονται τα αγχώδη συμπτώματα που ξεκινούν μετά απο έντονα ψυχοτραυματικά γεγονότα. Μερικά εκλυτικά αίτα είναι, ένα ατύχημα , μαζικού τύπου καταστροφές, όπως πόλεμος, πυρκαγιά. Το παιδί μπορεί να απειλήθηκε άμεσα το ίδιο ή ήταν μάρτυρας σε άλλους που απειλήθηκε η σωματική τους ακεραιότητα. Η κάθε μορφή κακοποίησης όπως σωματική, λεκτική και σεξουαλική μπορεί επίσης να προκαλέσει έντονο ψυχοτραυματικό στρες.
Το γιατί ένα παιδί αναπτύσσει ψυχοτραυματικό στρες μετά απο ένα τέτοιο γεγονός και άλλο παιδί όχι, εξαρτάται απο πολλούς παράγοντες, όπως η ιδιοσυγκρασία του παιδιού και κατά πόσο είχε τύχει σωστής στήριξης απο το περιβάλλον του, οικογένεια, σχολείο, κοινωνία.
Διαταραχή Πανικού: Συναντάται κυρίως μετά τα 18.
Θεραπεία και Παρεμβάσεις
Ψυχοεκπαίδευση που αφορά την ενημέρωση τόσο των γονέων αλλά και του παιδιού για την ψυχοπαθολογία του.
Ψυχοθεραπευτικές παρεμβάσεις που αφορούν τόσο το παιδί ατομικά όσο και τους γονείς αλλά και όλη την οικογένεια.
Φαρμακοθεραπεία, όπου είναι αναγκαίο.
Φιλία & παιδί
22 Sep 2021
Η φιλία είναι ιδιαίτερα σημαντική για την ανθρώπινη ύπαρξη, καθώς μας προσφέρει πολλά και χρήσιμα εφόδια και μας βοηθά στην προσπάθειά μας να έχουμε μια ζωή πιο ποιοτική, πιο απολαυστική. Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι ένα κοινωνικό ον. Από νηπιακής ηλικίας γίνεται αντικείμενο αλληλεπιδράσεων με το περιβάλλον του και τα πρόσωπα που εντάσσονται σ’ αυτό και αναπτύσσει διάφορες σχέσεις, περιλαμβανομένης της φιλίας.
Άρνηση για το σχολείο.
15 Sep 2021
Συχνά τα παιδιά, όταν πηγαίνουν για πρώτη φορά στο σχολείο, αρχίζουν, μετά τις πρώτες μέρες, να εμφανίζουν μια έντονη άρνηση ειδικά για το σχολείο.
Εύλογα, οι γονείς συχνά προβληματίζονται και πολλές φορές δεν ξέρουν τι να κάνουν. Κάποιες φορές μάλιστα θυμώνουν μ’ αυτή τη συμπεριφορά του παιδιού, χωρίς βέβαια ο θυμός να φέρνει τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Η άρνηση για το σχολείο μπορεί να εμφανιστεί και σε παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας τα οποία ήδη φοιτούν στο σχολείο.
Σχολική προσαρμογή
08 Sep 2021
Το ξεκίνημα του σχολείου οδηγεί το παιδί σε μια καινούρια πραγματικότητα. Η πρώτη φορά στο σχολείο είναι μια δύσκολη εμπειρία τόσο για τους γονείς όσο και για τα παιδιά. Ο φόβος του αγνώστου, ο αποχωρισμός από τους γονείς, η νέα κατάσταση, η συνειδητοποίηση του παιδιού ότι χάνει τα «πρωτεία», η απώλεια της αίσθησης της μοναδικότητας που είχε στο σπίτι, η γνώση ότι θα πρέπει να δουλέψει και να κουραστεί για να ενταχθεί σε μια νέα ομάδα. Όλα αυτά αποτελούν για το παιδί πρακτικές και συναισθηματικές δυσκολίες, που σηματοδοτούν το πέρασμά του από το σπίτι στο σχολείο. Και ενώ «κάθε αρχή και δύσκολη», ο χρόνος προσαρμογής κάθε παιδιού στο σχολείο είναι διαφορετικός: από λίγες ώρες μέχρι λίγες εβδομάδες.
Μια άλλη επίσης αρκετά δύσκολη δοκιμασία για το παιδί είναι όταν χρειάζεται να αλλάξει σχολείο. Αλλαγή σχολείου γίνεται όταν το παιδί αλλάξει σπίτι και γειτονιά, όταν γίνει η μετάβαση από τον παιδικό σταθμό στο νηπιαγωγείο, από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό και μετέπειτα στο γυμνάσιο και λύκειο, ή γιατί πολλές φορές οι γονείς επιθυμούν να στείλουν το παιδί τους σε ένα καλύτερο εκπαιδευτικό περιβάλλον. Παρόλο που οι λόγοι αυτής της αλλαγής είναι προφανείς και φυσιολογικοί από τους γονείς, για το παιδί μια τέτοια αλλαγή αποτελεί ένα πλήγμα και το κλονίζει, έστω και παροδικά.
Η προσωπικότητα του παιδιού παίζει σημαντικό ρόλο στην προσαρμογή του σε νέα περιβάλλοντα. Έτσι, το κάθε παιδί, αναλόγως της προσωπικότητάς του, αντιδρά με διαφορετικό τρόπο και προσαρμόζεται με διαφορετικό ρυθμό στο καινούργιο του σχολείο. Έρευνες διαπιστώνουν ότι μέχρι και το 80% των παιδιών παρουσιάζουν δυσκολίες προσαρμογής κατά τον πρώτο μήνα φοίτησης στο σχολείο.
Πώς βοηθάμε το παιδί να αποδεχτεί την νέα πραγματικότητα;
• Αρχικά, καταπολεμάμε τους δικούς μας φόβους και το άγχος του αποχωρισμού. Πόσο ανησυχούμε για το πώς θα τα πάει το παιδί μας, πόσες δυσκολίες βλέπουμε που μπορεί να το εμποδίσουν («Φοβάμαι γιατί βλέπω πόσο δυσκολεύεται να πειθαρχήσει» «Είναι σαν εμένα, δεν του αρέσει η πίεση, πώς θα αντεπεξέλθει» και άλλα παρόμοια) και στη συνέχεια κατά πόσο οι ανησυχίες αυτές έχουν πράγματι να κάνουν με το παιδί και κατά πόσο με τα δικά μας βιώματα, τους δικούς μας γονείς, τα δικά μας προβλήματα στο σχολείο; Μια τέτοια ανασκόπηση μπορεί να μην εξαφανίσει τις ανησυχίες μας αλλά τουλάχιστον μπορεί να μας βοηθήσει να τις κρατήσουμε «υπό περιορισμό».
• Αν δει εμάς ανήσυχους θα θεωρήσει το φόβο του δικαιολογημένο και δε θα κάνει καμία προσπάθεια να τον αντιμετωπίσει. Είναι σημαντικό η συμπεριφορά μας στις αντιδράσεις του παιδιού κατά τη διάρκεια της προσαρμογής του να είναι σταθερή και αποφασιστική. Δεν χρειάζεται να είμαστε υπερπροστατευτικοί γιατί αυτό ενισχύει τη συναισθηματική εξάρτηση του παιδιού από εμάς και το γεμίζει ανασφάλεια στη νέα πραγματικότητα που θα αντιμετωπίσει μόνο του.
• Πραγματοποιούμε μαζί με το παιδί μερικές επισκέψεις γνωριμίας στο σχολείο προτού ξεκινήσει για να εξοικειωθεί με το χώρο και του γνωρίζουμε τη δασκάλα του.
• Αντιμετωπίζουμε το γεγονός της έναρξης του σχολείου με ενθουσιασμό και πηγαίνουμε μαζί να διαλέξουμε τα σχολικά είδη. Διαμορφώνουμε τον χώρο του γραφείου του με χαρούμενα χρώματα.
• Συνοδεύουμε το παιδί την πρώτη ημέρα στο σχολείο, για να του δώσουμε θάρρος και να αισθάνεται άνετα. Του γνωρίζουμε και άλλα παιδιά που ξεκινάνε στο ίδιο σχολείο, ώστε να έχει τουλάχιστον μερικά γνώριμα πρόσωπα τις πρώτες ημέρες στην τάξη.
• Δείχνουμε την αντοχή μας στις αντιδράσεις των πρώτων ημερών. Ενθαρρύνουμε το παιδί να μας μιλήσει ανοικτά για τους φόβους του και σχεδιάζουμε μαζί του τους τρόπους αντιμετώπισης. Του θυμίζουμε καταστάσεις που φοβόταν παλαιότερα και έχει καταφέρει να τις ξεπεράσει.
• Βεβαιώνουμε το παιδί με λόγια και πράξεις για την επιστροφή του στο σπίτι. Του δίνουμε ένα φιλί ή του κάνουμε μια μεγάλη αγκαλιά. Δείχνουμε χαρούμενοι που έχει μεγαλώσει και πηγαίνει πια στο σχολείο.
• Του αγοράζουμε βιβλία που προετοιμάζουν το παιδί για την πρώτη μέρα στο σχολείο. Τα διαβάζουμε μαζί, συζητώντας για τα αισθήματα των παιδιών την πρώτη φορά που ξεκινούν κάτι τόσο καινούργιο, αλλά και συναρπαστικό. Φτιάχνουμε μια ιστορία με τον αγαπημένο του ήρωα στην ίδια κατάσταση.
• Μιλάμε στο παιδί για τις δικές μας εμπειρίες από το σχολείο. Δεν διστάζουμε να ομολογήσουμε πως την πρώτη ημέρα είχαμε και εμείς άγχος και φόβο για το καινούργιο, συναισθήματα που είναι φυσιολογικά. Δίνουμε το παράδειγμα κάποιου άλλου παιδιού που γνωρίζει και συμπαθεί και αναφέρουμε πώς εκείνο ξεπέρασε τους φόβους του χωρίς να κάνουμε συγκρίσεις.
• Δίνουμε στο παιδί μια ρεαλιστική εικόνα της σχολικής καθημερινότητας που θα μπει από φέτος στη ζωή του. Του εξηγούμε πώς θα είναι τα θρανία μέσα στην τάξη, του μιλάμε για το σεβασμό απέναντι στη δασκάλα του, για το διάλειμμα και τα παιχνίδια στο σχολείο.
• Του δίνουμε κίνητρα για να πάει σχολείο τονίζοντάς του τα θετικά στοιχεία, όπως τους καινούριους φίλους που θα γνωρίσει, τα πράγματα που θα μάθει (θα διαβάζει μόνο του τις αγαπημένες του ιστορίες), τα ομαδικά παιχνίδια, τις εκδρομές.
Οι τρεις άξονες της επιτυχίας – Συμβουλές σε γονείς.
Για να βοηθήσουμε το παιδί μας να βρει τη θέση του και να εξοικειωθεί με το καινούργιο του περιβάλλον προσέχουμε τα εξής:
• Η προσαρμογή στο σχολείο απαιτεί πρόγραμμα:
Αν μέχρι τώρα δεν υπήρχε, με την έναρξη του σχολείου χρειάζεται και στο σπίτι να μπει ένα πρόγραμμα για τα παιδιά. Το πρωινό ξύπνημα, οι ώρες μελέτης, ξεκούρασης-παιχνιδιού, τηλεόρασης-υπολογιστή και οπωσδήποτε ο ύπνος πρέπει να τηρούνται με αρκετή συνέπεια και αν χρειαστεί, αυστηρότητα. Παρατηρούμε λίγο τους ρυθμούς του παιδιού και σε συνεννόηση με την δασκάλα, καθορίζουμε πόση ώρα πρέπει να αφιερώνει στη μελέτη. Παιδιά του νηπιαγωγείου και των πρώτων τάξεων του Δημοτικού δεν νοείται να ασχολούνται επί τρεις και τέσσερις ώρες με τα μαθήματα, να έχουν τηλεόραση ή υπολογιστή στο δωμάτιο τους ή να πηγαίνουν για ύπνο στις 11 και στις 12!
• Κρατάμε μία στάση που αποτρέπει την δημιουργία «μετώπων»:
Η σχέση που θα δημιουργήσει το παιδί με την δασκάλα του είναι πρωταρχικής σημασίας για να έχει καλή προσαρμογή στο σχολείο. Για αυτό τηρούμε ουδέτερη στάση. Αν έχουμε αντιρρήσεις με τακτικές της δασκάλας είναι προτιμότερο να συγκρατηθούμε για να διαπιστώσουμε αν είναι πράγματι τόσο απαράδεκτες και σε αυτή την περίπτωση αναζητούμε την ίδια και συζητούμε μαζί της αντί να δείχνουμε στο παιδί τη δυσαρέσκεια ή ακόμη χειρότερα την αντιπάθειά μας για αυτήν. Επίσης, αν το παιδί κάνει παράπονα για την δασκάλα ή γενικότερα το σχολείο, προσπαθούμε καταρχήν να το ακούσουμε προσεκτικά χωρίς να πρέπει να πάρουμε θέση ή να δώσουμε λύση.
• Το σχολείο είναι πρωτίστως υπόθεση του παιδιού και για αυτό πρέπει να το βοηθήσουμε να αναπτύξει αυτονομία:
Όσο και αν είναι πιο εύκολο και πιο βολικό, δεν είναι καλό να βοηθάμε το παιδί φτιάχνοντάς του την τσάντα, παίρνοντας καθημερινά τηλέφωνα για να μας πουν τα μαθήματα επειδή δεν πρόσεχε ή λύνοντάς του τις ασκήσεις. Αν ζητάει τη βοήθειά μας αναζητάμε μαζί του τρόπους που θα το βοηθήσουν να τα κάνει όλα αυτά μόνο του. Του δείχνουμε έναν καλό τρόπο να τακτοποιεί την τσάντα, του παίρνουμε ένα μπλοκάκι για να σημειώνει τα μαθήματα, επιμένουμε στο να κάνει όλα τα μαθήματα μόνο του, έστω κι αν καμιά φορά δεν προλαβαίνει να τα τελειώσει. Του υπενθυμίζουμε ξανά και ξανά ότι στο σχολείο δεν πάει για να τα κάνει όλα τέλεια αλλά για να μάθει πράγματα που δεν ξέρει.
Πηγή: Paidiatros.com
Σχολείο - Βοήθεια..έχω πρωτάκι!
01 Sep 2021
Αν έχετε παιδί που πάει για πρώτη φορά νηπιαγωγείο ή δημοτικό ή ακόμα και γυμνάσιο, καταλαβαίνω πώς νιώθετε! Καταλαβαίνω την περηφάνια σας από τη μια, αλλά και το άγχος, την ένταση και την αγωνία σας από την άλλη.
Πολλές φορές γονείς με ρωτούν: « Έχω παιδί που πρωτοπήγε στο νηπιαγωγείο και κλαίει μόλις το αφήσω για να φύγω. Τι να κάνω;» ή «Το παιδί μου πήγε στην πρώτη τάξη του δημοτικού και δεν θέλει να μένει μέσα στην τάξη. Τι να κάνω;» ή ακόμα «Παρόλο που ο γιός μου ήταν πολύ καλός μαθητής στο δημοτικό, δυσκολεύεται πάρα πολύ τώρα που πήγε στο γυμνάσιο». Αυτά και άλλα πολλά είναι τα συχνά ερωτήματα των γονιών. Ας πιάσουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.
Παιδί & άθληση
25 Aug 2021
Ένας πολύ απλός τίτλος για ένα πολύ δύσκολο θέμα!! Γιατί αυτό? Γιατί κάνοντας μια σύντομη ανασκόπηση στη σχετική βιβλιογραφία ανακαλύπτεις πόσο πολύ έχουν αλλάξει τα πράγματα τα τελευταία χρόνια. Μέχρι πριν μία με δύο δεκαετίες η λέξη παιδί ήταν συνώνυμο με τρέξιμο και παιγνίδι στις αλάνες μέχρι τελικής πτώσεως ενώ σήμερα η πραγματικότητα μας φαντάζει πολύ διαφορετική. Βρισκόμαστε σε μια εποχή που συνεχώς καταφθάνουν στα αυτιά μας πολύ ανησυχητικά νέα από όλες τις γωνιές του πλανήτη! Όλοι μιλάνε για μια νέα επιδημία, της παιδικής παχυσαρκίας και κατ’ επέκταση του μεταβολικού συνδρόμου στα παιδιά! Καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι με νέες –και με εξωτικά ονόματα- ορμόνες, όπως η λεπτίνη, γκρελίνη, λιπονεκτίνη, προ-οπιομελανοκορτίνη που συμμετέχουν στην παθογένεια του συνδρόμου, προϊόν της βαρύτητας που έχει δοθεί από την ερευνητική κοινότητα στην αντιμετώπιση ενός τόσο ανησυχητικού φαινομένου.
Τι δείχνουν οι μελέτες;
Μελέτες από επίσημους οργανισμούς , όπως η Αμερικανική Παιδιατρική Ακαδημία και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας , μιλάνε για δραματική αύξηση του ποσοστού υπέρβαρων και παχύσαρκων παιδιών κατά τη σχολική ηλικία, ποσοστό που σε ορισμένες χώρες κυμαίνεται από 20% έως 40% .Τα αποτελέσματα μιας νέας έρευνας της Ευρωπαϊκής Ένωσης μιλάνε για δύο δισεκατομμύρια υπέρβαρα άτομα παγκοσμίως μέχρι το 2015 ενώ σε μια πρόσφατη αμερικάνικη έρευνα τα αποτελέσματα είναι ιδιαίτερα αποθαρρυντικά : στην κατηγορία από έξι ως δώδεκα ετών μόνο το 64% των αγοριών και το 50% των κοριτσιών μπορούσαν να διανύσουν ένα χιλιόμετρο σε λιγότερο από δέκα λεπτά, ενώ στην ίδια ηλικιακή ομάδα μόνο το 60% των αγοριών και το 30% των κοριτσιών μπορούσαν να κάνουν πάνω από μία έλξη(σε οριζόντια μπάρα με στόχο το πηγούνι τους να φτάνει τη μπάρα).
Φαίνεται πως στις μέρες μας, για ένα σημαντικό ποσοστό από τα παιδιά μας, το ποδήλατο και η μπάλα έχουν αντικατασταθεί από τα ασύρματα πληκτρολόγια και τηλεχειριστήρια. Τα παιδιά διασχίζουν ολόκληρες ηπείρους, συμμετέχουν σε μυθικές μάχες, εξολοθρεύουν εκατόμβες εχθρών με τα πιο απίθανα μέσα, αποκτούν φίλους στην Καραϊβική και την Κίνα (βλέπε facebook, tweeter κλπ) και όλα αυτά χωρίς να ιδρώσουν!!
Τώρα ίσως περισσότερο από ποτέ, γιατί όσο μιλάμε το πρόβλημα μόνο αυξητική τάση παρουσιάζει, είναι καιρός να δούμε τον τίτλο στην αρχική του μορφή: γιατί είναι η άσκηση σημαντική και γιατί είναι σημαντικό να ξεκινά από την παιδική ηλικία?
Τι να κάνετε εσείς οι γονείς
Ως γονείς είναι καλό να ενθαρρύνετε τα παιδιά σας να αποκτήσουν καλές συνήθειες για την υγεία τους, και όσο πιο νωρίς γίνει αυτό τόσο πιο μακροπρόθεσμα αποτελέσματα έχει. Έχει ήδη αποδειχθεί από μελέτες ότι τα παιδιά που δεν αθλούνται έχουν λιγότερες πιθανότητες να γίνουν υγιείς ενήλικες. Υιοθετούν μια λογική αδράνειας που ενδέχεται να διατηρηθεί για την υπόλοιπη ζωή τους. Είναι καλό να μάθετε στα παιδιά ότι δραστηριότητες όπως το ποδήλατο, το κολύμπι, ο χορός, το γρήγορο περπάτημα, το ποδόσφαιρο, η αεροβική γυμναστική όταν γίνονται τακτικά δεν είναι μόνο ευχάριστα αλλά προάγουν και την υγεία. Η συστηματική άθληση στα πλαίσια μιας ομάδας συνομηλίκων ενισχύει το αίσθημα ευγενούς άμιλλας και συνεργασίας για ένα κοινό στόχο, ενώ η από κοινού άθληση μελών της οικογένειας ενισχύει το συναισθηματικό τους δέσιμο, κάτι που δύσκολα επιτυγχάνεται μέσα στη φορτωμένη καθημερινότητα γονέων και παιδιών.
Πως όμως η άθληση λειτουργεί θετικά για την υγεία?
Αυξάνει την καρδιαγγειακή αντοχή: Οι καρδιαγγειακές παθήσεις αποτελούν στις ανεπτυγμένες χώρες την πρώτη αιτία νοσηρότητας και θνησιμότητας. Παρά το ότι θεωρούνται παθήσεις ενηλίκων, εναποθέσεις λίπους έχουν βρεθεί στις αρτηρίες παιδιών ακόμη και τριών ετών ενώ υψηλή αρτηριακή πίεση έχει περίπου το 5% των παιδιών.
Η συστηματική αεροβική άσκηση κάνει την καρδιά να λειτουργεί πιο αποτελεσματικά και μειώνει τη συχνότητα υψηλής αρτηριακής πίεσης. Επίσης μέσω ορμονικών μηχανισμών αυξάνει τα επίπεδα της HDL (high density lipoprotein) , της καλής μορφής της χοληστερόλης που απομακρύνει τα πλεονάζοντα λιπαρά από την κυκλοφορία του αίματος. Κατά τη μέση παιδική ηλικία συνιστάται άσκηση τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα για είκοσι ως τριάντα λεπτά, έτσι ώστε οι καρδιακοί παλμοί του παιδιού να επιταχύνονται.
Βελτιώνει την ισχύ και την αντοχή των μυών: Καθώς οι μύες του παιδιού γίνονται δυνατότεροι θα μπορεί να ασκείται για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και να προστατεύεται από τραυματισμούς- οι δυνατοί μύες παρέχουν καλύτερη στήριξη στις αρθρώσεις. Παρ ’όλα αυτά όμως σε καμία περίπτωση δε συνιστάται η χρήση ελευθέρων βαρών για μυϊκή ενδυνάμωση κατά την παιδική ηλικία, ως περισσότερο κατάλληλες ασκήσεις προτείνονται από την Αμερικανική Παιδιατρική Εταιρεία το τρέξιμο σε ανήφορο, οι κάμψεις(σε παραλλαγή ανάλογα με την ηλικία) , τα επιτόπια πηδήματα και οι έλξεις.
Αυξάνει την ευλυγισία: Για καλή φυσική κατάσταση τα παιδιά πρέπει να είναι σε θέση να στρέφουν και να λυγίζουν το σώμα τους σε όλο το φάσμα των φυσιολογικών κινήσεων των αρθρώσεων χωρίς να καταβάλλουν ιδιαίτερη προσπάθεια ή να κινδυνεύουν να τραυματιστούν. Αν και με την πάροδο της ηλικίας οι περισσότεροι άνθρωποι χάνουν την ευλυγισία τους, αυτό μπορεί να ανασταλεί με ειδικές ασκήσεις, που διατηρούν την ευκαμψία σε όλη τη διάρκεια της ζωής, αρχίζοντας από την παιδική ηλικία. Οι ήπιες αυτές ασκήσεις είναι ο καλύτερος τρόπος για να διατηρηθεί η ευλυγισία και μπορούν να συμπεριληφθούν στην προθέρμανση και χαλάρωση του παιδιού.
Βοηθά στη διατήρηση του ιδανικού βάρους: Κατά μέσο όρο δεκαπέντε στα εκατό παιδιά της προεφηβικής ηλικίας είναι υπέρβαρα, λίγα όμως από αυτά αθλούνται συστηματικά. Ωστόσο με την άσκηση καίγονται αποτελεσματικά θερμίδες και λίπη και μειώνεται η όρεξη.
Μειώνει το άγχος: Το άγχος που δεν αντιμετωπίζεται μπορεί να οδηγήσει σε σύσπαση των μυών η οποία με τη σειρά της μπορεί να εκδηλωθεί με πονοκεφάλους, πόνους στο στομάχι και άλλα είδη αδιαθεσίας. Το παιδί πρέπει να μάθει, όχι μόνο να αναγνωρίζει την ένταση στο σώμα του, αλλά και να την εκτονώνει αποτελεσματικά. Η άσκηση είναι ένας από τους καλύτερους τρόπους για να ελέγχει κανείς το στρες. Ένα σωματικά δραστήριο παιδί είναι λιγότερο πιθανό να βιώσει συμπτώματα που σχετίζονται με το στρες από ότι οι συνομήλικοι του που κάνουν καθιστική ζωή.
Ίσως ο καλύτερος τρόπος να κάνετε τα παιδιά να χαίρονται την άσκηση είναι να την μετατρέψετε σε οικογενειακή εκδήλωση, με εσάς να δίνετε το καλό παράδειγμα και να ενθαρρύνετε τη συμμετοχή τους. Δε θα βελτιωθεί μόνο η φυσική κατάσταση όλων αλλά θα ενισχυθεί και η ενότητα της οικογένειας! Ποιο παιδί δε θέλει να τρέχει και να παίζει με τους γονείς του? Προσωπικά δε ξέρω κανένα! Αν κάνετε το παιδί σας να ενδιαφερθεί από μικρή ηλικία για την καλή σωματική του κατάσταση, αυξάνετε τις πιθανότητες να γίνει η σωματική άσκηση συνήθεια ζωής. Και το τελικό αποτέλεσμα θα είναι μακροπρόθεσμη υγεία! Γίνετε εσείς το πρότυπο και βοηθήστε το παιδί να ακολουθήσει, γιατί στο τέλος της ημέρας ποιοι είναι τα πρότυπα και οι ήρωες κάθε παιδιού?
Πηγή : Paidiatros.com
Πώς να μεγαλώσουμε σωστούς γιους !
18 Aug 2021
Σήμερα θα ασχοληθούμε με τα αγόρια και με το πώς μπορούμε να τα μεγαλώσουμε σωστά. Παρακάτω αναφέρουμε μια σειρά πραγμάτων που θα μας βοηθήσουν να το πετύχουμε.
Σαν δυο σταγόνες νερό !
11 Aug 2021
Η έκφραση μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό ταιριάζει γάντι στα δίδυμα και συγκεκριμένα στα μονοζυγωτικά ! Τα δίδυμα δεν περνούν απαρατήρητα και πάντα προκαλούν έκπληξη και ενθουσιασμό στον κόσμο. Αν και στη σημερινή εποχή τα δίδυμα είναι πολύ περισσότερα από ότι παλιότερα, ακόμη συνεχίζουν να τραβούν πάνω τους τα βλέμματα !
Η σχέση των διδύμων χαρακτηρίζεται μοναδική, έχουν ένα ιδιαίτερο δέσιμο που οι υπόλοιποι δεν μπορούμε να αντιληφθούμε. Κατά καιρούς, όλοι έχουμε ακούσει ιστορίες για το πώς η δράση του ενός έχει επίδραση στον άλλον. Για παράδειγμα χτύπησε ο ένας και το αισθάνθηκε ο άλλος που μπορεί να ήταν χιλιόμετρα μακριά. Υπάρχει λοιπόν μια σχέση τηλεπάθειας μεταξύ τους. Αυτό ισχύει για όλα τα δίδυμα, πολύ περισσότερο όμως για τα μονοζυγωτικά, εκεί το δέσιμο είναι ακόμη μεγαλύτερο .
Τα μονοζυγωτικά είναι αποτέλεσμα διαχωρισμού ενός γονιμοποιημένου ωαρίου σε δύο έμβρυα σε αντίθεση με τα διζυγωτικά όπου προέρχονται από δύο ξεχωριστά γονιμοποιημένα ωάρια.
Η σχέση που αναπτύσσουν τα δίδυμα είναι κάτι παραπάνω από αδερφική.
Από την πρώτη στιγμή της ζωής τους μαθαίνουν να μοιράζονται, στην αρχή την κοιλιά της μαμάς τους, στη συνέχεια τα παιχνίδια, τα ρούχα , ενδεχομένως το ίδιο θρανίο, ακόμη και τα ίδια τα γενέθλιά τους. Είναι εύκολο λοιπόν να αντιληφθούμε πως πρόκειται για μια πολύ ιδιαίτερη και ξεχωριστή σχέση.
Το να είσαι δίδυμος (και δεν εννοώ το ζώδιο! ) έχει πολλά πλεονεκτήματα αλλά και δυσκολίες. Τα δίδυμα δεν ξεμένουν ποτέ από παρέα, πάντα και παντού έχουν κάποιον για να παίζουν μαζί του κι αυτό είναι πολύ όμορφο κυρίως κατά την παιδική ηλικία . Από την άλλη καθώς μεγαλώνουν αντιλαμβάνονται την μοναδικότητά τους και προσπαθούν επίμονα να ξεχωρίσουν από το άλλο τους μισό. Ντύνονται διαφορετικά, επιλέγουν διαφορετικές παρέες κι άλλα.
Ένα άλλο πλεονέκτημα είναι πως τα δίδυμα αποτελούν από μόνα τους μια μικρή ομάδα. Μέσα στην ομάδα αυτή το καθένα νιώθει ασφάλεια και σιγουριά. Στην πορεία όμως της ζωής τους τα δίδυμα πρέπει να προετοιμαστούν, πρέπει να γνωρίζουν πώς να αντιμετωπίσουν την ζωή και ως μονάδες πια.
Πρέπει λοιπόν να μην ξεχνάμε πως πρόκειται για δύο διαφορετικές προσωπικότητες, η καθεμία είναι ταυτόχρονα ξεχωριστή και μοναδική και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα δίδυμα.
Οι γονείς καλό είναι να ενισχύουν τα ξεχωριστά χαρίσματα του καθενός και να παροτρύνουν τα δίδυμα να ασχοληθούν με αυτό που τα ευχαριστεί. Δεν είναι υποχρεωτικό να ακολουθήσουν την ίδια δραστηριότητα, ούτε να φοράνε τα ίδια ρούχα όσο χαριτωμένο κι αν φαίνεται αυτό . Τα δίδυμα θα πρέπει να αντιληφθούν την μοναδικότητά τους από νωρίς για να μεγαλώσουν ως ανεξάρτητα και υπεύθυνα άτομα. Και σε αυτό μόνο οι γονείς μπορούν να τα βοηθήσουν. Δεν πρέπει να τα αντιμετωπίζουν σαν μονάδα αλλά σαν δύο ξεχωριστά άτομα όπου το καθένα έχει τις δικές του ανάγκες, το δικό του γούστο, τις δικές του επιθυμίες και τα δικά του όνειρα. Οι γονείς πρέπει να ωθήσουν τα παιδιά να ακολουθήσει το καθένα τον δρόμο του !
