Ενισχύστε την αυτοπεποίθηση του παιδιού σας

Ως γονείς, ο τόνος της φωνής σας, η γλώσσα του σώματος σας και γενικά κάθε σας  κίνηση ή λέξη έχει αντίκρισμα στο παιδί. Τα λόγια σας και οι πράξεις σας συμβάλλουν στην ανάπτυξη της αυτοπεποίθησης του παιδιού σας. Χρησιμοποιήστε θετικά λόγια προς το παιδί σας. Εκφράστε την αγάπη σας, όχι μόνο με λόγια αλλά και με πράξεις, όπως είναι μια αγκαλιά. Σεβαστείτε τις επιθυμίες και τις ανάγκες του παιδιού σας.  Όταν το παιδί νιώθει σεβασμό και αγάπη στο σπίτι του, είναι σε θέση να ανταπεξέλθει με μεγαλύτερη ευκολία εκεί έξω. Μη ξεχνάτε όμως, ότι ένας βαθμός ανεξαρτησίας χρειάζεται. Δώστε ευκαιρίες στο παιδί σας να πάρει πρωτοβουλίες. Επιβραβεύστε το για κάθε μικρή επιτυχία και εξηγήστε του τη σημασία της προσπάθειας και όχι του αποτελέσματος, μαθαίνοντας το να διαχειρίζεται την αποτυχία.  

Για τις μαμάδες που είναι περήφανες για το σπιτικό τους, μπορεί να είναι δύσκολο να αλλάξουν τη διάταξη των επίπλων και των διακοσμητικών για χάρη του μωρού τους. Υπομονή, δεν θα πάρει πολύ μέχρι το παιδί σας να μάθει να αφήνει τα πολύτιμα αντικείμενα «στην ησυχία τους» και εσείς να μπορείτε να επιδεικνύετε τους θησαυρούς σας και πάλι.  

Δεν έσπασα εγώ το βάζο! Η Μαρία τα έφαγε όλα! Δεν έχω μαθήματα σήμερα! Δεν πήρα τα χρώματα του Γιάννη, αυτός μου τα έδωσε! Ένας δράκος είναι στο δωμάτιο μου!». Αυτά και πολλά άλλα αποτελούν μερικά δείγματα από τα ψέματα που συνήθως λένε τα παιδιά. Οι γονείς μόλις αντιληφθούν ότι το παιδί τους λέει ψέματα, αρχίζουν να ανησυχούν και να πανικοβάλλονται.

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό, πριν αντιδράσουν στα συνηθισμένα αυτά ψέματα, να σκεφτούν την ηλικία του παιδιού, παράλληλα δε να προβληματιστούν για τα πιθανά κίνητρα που βρίσκονται πίσω από αυτά.

Στη συνέχεια πρέπει να προβληματιστούν για τον τρόπο και την έκταση της δικής τους αντίδρασης, στοιχεία που αποτελούν καθοριστικό παράγοντα στην όλη διαπαιδαγώγηση που θέλουν να δώσουν στο παιδί τους.

Γιατί άραγε το παιδί λέει ψέματα;

Το παιδί αρχίζει να λέει ψέματα από πολύ μικρή ηλικία. Μαθαίνει να χρησιμοποιεί το ψέμα, αφού έρχεται σε επαφή με αυτό στις κοινωνικές του σχέσεις, στις σχέσεις του με όλους τους ενήλικες. Μερικά παραδείγματα είναι τα εξής:

Τα “μικροψέματα” των ενηλίκων, π.χ. όταν τους ζητούν στο τηλέφωνο και λένε στο παιδί «πες ότι δεν είμαι εδώ».

Όταν λένε στο παιδί «δεν είναι ανάγκη να το πούμε αυτό στον μπαμπά». Στις ταινίες που βλέπει καθημερινά στην τηλεόραση.

Στις ψεύτικες υποσχέσεις που ακούει καθημερινά εντός διάφορων πλαισίων κλπ.

Συνακόλουθα, το παιδί, έχοντας υπόψη τα πιο πάνω, αντιλαμβάνεται, μαθαίνει, διαπιστώνει ότι δεν είναι ανάγκη να λέει πάντα την αλήθεια. Παράλληλα, μπορεί και το ίδιο να χρησιμοποιήσει το ψέμα, για να καλύψει δικές του ανάγκες, όπως στοργή, σημασία, ασφάλεια, αλλά και για άλλους λόγους, όπως είναι οι ακόλουθοι:

Αποφυγή της τιμωρίας. Όταν το παιδί φοβάται μια πολύ αυστηρή τιμωρία, μπορεί να χρησιμοποιήσει το ψέμα με την ελπίδα να «γλυτώσει», έστω και προσωρινά, ή να «μειώσει» την τιμωρία. Συχνά ένα μικρό παιδί λέγοντας ψέματα ότι δεν τι έκανε εκείνος θέλει περισσότερο να δείξει ότι δεν ήθελε να το κάνει, παρά να ξεγελάσει οποιονδήποτε.

Ανάγκη να διαγράψει κάποιο λάθος του. Όταν το παιδί κάνει μια σκανταλιά και στη συνέχεια νιώσει ότι γύρω του υπάρχει πολλή ένταση, ότι ενδεχόμενα θα εξευτελιστεί, κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες να εξαφανίσει τη δυσάρεστη αυτή κατάσταση, χρησιμοποιώντας το ψέμα, αλλά και επιμένοντας στο ψέμα του.

Ανάγκη να νιώσει και να επιβεβαιώσει την ανεξαρτησία του. Το παιδί αρχίζει σιγά- σιγά να ανακαλύπτει τον εαυτό του. Για να επιβεβαιώσει την ξεχωριστή οντότητά του, την ανεξαρτησία του, χρησιμοποιεί το ψέμα σαν το “μυστικό” του που το βοηθά να ξεφύγει από την παντοδυναμία και τον έλεγχο των γονέων του. 

Το ψέμα και η ηλικία του παιδιού

Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε ότι το στάδιο ανάπτυξης του παιδιού ορίζει συνήθως και τα κίνητρα που το οδηγούν  στο ψέμα. Είναι λοιπόν ιδιαίτερα σημαντικό, όταν οι γονείς χειρίζονται τα ψέματά του, να λαμβάνουν κάθε φορά σοβαρά υπόψη την ηλικία του. 

Ηλικία 3-6 χρονών: «Το ψέμα που δεν είναι ψέμα»

Το παιδί ηλικίας μεταξύ 3 και 6 χρόνων βρίσκεται στο στάδιο που αναπτύσσει τη φαντασία του. Στο στάδιο αυτό έρχεται αντιμέτωπο με μια πραγματικότητα που μπορεί να μην καταλαβαίνει ή που μπορεί ακόμα να το φοβίζει.

Στην προσπάθειά του να αντιληφθεί αυτή την πραγματικότητα και να την εξηγήσει με δικά του λόγια και δικά του μέτρα χρησιμοποιεί πολλές φορές το ψέμα.

Στο στάδιο αυτό σίγουρα το παιδί δεν ψεύδεται συνειδητά, με σκοπό να εξαπατήσει τους μεγαλύτερούς του. Όπως επισημάναμε και πιο πάνω, η φαντασία σε αυτή τη φάση της ηλικίας του διαδραματίζει ουσιαστικό ρόλο, ενώ η αλήθεια με το ψέμα μπλέκονται και συγχέονται. Για παράδειγμα πολλές φορές τα μικρά παιδιά διηγούνται κάτι σαν να το έζησαν τα ίδια, ενώ στην πραγματικότητα αναφέρονται σε κάτι που είδαν στον ύπνο τους, το φαντάστηκαν ή τους εντυπωσίασε. Δηλαδή, δεν μπορούμε να μιλούμε για “αληθινό ψέμα”.

Επίσης, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι σ’ αυτή την ηλικία η τάση για ψέματα μπορεί να εμφανιστεί παράλληλα με κάποια σημαντικά γεγονότα που μπορούν να επηρεάσουν την ανάπτυξη του παιδιού, όπως είναι η γέννηση ενός ακόμα παιδιού, η πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο, η απομάκρυνση ενός γονιού από το σπίτι.

Επιπλέον, σε πολλές περιπτώσεις τα παιδιά δημιουργούν “φανταστικούς” συντρόφους στο παιχνίδι τους. Για παράδειγμα, ακούμε συχνά το παιδί, ενώ είναι μόνο του στο δωμάτιό του, να μιλά υποτίθεται με κάποιο άλλο άτομο, όταν δε το ρωτήσουμε, απαντά «μιλώ με τον φίλο μου τον Γιώργο». Στην περίπτωση αυτή, συναισθανόμενο το παιδί ότι βρίσκεται σε μπελάδες, χρεώνει όλη την ευθύνη στον φανταστικό φίλο. Πρόσθετα, ο φανταστικός φίλος θα χρεωθεί με τη ζήλια, το φόβο, το ψέμα του παιδιού, αφήνοντας τον εαυτό του έξω από ενοχές, νιώθοντας αθώο, έτσι ώστε να νιώθει ότι είναι καλό.

Γενικά, τα ψέματα των παιδιών στην ηλικία αυτή χαρακτηρίζονται από αθωότητα, είναι “αθώα” ψέματα. Από τη μία δεν μπορούν να διαχωρίσουν το πραγματικό από το φανταστικό, ενώ από την άλλη στην ουσία προσπαθούν να παρουσιάσουν μια κατάσταση όπως τους αρέσει και όχι να μας ξεγελάσουν.

Οδηγός για γονείς.

Όταν διαπιστώσουν οι γονείς ότι το παιδί λέει ψέματα, αντί να θυμώσουν ή να του βάλουν τις φωνές, πρέπει να προσπαθήσουν απλά να το επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Να του μάθουν σιγά-σιγά τι είναι αληθινό και τι όχι, τι είναι δυνατό και τι αδύνατο. Μπορούν ακόμη να χειριστούν το όλο θέμα με χιούμορ.

Αν, για παράδειγμα, το παιδί πει ότι είδε μια αράχνη με τεράστια πόδια, μεγάλη σαν δράκο, προφανώς αυτό οφείλεται στο φόβο που ένιωσε, με αποτέλεσμα να το μεγαλοποιήσει με τη φαντασία του. Σε απάντηση οι γονείς μπορούν να του εξηγήσουν ότι οι αράχνες είναι μικρές και να του δείξουν μια εικόνα με αράχνη. Αποφεύγουν όμως να του κάνουν  «κήρυγμα» σχετικά με το ψέμα και την αλήθεια, γιατί σίγουρα όχι μόνο δε θα βοηθήσουν, αλλά και το ίδιο δε θα καταλάβει.

Ηλικία 6-12 χρονών

Σ’ αυτή την ηλικία τα παιδιά μπορούν να ξεχωρίσουν το πραγματικό από το φανταστικό. Συνεπώς, γνωρίζουν πότε λένε ψέματα και πότε αλήθεια. Με τη χρησιμοποίηση του ψέματος επιδιώκουν συνήθως τα ακόλουθα:

• Να αποφύγουν τις δυσάρεστες συνέπειες μιας πράξης τους.
• Να εξασφαλίσουν την προσοχή των γονιών τους. Να δοκιμάσουν τα όρια των γονιών τους.
• Να προκαλέσουν ενδιαφέρον.
• Να γίνουν αποδεκτά από την ομάδα στην οποία θέλουν να «ανήκουν».

Όταν το παιδί λέει ψέματα σ’ αυτή την ηλικία, πρέπει οι γονείς σίγουρα να προβληματιστούν και να ψάξουν για τα κίνητρα που κρύβονται πίσω από αυτή τη συμπεριφορά.

Είναι γεγονός ότι, όταν οι γονείς ακούν το παιδί να λέει ψέματα, ιδιαίτερα αν αυτό γίνεται συχνά, ενδέχεται να εκνευριστούν, να προβληματιστούν  για τον τρόπο που το μεγαλώνουν και να διερωτηθούν: «Μήπως είμαστε πολύ χαλαροί, μήπως δεν το τιμωρούμε αρκετά αυστηρά;».

Συχνά, στο θυμό τους του μιλούν πολύ άσχημα, αποκαλώντας το «ψεύτη» ή «ανόητο» ή του επιβάλλουν “παραδειγματική” τιμωρία. Μπορεί ακόμη να τους ξεφύγει και κανένα χαστούκι.

Δυστυχώς, μια τέτοια αντιμετώπιση δεν έχει κανένα θετικό αποτέλεσμα. Σίγουρα, δε βοηθά το παιδί να μάθει να συμπεριφέ- ρεται καλύτερα. Πρόσθετα, του προκαλείται το αίσθημα του φόβου, με αποτέλεσμα να μην έχει εμπιστοσύνη στους γονείς του και παράλληλα ενισχύεται η αρνητική εικόνα που έχει για τον εαυτό του. Το πιο πιθανό είναι ότι θα συνεχίσει να λέει ψέματα, από τη μια, γιατί στο εξής θα φοβάται την τιμωρία και, από την άλλη, για να αποδείξει αυτό ακριβώς που πιστεύουν οι γονείς για το ίδιο, ότι δηλαδή είναι ένας “ψεύτης”. 

Οδηγός για γονείς

• Να βεβαιώνονται  για το ψέμα του. Είναι σίγουρα χειρότερο να κατηγορήσουν άδικα ένα παιδί ότι λέει ψέματα, παρά να αγνοήσουν το ψέμα του.
• Να ακούουν προσεκτικά την εξήγηση του παιδιού.
• Να συζητούν μαζί του ήρεμα και με χαμηλούς τόνους.
• Να αποφεύγουν τις σε βάρος του επιθέσεις. Μια τέτοια άρνηση που δέχεται από μέρους των γονιών δυνατόν να τη μεταφέρει στο μικρότερο αδελφάκι ή σε ένα ντροπαλό συμμαθητή του.
• Να μη μεταφέρουν  το ψέμα του σε τρίτα πρόσωπα  και να μην το σχολιάζουν δημόσια. Ο δημόσιος εξευτελισμός του παιδιού θα του προκαλέσει σίγουρα πολύ θυμό και το ίδιο θα επιδιώξει να «εκδικηθεί» λέγοντας ένα μεγαλύτερο ψέμα.
• Να αποφεύγουν τις απειλές. Φράσεις όπως «θα δεις τι θα γίνει απόψε που θα το μάθει ο μπαμπάς σου» φέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα.
• Να το βοηθήσουν  να καταλάβει τις συνέπειες της συμπεριφοράς του.
• Να διαχωρίσουν τη συμπεριφορά του παιδιού από το ίδιο. Να του επιβεβαιώνουν ότι το αγαπούν, επεξηγώντας ότι αυτό που απορρίπτουν είναι η συγκεκριμένη συμπεριφορά του.
• Να το επαινούν κάθε φορά που μιλά με ειλικρίνεια. Βοηθούμε το παιδί μας να αλλάξει συμπεριφορά.

Για να μπορέσουν οι γονείς να βοηθήσουν το παιδί να σταματήσει μια τέτοια συμπεριφορά, χρειάζεται να αναπτύξουν μια σωστή επικοινωνία και μια καλή σχέση με το παιδί. Συναφώς, πρέπει να έχουν υπόψη τους τα ακόλουθα:

• Να του μάθουν να είναι υπεύθυνο δείχνοντάς του εμπιστοσύνη.
• Να είναι δίπλα του ενισχύοντάς το και βοηθώντας  το να μάθει από τα λάθη του και όχι επικρίνοντάς το και τιμωρώντας το.
• Να δείχνουν κατανόηση για τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζει και να τις εξισορροπούν με τις απαιτήσεις που έχουν από αυτό.
• Να το βοηθούν να νιώθει καλά για τον εαυτό του, να μην έχει ανάγκη να παρουσιάζει ψεύτικες καταστάσεις, για να τους εντυπωσιάσει.
• Να δέχονται την προσωπικότητα του παιδιού, με τα δυνατά και τα αδύνατα στοιχεία της, και να νιώθουν οι ίδιοι καλά με αυτή την πραγματικότητα, οπότε και το παιδί  θα μπορέσει να την αποδεχτεί και να νιώσει επίσης καλά.
• Να θυμούνται  ότι αυτοί αποτελούν πρότυπο για το παιδί. Ο δικός τους τρόπος συμπεριφοράς θα καθορίσει και το δικό του. Αν θέλουν το παιδί να σταματήσει τα ψέματα, πρέπει να αρχίσουν οι ίδιοι να μη λένε ψέματα.

 

Εφηβεία

Οι έφηβοι χρησιμοποιούν το ψέμα, για να παρουσιάσουν μια άλλη εικόνα για τον εαυτό τους, ιδιαίτερα όταν αισθάνονται μειονεκτικά για κάτι μπροστά στους άλλους.

Χρησιμοποιούν επίσης το ψέμα, προκειμένου να γίνουν αποδεκτοί από μια ομάδα ή ακόμα γιατί έχουν ανάγκη της ανεξαρτησίας από τους γονείς.

Πολλές φορές το ψέμα χρησιμοποιείται, για να κρατήσουν την προσωπική τους ζωή μυστική από τους γονείς τους.

 

Οδηγός για γονείς

Να προβληματίζονται  για τα κίνητρα που έσπρωξαν τον έφηβο να πει ψέματα. Μήπως οφείλονται και στη δική τους στάση; Μήπως είναι πολύ απαιτητικοί, υπερβολικά αυστηροί; Μήπως του δίνουν  λανθασμένα μηνύματα για το τι είναι σημαντικό για αυτούς; Μήπως επιδιώκουν να τον ελέγχουν; Μήπως του συμπεριφέρονται σαν να είναι ακόμη παιδί;

Να συζητούν μαζί του και να σέβονται τα συναισθήματά του.

Να είναι ειλικρινείς και να κάνουν καθαρές εξηγήσεις μαζί του.

Να αποφεύγουν να του βάζουν ταμπέλες και να ξεκινούν μια συζήτηση προκατειλημμένοι.

Προσπαθούμε περισσότερο να τον ακούσουμε και όχι να τον πείσουμε. Σεβόμαστε την προσωπική του ζωή.

Καταλήγοντας, η τιμωρία δε σταματά το ψέμα. Αντίθετα, τα περισσότερα παιδιά λένε ψέματα, για να αποφύγουν την τιμωρία. Οι γονείς οφείλουν να ψάχνουν για άλλους τρόπους, άλλα διορθωτικά μέτρα, τα οποία μπορούν να εφαρμόσουν μέσα από μια σωστή επικοινωνία μαζί τους, βοηθώντας  τα να νιώσουν καλά με τον εαυτό τους, έτσι ώστε να μην έχουν ανάγκη να καταφεύγουν στο ψέμα.

Πηγή: Paidiatros.com

Τι είναι η ζήλια;

Η ζήλια είναι το δυσάρεστο συναίσθημα που νιώθει κάποιος όταν πιστεύει πως ένας άλλος είναι ανώτερος από εκείνον ή αγαπιέται περισσότερο από εκείνον. 

Η ζήλια είναι κάτι το «κακό», κάτι το οποίο μπορούμε να αποφύγουμε;

Όχι! Είναι ένα απολύτως φυσιολογικό συναίσθημα αντίδρασης. Το παιδί δεν μπορεί να φανταστεί ότι θα πρέπει να μοιράζεται την αγάπη των γονιών του. Είναι μέρος της φυσιολογικής ανάπτυξης του παιδιού και μια άριστη εμπειρία να ξεπεράσει το παιδί τον εαυτό του, να προοδεύσει και να δομηθεί. Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα αδέλφια είναι και συναγωνισμός, που βοηθά τα παιδιά μιας οικογένειας να μεγαλώσουν. Η ζήλια είναι ο θεμέλιος λίθος της εικόνας του εαυτού μας, αλλά και της αποδοχής του εαυτού μας. Ο αδελφός ή η αδελφή παίζουν σημαντικό ρόλο στην κατασκευή της προσωπικότητας του παιδιού. Ο «άλλος» επιτρέπει στο κάθε παιδί να αυτοπροσδιοριστεί καλύτερα, μέσω του εντοπισμού της διαφοράς και της ομοιότητας.

Πώς εκδηλώνεται η ζήλια;

Η ζήλια μπορεί να εκφραστεί με πολλούς τρόπους από τα παιδιά. Ορισμένα εκφράζουν το φόβο πως τα αγαπούν λιγότερο με απόσυρση, άλλα με επιθετικότητα ή διαταραχή της συμπεριφοράς. Κάποια επιλέγουν να απομονωθούν, ενώ άλλα παλινδρομούν και φέρονται σα «μικρότερα».

Παίζει ρόλο η θέση στη σειρά γέννησης του παιδιού, στην ένταση των αντιδράσεων της ζήλιας;

Από τα συναισθήματα ζήλιας δεν γλιτώνει κανένα παιδί της οικογένειας, όποια κι αν είναι η θέση του! Πόσο τυχερό δηλαδή πρέπει να αισθάνεται ένα παιδί που μοιράζεται το δωμάτιο, τα παιχνίδια ή τη σημασία των γονιών και των συγγενών του με τα αδέλφια του;

Ο πρωτότοκος χάνει το θρόνο του, ζηλεύει την τρυφερότητα που δείχνουν οι γονείς προς τον «εισβολέα», το δευτερότοκο. Από τη μεριά το, ο δεύτερος ζηλεύει τα προνόμια που απολαμβάνει ο μεγαλύτερος, λόγω της ηλικίας του. Αν γεννηθεί και τρίτο παιδί, ο δευτερότοκος μεταμορφώνεται σε «μεσαίο» και αναρωτιέται γιατί να έχει έναν πιο μεγάλο που του λέει τι να κάνει κι έναν πιο μικρό που είναι φοβερά χαϊδεμένος. Ο μικρός πάλι, ζηλεύει αυτά που οι άλλοι δυο γνώρισαν προτού ο ίδιος γεννηθεί και ... πάει λέγοντας ...

Η ένταση των αντιδράσεων της ζήλιας εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως την ευφυία των παιδιών, τα όρια αντοχής τους στην αποστέρηση και τις σχέσεις που το καθένα έχει με τους γονείς του, καθώς και από τις αντιδράσεις των γονιών στις πρώτες εκδηλώσεις της ζήλιας τους.

 

Ποια θεωρείται η ιδανική διαφορά ηλικίας ανάμεσα στα αδέλφια, ώστε η ζήλια να είναι λιγότερη;

Οι νέες έρευνες δείχνουν ότι η ιδανική διαφορά ηλικίας είναι έξι με εφτά χρόνια. Είναι η ηλικία που

(α) μειώνεται η επιθετικότητα

(β) το παιδί είχε το χρόνο να δημιουργήσει τις προσωπικές του οικογενειακές αναμνήσεις

(γ) έχει κερδίσει την αυτονομία του και

(δ) έχει ήδη φίλους, εκτός από γονείς και έτσι έχει λιγότερο ανάγκη την παρουσία τους.

 

Η ζήλια έχει την ίδια ένταση ανάμεσα στα αδέλφια του ίδιου ή διαφορετικού φύλου;

Όταν το φύλο είναι το ίδιο, οι ανταγωνισμοί είναι εντονότεροι στο πλαίσιο της αδελφικής σχέσης. Οι συγκρίσεις είναι πιο άμεσες σε όλους τους τομείς και αφορούν τη σχολική επίδοση, τις αθλητικές επιδόσεις, την ομορφιά, την κοινωνικότητα κλπ. Ο ανταγωνισμός για την απόσπαση της προσοχής του γονιού είναι συχνά τρομακτικός!

Στην περίπτωση που τα αδέλφια είναι διαφορετικού φύλου, υπάρχει και η δικαιολογία ότι ο άλλος είναι όντως «διαφορετικός» και έτσι μειώνονται κάπως οι συγκρίσεις. Όμως και πάλι δε θα αποφευχθούν οι διαμάχες εξαιτίας των διαφορετικών προσανατολισμών λόγω φύλου και των διαφορετικών ενδιαφερόντων. Εδώ μεγάλο ρόλο , θα παίξουν και οι «προτιμήσεις» της μαμάς και του μπαμπά προς κάποιο από τα παιδιά τους.

 

Δίνω περισσότερη σημασία στο πρώτο (ή στο μεσαίο ή στο μικρό ή στο τέταρτο...) και όμως αυτό πάλι ζηλεύει! Πού κάνω λάθος σαν γονιός;

Δεν πρέπει να ξεχνούμε πως η ζήλια είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα αντίδρασης. Η ζήλια δεν είναι παρά μια εκδήλωση πόνου και μια έκκληση για βοήθεια και καλοσύνη από τον ενήλικα. Το παιδί που ζηλεύει αγαπά και μισεί συγχρόνως. Αν οι γονείς δεν κάνουν τραγικά λάθη, όπως καταστολή και τιμωρία της εκδήλωσης της ζήλιας ή διάπραξη αδικίας, η επιθετική συμπεριφορά εξαλείφεται.

Η έκφραση της ζήλιας εκφράζει και τη γενικότερη δομή της οικογένειας που χτίζεται γύρω από εφτά μεγάλους άξονες: (1) τη συζυγική σχέση, (2) τη σχέση των γονιών με καθένα από τα παιδιά τους, (3) τις σχέσεις μεταξύ αδελφών, (4) τη σχέση της οικογένειας με τον έξω κόσμο, (5) τις επαγγελματικές υποχρεώσεις των γονιών, (6) το διαθέσιμο οικογενειακό χρόνο και (7) το σύστημα διαπαιδαγώγησης που υιοθετεί η οικογένεια.

Κάθε αδελφική σχέση είναι ιδιαίτερη και χαρακτηρίζεται από την ακολουθία των γεννήσεων, το φύλο, τις περιστάσεις της γέννησης και τον αριθμό των παιδιών που την αποτελούν, τη φύση και την ιδιοσυγκρασία του κάθε παιδιού και την άποψη του γονιού για το κάθε παιδί...

Είναι φανερό πως για να αντιμετωπίσουμε τη ζήλια θα πρέπει να δούμε το θέμα , όχι μόνο από την άποψη του «πόση σημασία» δίνουμε στο παιδί που ζηλεύει, αλλά και από την άποψη της γενικότερης μας στάσης απέναντι στην αδελφική σχέση.

 

Πώς θα αντιμετωπίσω τη ζήλια του παιδιού μου;

Ακολουθούν κάποιες πρακτικές εισηγήσεις:

• Ασχοληθείτε εναλλάξ με τα παιδιά σας. Θα πρέπει να φροντίσετε να υπάρχει ισορροπία και να διαθέσετε ξεχωριστό χρόνο σε όλα τα παιδιά της οικογένειας

• Μην υποχρεώνετε το πρωτότοκο παιδί να «μεγαλώσει» απότομα. Αφήστε το να ζει σαν παιδί της ηλικίας του, δώστε του καμιά φορά την άδεια να είναι «μικρό».

• Ενθαρρύνετε το παιδί σας να εκφράσει όλα όσα νιώθει και δείξτε κατανόηση και τρυφερότητα. Μην επιβεβαιώνετε άθελα σας αυτό που το παιδί φοβάται, δηλαδή την απώλεια της αγάπης σας.

• Αποφύγετε τις συγκρίσεις (για ομορφιά, σχολική επίδοση, αθλητικές επιδόσεις κλπ.). Δεχτείτε τη διαφορετικότητα των παιδιών σας!

• Αφήστε κάποιες φορές το νεογέννητο με τους παππούδες ή με κάποιους φίλους. Έτσι θα μπορέσετε να αφιερώσετε τον ελεύθερο χρόνο σας στα άλλα σας παιδιά.

• Ας έχει το κάθε παιδί και τα δικά του παιχνίδια, το δικό του χώρο (δωμάτιο ή έστω μια γωνιά ή ένα συρτάρι αποκλειστικά δικό του...). Τα αδέλφια δεν είναι απαραίτητο να τα μοιράζονται όλα και να παίζουν συνεχώς μαζί!

• Αφήστε το πρωτότοκο να αναλάβει περισσότερα καθήκοντα, αν είναι έτοιμο, αντίστοιχα όμως θα πρέπει να απολαμβάνει περισσότερα προνόμια και περισσότερη ελευθερία.

• Μην κρύβεστε και μη λέτε ψέματα! Εκφράστε την ξεχωριστή αγάπη σας προς όλα τα παιδιά σας, χωρίς να φοβάστε την αντίδρασή τους.

• Χρειάζεται σαφήνεια και ακρίβεια στη ρύθμιση της επικοινωνίας στην οικογένεια (ποιος μιλά και πότε, κανείς δε διακόπτεται...). Η συνεργασία στις οικιακές εργασίες, η διάταξη των θέσεων στο αυτοκίνητο και στο τραπέζι, η σειρά στο μπάνιο και στον ύπνο, το ποιος παίρνει δώρο όταν ένα από τα παιδιά γιορτάζει(!) κλπ., κλπ. θα πρέπει να διευθετηθούν πολύ συγκεκριμένα.

• Αποφύγετε τις παγίδες του «ποιος άρχισε» και του «ποιος φταίει». Δε γίνεται να φταίει πάντα ο μεγάλος ή πάντα ο μικρός... Στηρίξετε την ικανότητα των παιδιών να βρίσκουν μόνα τους τη λύση. Τα αδέλφια πρέπει να βρουν την τάξη μόνα τους, μέσα από την εμπειρία. Μη λαμβάνετε θέση και εκφράστε την απεριόριστη αγάπη σας και στο «δύσκολο» παιδί σας. Βοηθήστε το να αποδεχτεί τη θέση και την πορεία του. Αν συστηματικά χειραγωγείται συναισθηματικά από τ’ αδέλφια του κάποιο παιδί σας, βοηθήστε το να αντιδράσει και να αναπτύξει τις συναισθηματικές του άμυνες. Αν τίθεται θέμα ασφάλειας ή συστηματικής εκμετάλλευσης, τότε παρεμβαίνετε χωρίζοντας απλώς τους «μονομάχους».

• Θέστε σαφείς κανόνες που θα εμποδίσουν την επιθετική συμπεριφορά μεταξύ τους. Για παράδειγμα: το μεγαλύτερο παιδί δε χτυπά το μικρότερο, έχει όμως το δικαίωμα να αμυνθεί εφόσον εκείνο του επιτεθεί, ή απαγορεύονται οι βρισιές, τα επίθετα, οι κλωτσιές, οι δαγκωματιές, η ρίψη αντικειμένων κλπ.

• Δεχτείτε όλα τα συναισθήματα των παιδιών σας, αλλά συγχρόνως βάλτε όρια στην ανάρμοστη συμπεριφορά, θέτοντας λογικές και σταθερές συνέπειες.

• Με λίγα λόγια:

1.  Χαλαρώστε και προσπαθήστε να είστε ειλικρινείς με τα παιδιά σας
2.  Δώστε απλόχερα αγάπη
3.  Αφιερώστε χρόνο στα παιδιά σας. Μια φορά μεγαλώνουν και σας χρειάζονται...
4.  Παρεμβαίνετε μόνο εκεί που είναι απόλυτα αναγκαίο
5.  Θέστε ξεκάθαρα όρια και αφήστε το παιδί να υποστεί τις συνέπειες από την παράβασή τους
6.  Αποδεχτείτε τη διαφορετικότητα των παιδιών σας και προπαντός
7.  Ξεπεράστε την ειδυλλιακή εικόνα της οικογένειας, στην οποία όλοι είναι πάντα αγαπημένοι και μονιασμένοι!!!

Πηγή: Paidiatros.com

Ένα από τα πιο πολύτιμα δώρα που μπορούν να προσφέρουν οι γονείς στο παιδί τους είναι η μόρφωσή του. Πέρα από το ρόλο που διαδραματίζει το σχολείο στον τομέα αυτό, οι γονείς, για να συμβάλουν στην όσο το δυνατό καλύτερη μόρφωσή του, εμπλέκονται ενεργά στη διδακτική διαδικασία μέσω της κατ’ οίκον εργασίας, η οποία θεωρείται, υπό προϋποθέσεις, πολύ σημαντική. Η εμπλοκή τους αυτή, όμως, τους δημιουργεί πολλά ερωτήματα, όπως τα πιο κάτω και ζητούν απαντήσεις:

Όπως το μπάνιο αναζωογονεί τον κάθε έναν από εμάς, το ίδιο συμβαίνει και για το μικρό σας μωρό. Βέβαια υπάρχουν και μωρά, που στην αρχή δεν τους αρέσει το μπάνιο, γι’ αυτό αν το δικό σας μωρό διαμαρτύρεται κάθε φορά που το κάνετε μπάνιο μην ανησυχείτε. Κάντε λοιπόν καθημερινά μπάνιο στο μωρό και ακολουθήστε τις πιο κάτω οδηγίες για να έχει το μωρό σας ένα ασφαλές και απολαυστικό μπάνιο.

Μια υγιεινή και ισορροπημένη διατροφή για τα παιδιά πρέπει να περιλαμβάνει την καθημερινή κατανάλωση φρούτων και λαχανικών. Τα φρούτα και τα λαχανικά είναι σημαντική πηγή βιταμινών, ιχνοστοιχείων και φυτικών ινών. Οι βιταμίνες και τα ιχνοστοιχεία από την άλλη είναι βασικά συστατικά για την ομαλή λειτουργία του οργανισμού, ενώ οι φυτικές ίνες συμβάλλουν στην ομαλή λειτουργία του γαστρεντερικού συστήματος.

 

Ξεκινώ για διακοπές.

Τα σχολεία έχουν κλείσει, τα βιβλία μπήκαν στα συρτάρια και ετοιμάζομαι για παιγνίδι, ξεκούραση και διακοπές. Που θα πάω διακοπές δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι θα πάω και ότι θα πρέπει να είμαι έτοιμος.

Τα καλοκαιρινά μπάνια στη θάλασσα είναι η χαρά των παιδιών, ταυτόχρονα όμως γεννούν και ανησυχία στους γονείς εξαιτίας των ατυχημάτων που μπορούν να συμβούν στην παραλία. Ακολουθώντας, ωστόσο, ορισμένες απλές αλλά ουσιαστικές οδηγίες που προτείνουν οι ειδικοί -προπονητές κολύμβησης, παιδίατροι ναυαγοσώστες-, μπορείτε να βοηθήσετε το παιδί σας να παίζει και να κολυμπά με ασφάλεια στη θάλασσα. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, να θυμάστε πως πρέπει να κρατάτε την ψυχραιμία σας ό,τι και αν συμβεί στην παραλία!

Τι είναι ο βρυγμός;

Κάποια από τα παιδιά μας την νύκτα που κοιμούνται τρίζουν κυριολεκτικά τα δόντια τους!! Η κατάσταση αυτή λέγεται βρυγμός από την αντίστοιχη αρχαία λέξη που σημαίνει τρίξιμο των δοντιών. Περίπου τρία στα δέκα παιδιά παρουσιάζουν βρυγμό.

Τι προκαλεί τον βρυγμό;

Δεν ξέρουμε γιατί τα παιδιά την νύχτα που κοιμούνται τρίζουν τα δόντια τους. Γνωρίζουμε όμως μερικές καταστάσεις που μπορεί να προκαλέσουν τον βρυγμό στα παιδιά.

1.  Μη ορθή αντιστοιχία μεταξύ της πάνω και της κάτω σιαγόνας.
2.  Πόνος.
3.  Το άγχος. Όταν τα παιδιά έχουν διαγώνισμα την επομένη στο σχολείο ή όταν πριν ξαπλώσουν τσακωθούν με τους γονείς τους μπορεί να παρουσιάσουν βρυγμό.
4.  Υπερκινητικά παιδιά.
5.  Τα παιδιά που πιπιλούν το δάχτυλό τους, τρώνε τα νύχια τους, δαγκώνουν το εσωτερικό από το μάγουλο τους έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να παρουσιάζουν βρυγμό.
6.  Το τρίξιμο των δοντιών έχει συσχετιστεί με τους οξύουρους («σκουληκάκια» στα κόπρανα των παιδιών) αλλά δεν έχει αποδειχθεί.

Πώς αντιμετωπίζεται ο βρυγμός.

Επειδή συνήθως είναι αποτέλεσμα άγχους είναι χρήσιμο πριν ξαπλώσει το παιδί να κάνει ένα ζεστό μπάνιο για να χαλαρώσει, να ακούσει απαλή μουσική ή να διαβάσει ένα βιβλίο. Αν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος πρόκλησης του άγχους τότε θα πρέπει να αντιμετωπισθεί έγκαιρα. Τα παιδιά σταματούν από μόνα τους τον βρυγμό μόλις αποκτήσουν τα μόνιμα τους δόντια γιατί αυτά είναι πιο ευαίσθητα στον πόνο. Υπάρχουν όμως παιδιά που τρίζουν τα δόντια τους μέχρι και την εφηβεία. 

Μπορεί να βλάψει τα δόντια;

Σπανιότατα μπορεί να προκαλέσει τις εξής βλάβες:

•  Λέπτυνση της αδαμαντίνης των δοντιών.
•  Πόνο στο πρόσωπο.
•  Πόνο στην κροταφογναθική άρθρωση.