Αναμφισβήτητα η χρήση των νέων τεχνολογιών στην εκπαίδευση αλλά και την καθημερινή κοινωνική μας ζωή έχει κάνει την τεχνολογία μέρος της ζωής μας. Νύχτα-μέρα «αγκαλιά» με τον υπολογιστή είναι όλο και περισσότερα παιδιά στη χώρα μας. Αυτό έχει συνέπειες στην κοινωνική τους ζωή και την ατομική τους κατάσταση. Σε σχετικές έρευνες, ένα παιδί 12 ετών απάντησε πως "αν μου πάρεις το κινητό, μου παίρνεις ένα κομμάτι του εαυτού μου". Το Διαδίκτυο όμως δεν κρύβει μόνο γοητεία, αλλά και κινδύνους. Πρόκειται για μια εξίσου επιβλαβή και επικίνδυνη κατάσταση όπως ο εθισμός σε ουσίες και ο ιδεο-ψυχαναγκασμός.

Ο εθισμός στο διαδίκτυο και την τεχνολογία δεν αποτελεί ακόμη "επίσημη κατηγορία" στα εγχειρίδια ταξινόμησης ψυχικών διαταραχών. Ωστόσο έχει τα κριτήρια εκείνα που περιγράφουν τον εθισμό και τον καταναγκασμό αναφορικά με ουσίες και τον τζόγο. Πολλοί ερευνητές αντικαθιστούν την έννοια της «ουσίας» με αυτή του διαδικτύου και περιγράφουν το φαινόμενο. Παράλληλα όμως, έρευνες περιγράφουν τον εθισμό στο διαδίκτυο και με όρους ψυχαναγκασμού (obsessive and compulsive behavior).

Τι σημαίνει εθισμός στο Διαδίκτυο και ποια συμπτώματα παρουσιάζουν τα παιδιά;

Ένα άτομο ή παιδί το οποίο είναι εθισμένο στο διαδίκτυο τις περισσότερες φορές εμφανίζει τα ακόλουθα συμπτώματα:

• Εξιδανίκευση του μέσου. Ο χρήστης θεωρεί τον ηλεκτρονικό υπολογιστή ή το Διαδίκτυο το σημαντικότερο «κεφάλαιο» της καθημερινότητάς του.

• Τροποποίηση της διάθεσης. Σε όσους εθίζονται στα ηλεκτρονικά παιχνίδια παρουσιάζεται αύξηση της παραγωγής του νευροδιαβιβαστή του εγκεφάλου ντοπαμίνη, η οποία συνδέεται με την ευχαρίστηση.

• Ανοχή. Το άτομο χρειάζεται σταδιακά όλο και περισσότερες ώρες χρήσης του υπολογιστή ώστε να νιώθει ευχαρίστηση.

• Σύγκρουση. Ενώ το παιδί αισθάνεται ότι έχει πρόβλημα, δεν μπορεί να κάνει κάτι για να περιορίσει τη χρήση του υπολογιστή.

Αρκετοί δεν γνωρίζουν πώς να αντιδράσουν όταν διαπιστώνουν ότι, αντί να χρησιμοποιούν τα παιδιά τους το διαδίκτυο για τις εργασίες του σχολείου ή για έρευνες, αυτά στέλνουν μηνύματα στους φίλους τους, παίζουν παιχνίδια ή μιλούν σε αγνώστους στα δωμάτια συζητήσεων. Αυτό συμβαίνει γιατί είναι εύκολο να κρύψεις τι κάνεις στο διαδίκτυο και επειδή η εξάρτηση από το διαδίκτυο ακόμη δεν έχει ευρέως αναγνωριστεί. Τα παιδιά και οι νέοι εύκολα μπορεί να εγκλωβιστούν σε δικτυακές δραστηριότητες όπως τα παιχνίδια με πολλούς παίκτες, τα δωμάτια συζητήσεων κτλ.

Προειδοποιητικά σημάδια - συμπτώματα που πρέπει να ανησυχήσουν τους γονείς

• Το παιδί ασχολείται συνεχώς με το διαδίκτυο ή με δραστηριότητες σχετικές με αυτό, παραμελώντας συχνά τις υποχρεώσεις του στο σπίτι και στο σχολείο.

• Το παιδί ξεχνιέται συχνά στον υπολογιστή και δεν έχει συναίσθηση του χρόνου που

αναλώνει σε αυτόν.

• Προτιμά τα παιχνίδια στο διαδίκτυο, από το να συναντά φίλους του, με αποτέλεσμα να απομονώνεται.

• Πέφτει η απόδοση του στο σχολείο.

• Το διαδίκτυο το απασχολεί ακόμα και την ώρα που τρώτε ή την ώρα που διαβάζει.

• Αντιδρά πολύ νευρικά θυμωμένα ή επιθετικά όταν κάποιος το διακόπτει από το παιχνίδι ή από τη συζήτηση που είχε online.

• Ξενυχτά συχνά για να μένει συνδεδεμένος / συνδεδεμένη στο διαδίκτυο.

• Λέει συχνά «καλά, θα παίξω μόνο ένα λεπτό ακόμη». .

• Δείχνει άγχος, ανησυχία, εξάρσεις θυμού ή βίας ή καταθλιπτική συμπεριφορά όταν δεν παίζει στο διαδίκτυο.

Επιπτώσεις που μπορεί να έχει το διαδίκτυο στο παιδί

Όλα αυτά έχουν, όπως είναι επόμενο, σοβαρές επιπτώσεις σε διάφορους τομείς της λειτουργικότητας του ατόμου. Μειώνεται ο χρόνος που περνάει ο έφηβος με την οικογένειά του, περιορίζονται τα χόμπι και οι κοινωνικές συναναστροφές του, αυξάνεται ο κίνδυνος εμφάνισης παχυσαρκίας, μυοσκελετικών προβλημάτων και οφθαλμικών παθήσεων λόγω των πολλών ωρών- ακινησίας- μπροστά στην οθόνη. Παράλληλα, οι εθισμένοι στο Διαδίκτυο νεαροί παραμελούν τη σωματική τους υγιεινή, ενώ κάνουν πολλές απουσίες στο σχολείο με αποτέλεσμα ακόμη και να χάνουν την σχολική χρονιά.

Δεν είναι ανάγκη, όμως, να φθάσουν τα πράγματα σε αυτά τα άκρα. Υπάρχουν προειδοποιητικά καμπανάκια και οι γονείς πρέπει να έχουν ανοικτά τα αφτιά τους ώστε να τα ακούσουν. «Αν οι γονείς δουν ότι οι σχολικές επιδόσεις του παιδιού πέφτουν χωρίς να υπάρχει άλλος λόγος εκτός από τη συνεχή ενασχόληση με τον υπολογιστή, αν καταλάβουν ότι το παιδί χάνει την κοινωνικότητά του και απομονώνεται, πρέπει να αντιδράσουν, να βρουν τρόπο διαχείρισης της κατάστασης, θέτοντας ένα πλαίσιο ώστε να απομακρύνουν τον έφηβο από τη μόνιμη ασχολία του με το Διαδίκτυο».

Συμβουλές σε γονείς

Ιδιαίτερα για τους γονείς προτείνεται ο ορισμός οικογενειακών κανόνων χρήσης του υπολογιστή και του διαδικτύου, κανόνες που αφορούν και τους ίδιους τους γονείς.

• Σημαντικές στην ανάπτυξη των παιδιών και των εφήβων είναι η ώθηση σε κοινωνικές και αθλητικές δραστηριότητες και η καθιέρωση οικογενειακών δραστηριοτήτων που δεν εμπεριέχουν τη χρήση υπολογιστή και διαδικτύου.

• Ο υπολογιστής θα πρέπει να τοποθετείται σε δωμάτιο κοινής χρήσης από την οικογένεια και όχι στο δωμάτιο των παιδιών.

• Μπορείτε να εγκαταστήσετε και να χρησιμοποιήσετε προγράμματα ελέγχου της πρόσβασης σε συγκεκριμένες ιστοσελίδες αλλά και του χρόνου παραμονής στο ιστό. Ωστόσο, επιτρέψτε την πρόσβαση στο διαδίκτυο διότι συχνά ο αποκλεισμός οδηγεί στη μυθοποίηση, μας ενδιαφέρει ο σωστός έλεγχος και όχι η απόρριψη του διαδικτύου.

Σε κάθε περίπτωση, χωρίς πανικό και ενοχές, μπορείτε να έρθετε σε επαφή με ειδικούς για παροχή βοήθειας και συμβουλές ώστε να προλάβουμε ή να αντιμετωπίσουμε σχετικά προβλήματα.

Πηγή: Paidiatros.com

Σκεφτείτε το εξής σενάριο: Επιστρέφετε γεμάτοι κούραση στο σπίτι μετά από μια εξαντλητική μέρα στη δουλειά. Ξαφνικά, σκοντάφτετε πάνω σε ένα παιχνίδι του παιδιού σας που άφησε στη μέση του διαδρόμου, ή το παιδί σας λερώνει το χαλί χύνοντας πάνω το χυμό του. Δεν μπορείτε να το διαχειριστείτε και θυμώνετε με το παιδί σας. Ο γονεϊκός θυμός είναι φυσιολογικό να συμβαίνει μερικές φορές. Όλοι οι γονείς θυμώνουν με τα παιδιά τους.

 

Συνήθως, οι άνθρωποι ονειρεύονται να γίνουν γονείς έχοντας στο μυαλό εικόνες εξιδανικευμένες και ρομαντικές γεμάτες ευτυχία και θετικά συναισθήματα. Υπάρχουν όμως στιγμές όπου όλοι οι γονείς θυμώνουν πάρα πολύ με τα παιδιά τους. Οι γονείς είναι και αυτοί άνθρωποι.  Άνθρωποι με καθημερινές πιέσεις της ζωής: οικονομικές ανησυχίες, ραντεβού στα οποία έχουν αργήσει, πράγματα που έχουν ξεχάσει να κάνουν και η λίστα είναι ατελείωτη. Σε αυτή τη στιγμή πίεσης προσθέστε και ένα παιδί που είναι «άτακτο», ανυπάκουο, πειράζει το μικρό του αδερφάκι ή θυμήθηκε τελευταία στιγμή ότι χρειάζεται κάτι για το σχολείο.

 

Σε αυτές τις στιγμές που αισθάνεστε πιεσμένοι και θυμωμένοι, είναι σημαντικό να παραμείνετε ψύχραιμοι και να μη «βγάλετε» το θυμό σας πάνω στο παιδί.

 

Τι προκαλεί θυμό στους γονείς;

Το να είναι κανείς γονιός είναι ένα ταξίδι γεμάτο όμορφες στιγμές που συχνά ανταμείβουν. Δεν είναι όμως πάντα εύκολο. Ο θυμός αποτελείται από ένα μείγμα συναισθημάτων. Μπορεί να προέρχεται από το γεγονός ότι είστε σε κατάθλιψη, αισθάνεστε ψυχικά αδύναμος, νιώθετε ενοχές, αισθάνεστε απογοήτευση ή από απλή κούραση.  Συχνά, ο θυμός μπορεί να έχει τις ρίζες σου σε καταστάσεις εκτός της οικογένειας, όπως για παράδειγμα από προβλήματα στη δουλειά. Μπορείτε να σκεφτείτε και να βρείτε ποια άλλα συναισθήματα είναι αναμεμιγμένα με το θυμό σας. Έτσι, θα κατανοήσετε τι προκαλεί το θυμό και να προσπαθήσετε να κάνετε κάτι γι’ αυτό.

 

Αν ως γονείς είστε θυμωμένοι πολύ συχνά, ίσως είναι επειδή κάτι δεν παει καλά με τη ζωή σας και όχι επειδή είστε «κακοί» γονείς. Ίσως χρειάζεται να ζητήσετε τη βοήθεια ενός ειδικού για να βρείτε τι πάει στραβά και να το διορθώσετε.

 

Γιατί οι γονείς θυμώνουν με τα παιδιά τους;

Οι γονείς και τα παιδιά έχουν την ικανότητα να αναστατώνουν ο ένας τον άλλον όσο κανένας άλλος. Αυτό συνεχίζεται και στην ενήλικη ζωή. Τα παιδιά ξέρουν να πατούν τα κουμπιά σας επειδή ακριβώς είναι τα παιδιά σας.

 

H ψυχαναλύτρια παιδιών Selma Fraiberg, για να περιγράψει το πιο πάνω φαινόμενο, χρησιμοποίησε τον όρο “ghosts in the nursery” (φαντάσματα στο νηπιαγωγείο). Τα παιδιά διεγείρουν τα έντονα συναισθήματα της παιδικής ηλικίας των γονιών τους. Έτσι, συχνά οι γονείς ανταποκρίνονται ασυνείδητα, αναπαριστώντας το παρελθόν από τη δική τους παιδική ηλικία.

 

Όλα αυτά είναι χρήσιμα, αν παλεύετε να αντιμετωπίσετε το θυμό σας. Μη ξεχνάτε όμως, ότι ως ενήλικες και ως γονείς, οφείλετε να ελέγξετε τον εαυτό σας. Πρέπει να γνωρίζετε ότι ο γονεϊκός θυμός μπορεί να κάνει κακό στα παιδιά.

 

Πώς να διαχειριστούν οι γονείς το θυμό τους;

 

1. Αποφύγετε τη σωματική βία

Σύμφωνα με το Journal of Psychopathology (2007) το 85% των ενηλίκων έχουν χαστουκιθεί ή κτυπηθεί από τους γονείς τους. Το ξύλο ΔΕΝ βγήκε από τον παράδεισο και έχει αρνητική επίδραση στην ανάπτυξη των παιδιών. Η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής είναι ενάντια στη σωματική βία ή στη σωματική τιμωρία των παιδιών. Κτυπώντας το παιδί σας μπορεί να σας κάνει να αισθάνεστε καλύτερα μόνο για λίγο. Είναι όμως κακό για το παιδί σας, και λειτουργεί αρνητικά σε ότι άλλο θετικό κάνετε ως γονείς. Κάντε ότι χρειάζεται για να συγκρατήσετε τον εαυτό σας. Φύγετε από το δωμάτιο αν χρειάζεται. Αν δεν μπορείτε να ελέγξετε τον εαυτό σας και κτυπήσετε το παιδί σας, τότε απολογηθείτε αμέσως στο παιδί σας, εξηγώντας πως δεν πρέπει ποτέ να κτυπάμε τους άλλους και αναζητήστε βοήθεια από κάποιον ειδικό.

 

2. Βάλτε κανόνες και όρια πριν θυμώσετε

Μόλις ξεκινήσετε να θυμώνετε κάντε κάτι. Μη φωνάξετε! Να παρέμβετε θετικά για να προλάβετε αυτό που σας αναστατώνει.

Αν τα παιδιά κάνουν κάτι ενοχλητικό ή επικίνδυνο, σταματήστε οτιδήποτε κάνετε, βάλτε με ψυχραιμία πιο ξεκάθαρα όρια και κανόνες και καθοδηγήστε τους έτσι ώστε να μη βγει η κατάσταση και ο θυμός σας εκτός ελέγχου.

Αν η πηγή του θυμού προέρχεται από εσάς, και είστε ευερέθιστοι επειδή είχατε μια δύσκολη μέρα, μπορεί να βοηθήσει αν το εξηγήσετε αυτό στα παιδιά σας έτσι ώστε να προσέξουν περισσότερο τη συμπεριφορά που σας ενοχλεί. 

 

3. Κάντε μια λίστα με αποδεκτούς τρόπους διαχείρισης θυμού

Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και απελευθερώνει ή κατευνάζει την ένταση που αισθάνεται με διαφορετικό τρόπο. Σταματήστε, πάρτε μια βαθιά ανάσα και υπενθυμίστε στον εαυτό σας ότι δεν συμβαίνει κάτι κρίσιμο ή επείγον. Διώξτε την ένταση τινάζοντας τα χέρια σας, και πάρτε μερικές ακόμα βαθιές αναπνοές.

Μπορείτε να βρείτε κάτι που θα σας κάνει να γελάσετε. Το γέλιο βοηθά και απελευθερώνει την ένταση μετατοπίζοντας τη διάθεσή μας. Το χαμόγελο δίνει το μήνυμα στο νευρικό σύστημα ότι δεν είναι επείγουσα η κατάσταση και ξεκινά να σας ηρεμεί.

Αν θέλετε να απελευθερώσετε το θυμό σας με κάποιο σωματικό τρόπο, μπορείτε να βάλετε μουσική και να χορέψετε, ή να πάτε για γρήγορο περπάτημα.

Αναπνεύστε βαθιά, ελάτε σε επαφή με τον εαυτό σας και παρατηρήστε το θυμό σας. Τι κρύβεται πίσω από το θυμό; Φόβος; Θλίψη; Απογοήτευση;

 

4. Περιμένετε πριν πειθαρχήσετε το παιδί σας

Μην προσπαθήσετε να πειθαρχήσετε το παιδί σας ενώ είστε θυμωμένοι. Δώστε χρόνο στον εαυτό σας να ηρεμήσει πρώτα, κι έπειτα κάντε μια εποικοδομητική συζήτηση με το παιδί σας θέτοντας σταθερά όρια. Μέχρι να ηρεμήσετε μπορείτε να κάνετε ένα σχόλιο εκφράζοντας τη δυσαρέσκειά σας με αυτό που έχει συμβεί, λέγοντας ότι θα κάνετε μια πολύ σοβαρή συζήτηση αργότερα.

 

5. Αποφύγετε τις απειλές

Αν απειλήσετε το παιδί σας ενώ είστε θυμωμένοι,  τότε το πιο πιθανό οι απειλές σας να μην είναι λογικές. Έτσι, υπάρχουν πολλές πιθανότητες να μην τις τηρήσετε κιόλας. Οι απειλές είναι αποτελεσματικές μόνο αν είστε διατεθημένοι να τις ακολουθήσετε.

Καλύτερα πείτε στο παιδί σας ότι θα σκεφτείτε σοβαρά τι συνέπειες θα έχει η πράξη που έχει κάνει και η καταπάτηση των κανόνων. Η αναμονή και μόνο θα είναι χειρότερη «τιμωρία» από τις απειλές που μάλλον δεν θα πραγματοποιήσετε.

 

6. Προσέξτε τον τόνο της φωνής σας και τις λέξεις που χρησιμοποιείτε

Έχουμε τη δύναμη να αναστατώνουμε ή να ηρεμούμε τον εαυτό μας και αυτόν που μας ακούει, ανάλογα με τη χροιά της φωνής μας και τις λέξεις που θα χρησιμοποιήσουμε. Θυμηθείτε ότι ως γονιός, είστε το πρότυπο για το παιδί σας. Μιλήστε ήρεμα, χωρίς απειλές, χωρίς λέξεις βεβαρημένες συναισθηματικά και χωρίς βρισιές προς το παιδί σας.

 

7. Αν παλεύετε συχνά με τον θυμό σας, ζητήστε βοήθεια

Δεν είναι ντροπή να ζητήσετε βοήθεια. Αν δεν μπορείτε να ελέγξετε τον εαυτό σας και συχνά δυσκολεύεστε να ρυθμίσετε το θυμό σας, τότε ζητήστε συμβουλευτική από κάποιον ψυχολόγο. Ευθύνη κάθε γονιού είναι η αποφυγή οποιασδήποτε ψυχολογικής και σωματικής βίας προς τα παιδιά του.

 

Κλείνοντας, είναι χρήσιμο να θυμάστε τη συμβουλή του Τζέφερσον: «Όταν είσαι θυμωμένος, μέτρα μέχρι το 10 προτού μιλήσεις. Όταν είσαι πολύ θυμωμένος, μέτρα μέχρι το 100».

Η λέξη υπνοβασία δίνει την εντύπωση πως το παιδί σηκώνεται και περπατά. Ναι, αυτό μπορεί να συμβαίνει αλλά τα παιδιά μπορεί να κάνουν ένα σωρό άλλα πράματα. Για παράδειγμα να σηκωθούν απλώς και να κάτσουν στο κρεβάτι, να βγουν έξω στο δρόμο για περπάτημα, να σηκωθούν και να κατουρήσουν στον νιπτήρα κτλ. Το βέβαιο είναι ότι την επομένη δεν θυμούνται τίποτε από ότι έχει γίνει κατά την διάρκεια του ύπνου.

Τι συμβαίνει με τα παιδιά που υπνοβατούν
Όταν κάποιος κοιμηθεί το μυαλό του περνά πέντε διαφορετικά στάδια. Τα στάδια αυτά κάνουν μαζί ένα κύκλο. Ένα άτομο κατά την διάρκεια της νύκτας έχει περίπου 4-5 κύκλους που διαρκεί ο κάθε ένας 90-100 λεπτά. Στο 3ον και 4ον στάδιο του κύκλου το άτομο κοιμάται πολύ βαθιά. Αν δοκιμάσει κανένας να το ξυπνήσει σε αυτή τη φάση τότε το άτομο για μερικά λεπτά θα είναι συγχυσμένο. Η υπνοβασία συμβαίνει σε αυτές τις φάσεις του κύκλου και στα παιδιά συμβαίνει συνήθως 1-2 ώρες από την στιγμή που κοιμήθηκαν.

Πόσο διαρκεί η υπνοβασία;
Από 5-20 λεπτά.

Τι προκαλεί την υπνοβασία;
Πρέπει να ξέρετε ότι η υπνοβασία είναι κληρονομική. Αν εσείς υπνοβατούσατε στην παιδική σας ηλικία τότε υπάρχουν πολλές πιθανότητες να υπνοβατεί και το παιδί σας. Άλλοι παράγοντες που μπορεί να προκαλέσουν υπνοβασία είναι οι εξής:
• Έλλειψη ύπνου
• Διακοπτόμενος ύπνος
• Πυρετός
• Στρες

Πώς μπορεί να εκδηλωθεί η υπνοβασία;
Εκτός από το να περπατά το παιδί μπορεί να κάνει τα ακόλουθα.
• Να μιλά ενώ κοιμάται
• Να ξυπνήσει και να είναι ζαλισμένο
• Να ξυπνήσει και να είναι αδέξιο
• Να σηκωθεί και να κάνει επαναλαμβανόμενες κινήσεις όπως να τρίβει τα μάτια του. Τα μάτια των παιδιών που υπνοβατούν είναι ανοικτά. Τα παιδιά επιστρέφουν από μόνα τους στο κρεβάτι και την επομένη όταν ξυπνήσουν δεν θυμούνται τίποτα από ότι έχει συμβεί κατά τη διάρκεια της νύκτας.

Είναι η υπνοβασία επικίνδυνη;
Κάποιες φορές μπορεί να είναι επικίνδυνη επειδή ουσιαστικά το παιδί εκείνη τη στιγμή δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τους κινδύνους. Η υπνοβασία όμως δεν μπορεί να προκαλέσει ψυχολογικά προβλήματα στο παιδί.

Πότε ξεπερνούν την υπνοβασία τα παιδιά;
Η πλειοψηφία τους ξεπερνά το πρόβλημα στην εφηβεία. Υπάρχουν μερικά παιδιά που θα συνεχίσουν την υπνοβασία και στην ενήλικο ζωή.

Τι πρέπει εσείς να κάνετε για να είναι το παιδί ασφαλές;
• Μην το ξυπνήσετε. Απλά προσεκτικά και με στοργή οδηγείστε το πίσω στο κρεβάτι.
• Να έχετε τις πόρτες και παράθυρα ασφαλισμένα και αν το παιδί σας είναι έφηβος να έχετε κλειδωμένα τα κλειδιά του αυτοκινήτου σε ασφαλές μέρος.
• Μην έχετε αιχμηρά αντικείμενα ή αντικείμενα που σπάζουν γύρω από το κρεβάτι του.
• Μην αφήνετε το παιδί να κοιμάται σε δίπατο κρεβάτι.
• Να έχετε πόρτες ασφαλείας ειδικά στην αρχή κάθε σκάλας.

Υπάρχει θεραπεία;
Αν το παιδί σας υπνοβατεί πολύ τακτικά ή αν έγινε έφηβος και ακόμα υπνοβατεί τότε καλά κάνετε να συμβουλευτείτε τον παιδίατρο σας. Ένας τρόπος θεραπείας είναι να ξυπνά κανείς το παιδί τακτικά κατά την διάρκεια του ύπνου για να σπάσει τα στάδια του ύπνου. Σπάνια ο γιατρός μπορεί να σας συνταγογραφήσει κάποιο φάρμακο.

Εσείς μπορείτε να βοηθήσετε με τα εξής…
• Βάλτε στο παιδί σας μουσική να ηρεμήσει πριν πάει για ύπνο.
• Υιοθετήστε σταθερή ώρα για να πηγαίνει για ύπνο.
• Να μην πίνει πολλά υγρά πριν πάει για ύπνο και να αδειάζει πάντα την κύστη του προηγουμένως. Γεμάτη κύστη μπορεί να προκαλέσει υπνοβασία.
• Να αποφεύγει την καφεΐνη.

Πηγή: Herokids.gr

Θα μπορούσαμε να πούμε χωρίς ενδοιασμό, πως απ’ όλα τα δώρα που θα μπορούσαμε να κάνουμε στα παιδιά μας, το πολυτιμότερο είναι ο ευτυχισμένος και υγιής γάμος μας. Απ’ όλα τα φροντιστήρια, χόμπυ, ηλεκτρονικές συσκευές, παιχνίδια και ότι άλλο “υλικό” τρέχουμε κάθε φορά να αγοράσουμε, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτά που προσφέρει στην ανάπτυξη ενός παιδιού ένας υγιής γάμος. Άλλωστε, αυτό είναι το πρώτο του “σπίτι”, το πρώτο παράδειγμα, η πρώτη αίσθηση που παίρνει για το τι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις και τι σημαίνει αγάπη, σεβασμός, συντροφικότητα.

Ας μη ξεχνάμε ότι τα παιδιά, οσο μικρά κι αν είναι, καταλαβαίνουν. Αισθάνονται. Η σχέση που έχει ο κάθε γονιός με τα παιδιά του, δεν θα μπορούσε παρά να είναι άμεσα συνδεδεμένη, αλλά και αποτέλεσμα της σχέσης που έχει με τον σύντροφο του. Το αντίθετο είναι πραγματικά δύσκολο, εαν όχι αδύνατο. Το τελευταίο έρχεται να επιβεβαιώσει πρόσφατη έρευνα.

 Η σχέση με το σύντροφο σας είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη σχέση που έχετε με το παιδί σας

Έρευνα αποδεικνύει ότι η ένταση μεταξύ της μαμάς και του μπαμπά μπορεί να δημιουργήσει ρήγματα στη σχέση που έχει ο κάθε γονιός ξεχωριστά με το παιδί του. Σύμφωνα μάλιστα με την πρόσφατη έρευνα, οι μπαμπάδες συγκεκριμένα αφήνουν όλα τα αρνητικά συναισθήματα και την ένταση που έχουν στο γάμο τους να ξεφύγει από τα πλαίσια της συζυγικής σχέσης και να βλάψει το δέσιμο και τη σχέση με το παιδί τους.

 Η έρευνα δημοσιεύτηκε πρόσφατα από τους συγγραφείς στο Journal of Family Psychology με τον τίτλο "Spillover between marital quality and parent-child relationship quality: Parental depressive symptoms as moderators". Η ψυχολόγος κι επικεφαλής της έρευνας Chrystyna D. Kouros, Southern Methodist University, αναφέρει πως η ποιότητα ενός ζευγαριού ή ενός γάμου είναι άμεσα συνδεδεμένη με το δέσιμο του κάθε γονιού ξεχωριστά με το παιδί του.

 Η έρευνα

Στην έρευνα έλαβαν μέρος 203 οικογένειες. Τα μέλη της κάθε οικογένειας συμπλήρωναν καθημερινά ένα ημερολόγιο για 15 μέρες. Στο τέλος κάθε μέρας οι γονείς αξιολογούσαν, ο καθένας ξεχωριστά, την ποιότητα του γάμου τους και της σχέσης που έχουν με το παιδί τους.

Οι ερευνητές παρατήρησαν πως όταν επικρατούσε ένταση και σύγκρουση ανάμεσα στο ζευγάρι, υπήρχε ένταση και στις αλληλεπιδράσεις τους με το παιδί. Επίσης, παρατηρήθηκαν σαφείς διαφορές μεταξύ των μαμάδων και των μπαμπάδων. Φαίνεται ότι διαχειρίζονται διαφορετικά τις δυσκολίες που συναντούν στο γάμο τους.

Διαφορές μεταξύ μαμάδων και μπαμπάδων

Σύμφωνα με την έρευνα, οι μητέρες, στις περιπτώσεις που η ποιότητα του γάμου τους ήταν χαμηλή, μπορούσαν να διαμερισματοποιήσουν, δηλαδή να ξεχωρίσουν και να βάλουν στην άκρη τα προβλήματα του γάμου τους μέχρι την επόμενη μέρα. Μάλιστα φαίνεται ότι οι μητέρες σε αυτές τις περιπτώσεις προσπαθούν να «επανορθώσουν» για την ένταση που επικρατεί στο γάμο τους και βελτιώνουν τη σχέση που έχουν με το παιδί τους.

Οι μπαμπάδες δεν διαχειρίζονται με τον ίδιο τρόπο την ένταση στη γάμο τους. Σύμφωνα με την έρευνα, στις περιπτώσεις όπου η μητέρα είχε σημάδια κατάθλιψης, ο πατέρας άφηνε την ένταση στο γάμο να εμποτίσει τις αλληλεπιδράσεις του με το παιδί.

“Η ποιότητα ενός γάμου επηρεάζει όλη την οικογένεια”

Αυτό ήταν το συμπέρασμα της υπεύθυνης για την έρευνα Chrystyna D. Kouros. Η σχέση μεταξύ των γονιών αποτελεί άγκυρα για όλη την οικογένεια.  Οι ευτυχισμένοι γονείς έχουν και ευτυχισμένα παιδιά.  Είναι ευθύνη των γονιών να διατηρούν καλή ποιότητα στη σχέση τους. Με αυτό τον τρόπο τα παιδιά θα αισθάνονται την αναγκαία ασφάλεια κι αυτοπεποίθηση για να γνωρίσουν τον κόσμο γύρω τους.

 Εστιάστε στη σχέση με το σύντροφό σας. Μη βάζετε τον γάμο σας σε δεύτερη μοίρα. Η ένταση και τα προβλήματα είναι ανθρώπινο να υπάρχουν, όμως μην τα μεταθέτετε στη σχέση που έχετε με τα παιδιά σας. Κάντε το πολυτιμότερο δώρο στα παιδιά σας: τη δική σας ευτυχία ως γονείς, ως ζευγάρι.

Πηγή: Paidiatros.com

Για την υγιή ψυχοσωματική ανάπτυξη του παιδιού μας, πέρα από την στοργή και την αγάπη μας, χρειάζεται να θέσουμε κάποια όρια και κάποιους κανόνες στην συμπεριφορά του. Οι κανόνες αυτοί μπορεί να σχετίζονται με θέματα που αφορούν τον ύπνο, τη διατροφή, τη μελέτη, τις εξόδους, την αρνητική συμπεριφορά κτλ.

Η οριοθέτηση της συμπεριφοράς είναι αυτό που βοηθά το παιδί να κατανοήσει τους κανόνες και τις προσδοκίες των γονέων του επομένως σχετίζεται με τη διδασκαλία και όχι με τη τιμωρία. Κάθε οικογένεια λειτουργεί με τους δικούς της κανόνες, αλλά παρόλα αυτά είναι σημαντικό οι γονείς να θέτουν κάποιους κοινούς κανόνες και αρχές σχετικά με την ανατροφή του παιδιού. Η σταθερή πειθαρχία που αφορά σημαντικά ζητήματα δεν αποτελεί απειλή για την προσωπικότητα του παιδιού. Ίσα-ίσα, είναι μέρος της πορείας του προς την αυτογνωσία.

Έρευνες δείχνουν ότι γονείς που θέτουν σταθερά όρια χωρίς να περιορίζουν ευκαιρίες για πειραματισμό, τα παιδιά έχουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, είναι ανεξάρτητα, υπεύθυνα, μαθαίνουν να επιλύουν προβλήματα και έχουν καλές κοινωνικές δεξιότητες .

Τα παιδιά αισθάνονται πολλές φορές ανασφάλεια και για να νιώσουν ασφαλή, θέλουν να ξέρουν ότι βρίσκονται υπό την προστασία και την καθοδήγηση των γονέων τους. Τα όρια μπορεί μεν να είναι περιορισμοί που εξοργίζουν μερικές φορές το παιδί, αλλά παράλληλα λειτουργούν σαν πύλες που πίσω τους νιώθει ασφαλές.

Όσο πιο νωρίς αρχίζει η οριοθέτηση της συμπεριφορά του παιδιού τόσο το καλύτερο. Αν από την νηπιακή ηλικία το παιδί μας μάθει να ελέγχει τη συμπεριφορά του, να δέχεται κανόνες, να εκφράζει με υγιή τρόπο τα συναισθήματα του και να γίνεται υπεύθυνο, τότε μεγαλώνοντας θα μπορέσει να αποφύγει τους κινδύνους και να είναι ευτυχισμένο.

Αν δεν υπάρχουν όρια στην οικογένεια τότε το παιδί δεν μαθαίνει την υποχώρηση, την εκτίμηση και τον σεβασμό προς άλλα πρόσωπα. Ένα παιδί που δεν γνωρίζει όρια είναι ανασφαλές και βιώνει συχνά την απόρριψη. Για παράδειγμα παιδιά που δεν έχουν ακούσει το όχι από τους γονείς τους δυσκολεύονται να κάνουν πραγματικούς φίλους γιατί περιμένουν από τους άλλους να ικανοποιούν τις ανάγκες τους και επιπλέον δεν είναι σε θέση να εκτιμήσουν οτιδήποτε έχουν γιατί το θεωρούν δεδομένο.

Όσον αφορά το πώς πρέπει να βάζουμε τα όρια πολλές είναι οι προϋποθέσεις. Καταρχήν οι γονείς πρέπει να λειτουργούν σαν ομάδα έχοντας κοινή τακτική στη συμπεριφορά τους. Με σταθερότητα στη κοινή απόφαση δείχνουν στα παιδιά τους ότι ενδιαφέρονται και οι δυο το ίδιο και έτσι αποφεύγουν το παιχνίδι του καλού και του κακού. Επίσης είναι σημαντικό τα όρια να είναι σταθερά και να τηρούνται πάντα αλλιώς το παιδί μαθαίνει ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μπορεί να τα παρακάμψει και έτσι αφού το παιδί έχει την εμπειρία ότι είναι μέσα στις δυνατότητες του να ξεπεράσει το όριο, ασκεί μεγάλη πίεση. Επιπρόσθετα τα όρια πρέπει να είναι ξεκάθαρα και συγκεκριμένα. Το κάθε παιδί πρέπει να ξέρει ποια συμπεριφορά είναι αποδεκτή και ποια όχι.

Οι γονείς είναι καλό να γνωρίζουν ότι ακόμη και με την σταθερή θέσπιση κανόνων, δεν πρέπει να περιμένουν από το παιδί άμεση τήρηση τους. Τα παιδιά λειτουργούν περισσότερο παρορμητικά και συναισθηματικά και δεν έχουν την ίδια συναισθηματική ωριμότητα. Συνεπώς θα δοκιμάσουν πολλές φορές να δουν αν όντως ένα όριο ισχύει και θα δοκιμάσουν πολλές φορές να ξεπεράσουν τα όρια.

Θα πρέπει να θυμόμαστε πως το παιδί μαθαίνει από αυτό που κάνουμε και όχι από αυτό που τού λέμε. Το προσωπικό μας παράδειγμα αποτελεί «μοντέλο» προς μίμηση για το παιδί.

Τι είναι το Άγχος Αποχωρισμού και ποια είναι τα συμπτώματα;

Γύρω στην ηλικία των 10 μηνών μπορεί να προσέξετε πως το παιδί σας γίνεται πιο ανήσυχο όταν βρίσκεται μακριά σας. Κάθε φορά που απομακρύνεστε και εξαφανίζεστε από το οπτικό του πεδίο ή αναθέτετε σε κάποιον άλλο να το προσέχει, έστω και αν βρίσκεστε στο διπλανό δωμάτιο, αναστατώνεται και κλαίει. Όταν το βάζετε για ύπνο αρνείται να σας αφήσει να φύγετε από κοντά του και μπορεί να ξυπνήσει κατά τη διάρκεια της νύκτας και να σας ψάχνει. Αυτό το αναπτυξιακό στάδιο είναι γνωστό ως Άγχος Αποχωρισμού. Το παιδί σας δεν έχει μάθει ακόμα πως οι γονείς συνεχίζουν να υπάρχουν και θα επιστρέψουν, έστω κι αν βρίσκονται στο διπλανό δωμάτιο. Το στάδιο αυτό φτάνει στο αποκορύφωμα του μεταξύ των 10 με 18 μηνών και συνεχίζει να υφίσταται μέχρι τα 2 με 4 χρόνια.

Συμβουλές: Πως μπορείτε να κάνετε πιο εύκολους τους αποχωρισμούς

Ξέρετε πως δεν πρέπει να αποφεύγετε τα ξεσπάσματα του αποχωρισμού με το να φεύγετε σιγά σιγά χωρίς να σας πάρει είδηση το παιδί σας; Οι ειδικοί συμφωνούν ότι αυτή η πράξη μπορεί να προκαλέσει περισσότερο άγχος στο παιδί. Αντί αυτού, μπορείτε να του προσφέρετε ένα γρήγορο αλλά γεμάτο αγάπη αποχαιρετισμό έστω κι αν το παιδί σας συνεχίζει να κλαίει και να φωνάζει.

Υπάρχουν διάφορες στρατηγικές που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για να βοηθήσετε το παιδί σας (και τον εαυτό σας) σε αυτήν τη δύσκολη περίοδο.

• Ο συγχρονισμός είναι το παν. Προσπαθήστε να μην αρχίσετε το νηπιαγωγείο ή το βρεφοκομικό σταθμό μεταξύ της ηλικίας 8 μηνών και 1 έτους, όταν είναι πιθανό να πρωτοεμφανιστεί το άγχος αποχωρισμού. Επίσης αποφύγετε να αναθέσετε τη φροντίδα του παιδιού σας σε ένα ξένο πρόσωπο μέσα σε αυτή τη χρονική περίοδο. Αν έχετε σκοπό να φύγετε από το σπίτι, προγραμματίστε την αναχώρηση σας μετά από τον ύπνο ή μετά που θα έχει φάει.

• Η σταδιακή γνωριμία με διάφορα πρόσωπα και χώρους. Αν σκοπεύετε να αφήσετε το παιδί σας με κάποιον συγγενή ή με κάποιο άγνωστο για το παιδί πρόσωπο για να το προσέχει, τότε καλέστε αυτό το άτομο εκ των προτέρων στο σπίτι σας, έτσι ώστε να μπορέσει να περάσει κάποιο χρόνο μαζί του στην παρουσία σας. Αν το παιδί σας θα πάει για πρώτη φορά σε βρεφοκομικό σταθμό ή νηπιαγωγείο, επισκεφτείτε λίγες φορές το χώρο μαζί.

• Να είστε ήρεμοι και συνεπείς. Δημιουργείστε ένα ‘τελετουργικό’ για να αποχαιρετίσετε το παιδί σας, στο οποίο να λέτε ένα ευχάριστο, τρυφερό και σταθερό αντίο. Παραμείνετε ήρεμοι και δείξτε εμπιστοσύνη στο παιδί σας. Καθησυχάστε το λέγοντας πως θα επιστρέψετε να το πάρετε. Εξηγείστε του σε πόσο χρόνο θα έρθετε να το πάρετε χρησιμοποιώντας έννοιες που θα καταλάβει (όπως μετά το γεύμα ή μετά που θα ξυπνήσει).

• Ένα αγαπημένο αντικείμενο. Βοηθήστε το παιδί σας να διαλέξει ένα αγαπημένο αντικείμενο. Αυτό το αντικείμενο (μεταβατικό αντικείμενο) μπορεί να είναι μια μικρή κουβερτούλα, ένα σεντονάκι ή κάποιο αρκουδάκι. Αυτός είναι ένας υγιής τρόπος για να ελαχιστοποιήσετε το άγχος του αποχωρισμού, αφού η επαφή μαζί του θα καθησυχάζει το παιδί.

Προσπαθήστε να έχετε κατά νου το γεγονός πως αυτό το στάδιο του άγχους

αποχωρισμού είναι προσωρινό και πως κάθε παιδί θα εκφράσει με διαφορετικό τρόπο το άγχος του. Αν το παιδί σας δεν είχε ποτέ άλλη φροντίδα εκτός από τη δική σας, αν είναι ντροπαλό ή αν παρουσιαστούν άλλες αγχωτικές καταστάσεις, όπως ο ερχομός ενός μωρού ή προβλήματα υγείας, τότε αυτό το στάδιο θα είναι πιο έντονο από ότι σε άλλα παιδιά.

Πότε το Άγχος Αποχωρισμού γίνεται Διαταραχή;

Τα παιδιά που αναπτύσσουν αυτή τη διαταραχή φοβούνται πως θα χάσουν την οικογένεια τους και συχνά είναι πεπεισμένα πως κάτι κακό θα συμβεί όταν είναι μακριά από τους γονείς του.

Άλλα συμπτώματα της Διαταραχής Άγχους Αποχωρισμού είναι:

• Συμπτώματα πανικού (όπως ναυτία, εμετός ή δυσκολία στην αναπνοή) ή κρίσεις πανικού πριν να φύγει ένας γονιός ή πριν πάει στο σχολείο.

• Επαναλαμβανόμενοι εφιάλτες σε σχέση με τον αποχωρισμό

• Ανεξήγητη ανησυχία για το ότι θα χαθεί ή ότι θα το απαγάγουν.

Αν το έντονο άγχος αποχωρισμού συνεχιστεί στο δημοτικό σχολείο και πιο πέρα, τότε θα πρέπει να μιλήσετε με έναν ειδικό.

Πηγή: Paidiatros.com

Πολύ συχνά, όταν δύο σύντροφοι αποφασίζουν να χωρίσουν, βρίσκονται μπροστά σε μία επιπλέον δυσκολία: Δυσκολεύονται, δεν γνωρίζουν, δεν νοιώθουν καθόλου άνετα, για το πως θα διαχειριστούν το θέμα αυτό με το παιδί ή τα παιδιά τους. Αναρωτιούνται αν πρέπει να τους μιλήσουν, πως πρέπει να τους μιλήσουν, ποιoς να το κάνει, να είναι μαζί ή χωριστά, πότε; που; Tα ερωτήματα είναι πολλά και οι γονείς έχουν αγωνία. Θέλουν να προστατέψουν τα παιδιά τους όσο μπορούν, από την επώδυνη, για όλους, διαδικασία του χωρισμού.

Ας δούμε λοιπόν τα πράγματα με την σειρά τους ξεκινώντας από το τελευταίο:

H επώδυνη διαδικασία του διαζυγίου

Όντως σε κάθε περίπτωση το διαζύγιο σηματοδοτεί ένα τέλος, και ως τέτοιο ποτέ δεν μπορεί να είναι ευχάριστο, ούτε εύκολο. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να προστατέψουμε τα παιδιά από αυτήν την αλήθεια. Τα παιδιά αναπόφευκτα θα στεναχωρηθούν, θα πονέσουν, θα λυπηθούν, θα χρειαστούν χρόνο να κάνουν την μετάβαση στην νέα πραγματικότητα (όποια και αν είναι αυτή). Οι γονείς πρέπει να μπορέσουν να το αποδεχτούν και να ξεκινήσουν μ’ αυτό ως δεδομένο. Δεν υπάρχουν ούτε μαγικές λύσεις, ούτε μαγικοί τρόποι.

 Κατά συνέπεια η προσπάθεια τους, στο να τους επικοινωνήσουν “το πως έχουν τα πράγματα”, πρέπει να εστιάσει στην ειλικρίνεια, να μιλήσουν με την γλώσσα της αλήθειας, ήρεμα και μένοντας στην ουσία.

 Χρήσιμες συμβουλές για την ανακοίνωση του διαζυγίου στα παιδιά

1.      Kαλό είναι η κουβέντα να γίνει το ταχύτερο, αφού όμως το ζευγάρι έχει πάρει τις οριστικές αποφάσεις. Όχι πριν από αυτές για να αποφύγουν παλινδρομήσεις, ούτε όμως και αρκετά αργότερα για να μην εκθέτουν τα παιδιά χωρίς πληροφορίες σ' ένα κλίμα αμφίθυμο (έως και τοξικό).

 2.      Καλό είναι η κουβέντα να γίνει και με τους δύο γονείς παρόντες. Κάτι τέτοιο έχει τη συμβολική αξία ότι ενώ το ζευγάρι χωρίζει, οι γονείς δεν διασπώνται, μένουν μαζί ενώπιων των παιδιών τους και το αντιμετωπίζουν ενωμένοι.

 3.      Καλό είναι στην κουβέντα οι γονείς να πουν τα βασικά σημεία που αφορούν τα παιδιά (κι όχι την σχέση του ζευγαριού) συμφωνώντας αναμεταξύ τους, αποφεύγοντας επικρίσεις και αλληλοκατηγορίες.

4.      Επισημαίνουμε, υπογραμμίζοντας με ένταση, ότι για το διαζύγιο δεν ευθύνονται τα παιδιά σε καμία περίπτωση και για κανέναν λόγο (συχνά τα παιδιά νιώθουν ένοχα για μία τέτοια εξέλιξη...)

 5.      Επιτρέπουμε στα παιδιά να εκφράσουν τα συναισθήματα τους (προσοχή: όχι την γνώμη τους! Δεν τα ρωτάμε, τα ενημερώνουμε). Τα παιδιά θα θυμώσουν, θα στεναχωρηθούν,θα πενθήσουν, θέλουν χώρο και χρόνο για να μπορέσουν να μεταβολίσουν το συναισθηματικό τους φορτίο.

Κάπως έτσι, σε γενικές γραμμές μπορούμε να προσεγγίσουμε ένα θέμα δύσκολο και λεπτό όπως αυτό ενός διαζυγίου. Με ειλικρίνεια, αμεσότητα, ηρεμία και υπομονή. Πάνω απ' όλα με σταθερότητα απέναντι στα παιδιά, την σχέση μας μαζί τους, που έτσι κι αλλιώς κλυδωνίζεται από την ένταση του χωρισμού.

Είμαστε χαρούμενοι και περήφανοι για το μικρό μας παιδάκι. Δε χορταίνουμε να ακούμε τα πρώτα του λογάκια, τα πρώτα του τραγουδάκια. Ξαφνικά, έρχεται η πρώτη του βρισιά και μας αφήνει με ανοιχτό το στόμα. Και πριν προλάβουμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει, έρχεται η δεύτερη και η τρίτη βρισιά. Κι εμείς αρχίζουμε να ψάχνουμε γιατί, πώς, τι οδήγησε το παιδί μας να αρχίσει τις βρισιές.

Γιατί ένα παιδί βρίζει;

Ένα παιδί αρχίζει να βρίζει, γιατί απλά έχει την ικανότητα να μαθαίνει. Ένα μικρό παιδί ακούει και επαναλαμβάνει σαν “παπαγαλάκι”. Δεν έχει την ικανότητα να φιλτράρει αυτά που ακούει, για να ξεχωρίσει τα σωστά από τα λάθος, τα επιτρεπτά και τα μη επιτρεπτά.

Γιατί τα παιδιά επιλέγουν αυτές τις συγκεκριμένες λέξεις;

Τα «βρωμόλογα» εμπεριέχουν μια συναισθηματική ένταση μεγαλύτερη από τις συνηθισμένες, τις αποδεκτές λέξεις και φράσεις. Τα παιδιά, διαισθανόμενα αυτή τη συναισθηματική ένταση, εκδηλώνουν την προτίμησή τους επαναλαμβάνοντας τις λέξεις αυτές. Καθώς βέβαια τα παιδιά μεγαλώνουν, εντοπίζουμε και άλλους λόγους που τα εξωθούν, τα ελκύουν προς τέτοιες λέξεις, όπως, για παράδειγμα τους ακόλουθους:

Η προσοχή και το ενδιαφέρον των άλλων

Τα παιδιά αντιλαμβάνονται ότι χρησιμοποιώντας βρώμικες λέξεις ελκύουν την προσοχή των ατόμων του περιβάλλοντός τους, τους οποίους, με τον τρόπο αυτό, πιστεύουν ότι μπορούν να τους “ελέγχουν”.

Η μίμηση

Τα παιδιά “μιμούνται” αυτά που ακούν από τους γονείς τους, τα μεγαλύτερα αδέλφια τους, τους συμμαθητές τους στο σχολείο, την τηλεόραση, τους φίλους τους, τα άτομα της γειτονιάς. Όταν στο αυτοκίνητο ή σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, στις συζητήσεις με το/τη σύζυγο χρησιμοποιούνται βρώμικες λέξεις, τότε έχουμε και την απάντηση στο «γιατί» το παιδί βρίζει.

Η ανεξαρτησία

Χρησιμοποιώντας βρώμικες λέξεις τα παιδιά επιδιώκουν να υποδείξουν στους γονείς τους ότι δεν μπορούν να ελέγξουν τα πάντα. Τα μεγαλύτερα παιδιά (άνω των 4 χρόνων) χρησιμοποιούν τις βρισιές, για να δείξουν στους γονείς και γενικότερα στα άτομα του περιβάλλοντός τους ότι είναι μεγάλοι, ότι είναι άνετοι.

Η αναγνώριση

Σε ακόμα μεγαλύτερες ηλικίες πολλά παιδιά πιστεύουν ότι βρίζοντας φαίνονται πιο “μάγκες”, πιο έξυπνοι, πιο αποδεκτοί από την παρέα τους. Όταν ακόμα το πρόσωπο - πρότυπο της παρέας τους εκφράζεται χρησιμοποιώντας βρώμικες λέξεις, πολύ πιθανόν να προσπαθήσουν να μιμηθούν αυτή τη συμπεριφορά.

Η εκδίκηση

Πολλές φορές τα παιδιά μεγάλης σχετικά ηλικίας χρησιμοποιούν τις βρισιές στο σπίτι, για να τιμωρήσουν, να εκδικηθούν τους γονείς τους. Το «γιατί» μιας τέτοιας συμπεριφοράς είναι ο θυμός τους, είναι γιατί πιστεύουν, ενδεχομένως βάσιμα, ότι οι γονείς τους τα αγνοούν, τα παραμελούν, είναι άδικοι μαζί τους ή δεν τους συμπεριφέρονται με φροντίδα και αγάπη.

Η αντίδραση

Με τη χρήση της βρισιάς ως τρόπου έκφρασης τα παιδιά είναι δυνατόν να επιδιώκουν να διατυπώσουν τη διαμαρτυρία τους, την αντίδρασή τους απέναντι στη στάση και συμπεριφορά των γονιών τους. Όταν οι γονείς είναι υπερβολικά αυστηροί ή υπερβολικά χαλαροί, δημιουργούν, άθελά τους, το “κατάλληλο” πλαίσιο στο οποίο τα παιδιά θεωρούν ότι “νομιμοποιούνται” να εκδηλώνονται με βρισιές. Γενικά, τα μεγαλύτερα παιδιά, όπως και τα μικρότερα, έλκονται από τη συναισθηματική επένδυση αυτών των λέξεων. Να θυμάστε ότι όσο πιο μικρή είναι η ηλικία των παιδιών τόσο δυσκολότερα μπορούν να αντιληφθούν ότι η χρήση τέτοιων λέξεων μπορεί να προσβάλει ή να προκαλέσει λύπη, θυμό ή αντίδραση.

Οδηγός για γονείς

Κατά την παρέμβασή τους οι γονείς είναι πολύ σημαντικό να λάβουν υπόψη την ηλικία του παιδιού και τους πιθανούς λόγους για τους οποίους εκδηλώνεται αυτή η συμπεριφορά.

Στις μικρές ηλικίες πρέπει να αποφεύγουν να δείχνουν στο παιδί ότι η βρισιά που είπε τους έχει κάνει εντύπωση ή τους προκάλεσε κάποιο έντονο συναίσθημα, όπως θυμό ή ντροπή ή, χειρότερα, έπαρση. Πρέπει να αγνοούν τη βρισιά του, γιατί διαφορετικά διακινδυνεύουν να το ενθαρρύνουν, άθελά τους, να επαναλάβει ξανά και ξανά την ίδια λέξη ή φράση. Οφείλουν να εξηγούν στο παιδί ότι το να λένε τέτοιες λέξεις στους γονείς, στους συγγενείς ή στους φίλους τους κάνουν να λυπούνται και να νιώθουν άσχημα. Επίσης, του εξηγούν ότι στο σπίτι, στην οικογένεια δε χρησιμοποιούνται τέτοιες λέξεις, γιατί δε θέλουμε να λυπήσουμε, να στενοχωρήσουμε τα άτομα που αγαπάμε.

Σε περίπτωση που το παιδί συνεχίσει να βρίζει, αποφεύγουν να του εξηγούν κάθε φορά τους λόγους για τους οποίους δεν πρέπει να εκφράζεται με τέτοιο τρόπο. Παρεμβαίνουν περιστασιακά και μετά σταματούν, γιατί διαφορετικά θα του δώσουν το μήνυμα ότι έχει κερδίσει το ενδιαφέρον τους. Είναι μάλιστα πιθανόν να συνεχίσει με μεγαλύτερη συχνότητα, μέχρι να τους θυμώσει και, με τον τρόπο αυτό, να εξασφαλίσει ακόμη περισσότερη προσοχή, έστω και αρνητική. Διακόπτοντας ή τερματίζοντας τις παρεμβάσεις τους, προσποιούμενοι ότι αγνοούν το όλο θέμα, αφαιρούν από τα παιδιά το κίνητρο της επανάληψης και έτσι σταματούν να βρίζουν ή τουλάχιστον να χρησιμοποιούν τις ίδιες λέξεις.

Όπως έχει αναφερθεί και προηγουμένως είναι πολύ σημαντικό οι γονείς να προβληματιστούν και για τους λόγους που ένα παιδί βρίζει. Πέρα από τη μίμηση το παιδί μπορεί να χρησιμοποιεί τις βρώμικες λέξεις, για να τραβήξει την προσοχή τους. Εάν αντιληφθούν ότι αυτός είναι πράγματι ο κύριος λόγος τότε: καταρχάς, εξηγούν στο παιδί τους λόγους για τους οποίους πρέπει να αποφεύγει τη χρήση τέτοιων λέξεων και φράσεων, την επόμενη φορά που θα βρίσει φεύγουν από το δωμάτιο και το αφήνουν μόνο του ή του ζητούν να πάει το ίδιο στο δικό του δωμάτιο, αν βρίσκονται σε ξένο σπίτι, σε ένα πάρτι γενεθλίων ή κάπου αλλού εκτός σπιτιού, παίρνουν το παιδί και φεύγουν.

Ο σκοπός μιας τέτοιας από αυτούς αντίδρασης είναι να οδηγήσουν το παιδί να συνδέσει τη συγκεκριμένη συμπεριφορά του με την απομάκρυνσή τους.

Εάν διαπιστώσουν ότι το παιδί τους χρησιμοποιεί αυτή τη συγκεκριμένη συμπεριφορά, γιατί είναι θυμωμένο μαζί τους, πρέπει να το κουβεντιάσουν ήρεμα μαζί του. Να το ακούσουν, να του δώσουν την ευκαιρία να εκφράσει τα συναισθήματά του, χωρίς να το κοροϊδέψουν ή να το ειρωνευτούν. Πρέπει να θυμούνται ότι δεν υπάρχουν σωστά και λάθος συναισθήματα, υπάρχουν μόνο συναισθήματα που εκδηλώνονται διαφορετικά από άτομο σε άτομο. Το στοιχείο αυτό ισχύει ιδιαίτερα στα παιδιά που εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους με το δικό τους τρόπο, ανεξάρτητα από την άποψη των γονιών τους.

Πρέπει παράλληλα οι γονείς να αξιολογήσουν και το δικό τους τρόπο έκφρασης. Αν χρησιμοποιούν τις βρισιές στη καθημερινότητά τους, τότε ο λόγος της συγκεκριμένης συμπεριφοράς του παιδιού είναι ξεκάθαρος. Αν πράγματι θέλουν να σταματήσει να βρίζει, πρέπει πρώτα να σταματήσουν οι ίδιοι.

Προέφηβοι και έφηβοι

Στην ηλικία αυτή τα παιδιά αρχίζουν να παρουσιάζουν άγνωστες συμπεριφορές. Αρχίζουν να γίνονται πιο ανήσυχα, να πειράζουν, να τσακώνονται, να αντιδρούν στους ενήλικες και γενικά να παρουσιάζουν μια κακή συμπεριφορά.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό αυτών των ηλικιών είναι ότι αρχίζουν να λένε βρωμόλογα. Είναι πολύ πιθανό να ακούσουν οι γονείς το παιδί να χρησιμοποιεί ένα λεξιλόγιο εντελώς άγνωστο ή ακόμα «αδικαιολόγητο» για τα δικά τους δεδομένα. Παρόλα αυτά, αποτελεί μια φυσιολογική συμπεριφορά σε αυτό το στάδιο της ηλικίας τους. Το στοιχείο αυτό δεν επιτρέπει βέβαια στους γονείς να εφησυχάσουν και να αγνοήσουν το όλο θέμα. Το ερώτημα είναι τι κάνουμε, όταν το παιδί αρχίσει να λέει διάφορες βρώμικες λέξεις στο σπίτι;

Καταρχάς, οι γονείς πρέπει να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους. Δεν ταράζονται και δεν αρχίζουν να φωνάζουν. Πρέπει να του εξηγήσουν με ηρεμία τη σημασία αυτών των λέξεων, να το κουβεντιάσουν μαζί του και να του εξηγήσουν ότι στο δικό τους σπίτι, στο δικό τους περιβάλλον, δε χρησιμοποιούνται τέτοιες λέξεις. Αυτό θα συμβεί μόνο στην περίπτωση που δεν τις χρησιμοποιούν ούτε οι ίδιοι οι γονείς. Διαφορετικά θα υπάρχουν οι συνέπειες της δικής τους συμπεριφοράς και τα πράγματα θα γίνονται ολοένα και δυσκολότερα. Πρέπει να μπορούν να κάνουν αυτοκριτική, να μπορούν να αναγνωρίσουν τη δική τους λανθασμένη συμπεριφορά. Μόνο με αυτή την προϋπόθεση μπορούν να έχουν απαιτήσεις από το παιδί τους.

Γενικά, χρειάζεται οι γονείς να αντιμετωπίσουν την κατάσταση με ωριμότητα και υπομονή. Να μην παίρνουν κάθε κουβέντα του προ έφηβου ή έφηβου παιδιού προσωπικά και να αντιδρούν με υπερβολή. Έχουν βέβαια το δικαίωμα να απαιτούν σεβασμό, όμως και οι ίδιοι οφείλουν να δείχνουν ανάλογο σεβασμό. Θα δείξουν την ενόχλησή τους, παράλληλα όμως θα κουβεντιάσουν το όλο θέμα, όταν θα είναι ήρεμοι, δείχνοντας έτσι στο παιδί το δρόμο της υπευθυνότητας και της ωριμότητας. Αν το παιδί, παρά τις συμβουλές και την ώριμη στάση των γονιών, συνεχίζει να λέει βρωμόλογα στο σπίτι, βρίζοντάς τους σε προσωπικό επίπεδο, τότε πρέπει να διερωτηθούν για τη σχέση μεταξύ τους, για την όλη επικοινωνία μαζί του. Σε μια τέτοια περίπτωση είναι πολύ πιθανό να χρειαστούν τη βοήθεια κάποιου ειδικού ψυχικής υγείας, για να τους βοηθήσει να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση και την επικοινωνία που έχουν με το παιδί.

Πηγή : Paidiatros.com

Το παιχνίδι έχει άμεση σχέση με την κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού και γενικότερα με όλους τους τομείς της ανάπτυξής του. Μέσα από τα παιχνίδια τα παιδιά μαθαίνουν να συνεργάζονται, να παίζουν δίκαια και ισότιμα, να ακολουθούν κανόνες, να κάνουν φιλίες, να διαπραγματεύονται και να επικοινωνούν. Επίσης, αποκτούν και αναπτύσσουν κοινωνική επίγνωση και κοινωνική συνείδηση και μαθαίνουν τους κοινωνικούς κανόνες. Δεν είναι τυχαίο που το παιχνίδι χρησιμοποιείται ως μέσο διδασκαλίας και έκφρασης, εφόσον έχει αποδειχτεί ότι ακόμα και τα πιο ντροπαλά παιδιά κοινωνικοποιούνται πιο εύκολα μέσω του παιχνιδιού.

 

Από ποια ηλικία ένα παιδί μπορεί να ξεκινήσει το παιχνίδι;

Από την ημέρα γέννησης ξεκινά η κοινωνικοποίηση του παιδιού μέσα από το παιχνίδι. Αυτό που διαφοροποιείται είναι η μορφή του παιχνιδιού, ο τρόπος που παίζει δηλαδή, καθώς το παιδί μεγαλώνει. Για παράδειγμα σε ηλικία τριών κιόλας μηνών το παιδί παίζει με διάφορα αρκουδάκια, κουδουνίστρες και αυτό βοηθά στις κινητικές και αισθητηριακές δεξιότητες του παιδιού. Μεγαλώνοντας, στην ηλικία των δυο - τριών χρόνων αρχίζει να αναζητά την επαφή με άλλα παιδιά και η ανάγκη για  κοινωνική αλληλεπίδραση αρχίζει να μεγαλώνει και να γίνεται  πιο έντονη. Σε αυτήν την ηλικία το παιδί κάνει τους πρώτους του φίλους, είναι πιο αυτόνομο και  αλληλοεπιδρά παραγωγικά.

Τα οφέλη του παιχνιδιού είναι πολλά. Το παιδί δρα ελεύθερο και αβίαστο όταν παίζει, έτσι μπορεί να εξωτερικεύσει συναισθήματα και ανησυχίες, να εκφράσει επιθυμίες, να απελευθερώσει το φόβο, το θυμό ή το άγχος του. Γονείς, εκπαιδευτικοί καθώς και θεραπευτές μπορούν να μάθουν περισσότερα για τους φόβους και τις ανησυχίες των παιδιών  παρατηρώντας το καθώς παίζει.

Το παιχνίδι συμβάλει σε όλους τους τομείς της ανάπτυξης ενός παιδιού. Είναι ένα μέσο εξέλιξης και κοινωνικοποίησης. Παίζοντας, ένα παιδί αναπτύσσει όλες τις λειτουργίες και δεξιότητες του. Πιο συγκεκριμένα, το παιχνίδι οξύνει τη μνήμη, τη φαντασία και τη δημιουργικότητα. Μέσω του παιχνιδιού το παιδί εξερευνά τον κόσμο, καλείται να πειραματιστεί, να βρεί καινούργιους τρόπους, καινούργιες λύσεις και υποδύεται ρόλους. Αυτό αποτελεί μια πολύτιμη διαδικασία στην εξέλιξη της νοημοσύνης. Ακόμη, σε ένα ομαδικό παιχνίδι κάποιος κερδίζει και κάποιος χάνει, κάτι που είναι πολύ σημαντικό να αφομοιωθεί σε ένα παιδί σε ένα ασφαλές πλαίσιο, εφόσον η ζωή δεν είναι μόνο χαρές. Γενικά, το παιχνίδι αποτελεί πηγή ευχαρίστησης και είναι γνωστό ότι οι ευχάριστες εμπειρίες επηρεάζουν τη χημική ισορροπία και τη νευρολογική δομή του εγκεφάλου. Επομένως, ο χρόνος για παιχνίδι είναι πολύτιμος.

 

Παιχνίδι και κοινωνικοποίηση: Συμβουλές σε γονείς

Ο γονέας αποτελεί τον πρώτο φορέα κοινωνικοποίησης του παιδιού. Για το λόγο αυτό είναι πολύ σημαντική η επίδραση του γονιού στην κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού. Μέσα από την έμπρακτη εκδήλωση της αγάπης, κτίζεται μια υγιής σχέση ανάμεσα στο παιδί και το γονιό. Το παιδί μαθαίνει να εκφράζεται και να επικοινωνεί. Αυτό συμβάλλει στην υγιή ανάπτυξη του παιδιού. Αργότερα, αυτή η συμπεριφορά γενικεύεται και σε άλλα πλαίσια ή με άλλα άτομα και έτσι είναι πιο ομαλή η κοινωνικοποίηση του παιδιού. Άρα, μέσω της έμπρακτης αγάπης, της ενθάρρυνσης για παιχνίδι και εμπλοκής σε διάφορες δραστηριότητες, την επιβράβευση και την αποδοχή, το παιδί μπορεί να κοινωνικοποιηθεί πιο εύκολα.

Γονείς, είναι σημαντικό να έχετε υπόψην σας τις πιο κάτω συμβουλές:

• Ενθαρρύνετε το παιδί να εμπλέκεται σε διάφορες δραστηριότητες με παιδιά της ηλικίας του.
• Επιβραβεύστε την προσπάθεια που κάνει το παιδί για κοινωνική συναναστροφή.
• Επιδιώξτε συναντήσεις με γονείς που έχουν παιδιά της ίδιας ηλικίας με τα παιδιά σας. 
• Προωθήστε την κοινωνικοποίηση του παιδιού σας πηγαίνοντας σε μια  παιχνιδούπολη.
• Εμπλακείτε κι εσείς οι ίδιοι ως γονείς σε κοινωνικές δραστηριότητες γενικότερα.
• Ενθαρρύνετε το παιδί να παίρνει ρίσκα ακόμα και αν υπάρχει η πιθανότητα να αποτύχει.
• Βοηθήστε τα παιδιά σας να αποδέχονται την ήττα στο παιχνίδι.
• Να έχετε μια θετική στάση εσείς οι ίδιοι οι γονείς απέναντι στο παιχνίδι, να θεωρείτε δηλαδή το παιχνίδι ως ποιοτικός χρόνος.
• Μην προτρέπετε ή πιέζετε το παιδί να κάνει κάτι που δεν θέλει, ή που δεν νιώθει άνετα με στόχο να το βοηθήσετε, γιατί αυτό έχει αντίθετα αποτελέσματα. Το κάθε παιδί χρειάζεται το δικό του χρόνο για να νιώσει καλά.
• Μην επιλέγετε εσείς οι ίδιοι για το παιδί σας αυτό που θεωρείτε καλό ενώ μπορεί το ίδιο το παιδί να μην επιθυμεί τη συγκεκριμένη δραστηριότητα.
• Μη χρησιμοποιείτε αρνητικούς χαρακτηρισμούς δηλαδή «ταμπέλες» για το παιδί σας. Συγκρίνοντας το παιδί σας με άλλα παιδιά, έχει αρνητικό αντίκτυπο στην κοινωνικοποίηση του. Είναι καλό όταν το ίδιο το παιδί βάζει ταμπέλα τον εαυτό του, να το σταματάτε και να το συζητάτε.
• Μην είστε υπερπροστατευτικοί, καθώς αυτό δεν βοηθά το παιδί να αυτονομηθεί, να παίξει και να κοινωνικοποιηθεί. Αφήστε το παιδί να πέσει κάτω, να είναι πιο ελεύθερο, να χτυπήσει και να μάθει  να σηκώνεται.
• Αφιερώστε λίγο χρόνο να παίξετε με το παιδί σας, όλοι έχουν ανάγκη από παιχνίδι.

Πηγή: Padiatros.com

Άγιος Βασίλης! Η μυθική, αγέραστη, διαχρονική φιγούρα που γεμίζει τις καρδιές των παιδιών με πληθώρα συναισθημάτων, αγωνία, φαντασία, ελπίδα, χαρά, ευχαρίστηση, αγωνία και ταυτόχρονα δέος. Αποτελεί πλέον αναπόσπαστο κομμάτι στον κόσμο των περισσότερων παιδιών και σύντροφο των Χριστουγέννων παρέα με τη φάτνη, τους μάγους και το Χριστουγεννιάτικο δένδρο.

Η ιστορία….

Ο Άγιος Βασίλης για τους Ορθόδοξους χριστιανούς ταυτίζεται με το Μέγα Βασίλειο. Ο Μέγας Βασίλειος έζησε στη Καππαδοκία και θυσίασε όλη του τη ζωή στο να προσφέρει απλόχερα βοήθεια στους συνανθρώπους του για αυτό και θεωρείται ο μεγάλος εμπνευστής της φιλανθρωπίας.  Πέθανε στις 31 Δεκεμβρίου του 378.  Την 1 Ιανουαρίου του 379, ακολούθησε η κηδεία του και η μέρα αυτή, η πρώτη της νέας χρονιάς, θεωρήθηκε ότι είναι η εναρκτήρια μέρα μιας ευλογημένης και καλής χρονιάς.

Για το Δυτικό κόσμο ο Άγιος Βασίλης έχει ταυτιστεί με την ιστορία του Αγίου Νικολάου που είχε τη φήμη ενός γενναιόδωρου άνδρα.  Στην πορεία οι Βόρειοι λαοί εμπλούτισαν το μύθο με στοιχεία όπως ο Βόρειος Πόλος, το έλκηθρο, οι τάρανδοι και δημιούργησαν μια κουλτούρα που επιβιώνει στους αιώνες και μεταφέρθηκε στις περισσότερες γωνιές του κόσμου.

Ο Άγιος Βασίλης των Ελλήνων είναι ο ίδιος ο  «Σάντα Κλάους» (Άγιος Νικόλαος) των Άγγλων, ο «Περ Νοέλ» των Γάλλων, ο «Βάιναχτσμαν» των Γερμανών, ο «Σίντερ-Κλάας» των Ολλανδών,  ο «Λαμ-Κουνγκ-Κουνγκ» (= «ο Καλός γερο-πατέρας») των Κινέζων, ο «Χοτέισο» των Ιαπώνων και «Babbo Natale» των Ιταλών.

Ο «μύθος» του Άγιου Βασίλη

Ο χαμογελαστός Άγιος Βασίλης με την κόκκινη στολή και τα άσπρα γένια ταξιδεύει στον ουρανό με ένα έλκηθρο το οποίο σέρνουν ιπτάμενοι τάρανδοι και καταφέρνει να μπει στα σπίτια σε όλες τις άκρες της Γης μέσα από την καμινάδα για να αφήσει δώρα … Όλα αυτά μέσα σε μία νύχτα.  Μια ιστορία που μοιάζει μυθική και παραμυθένια, πλανάται στους αιώνες και αποτελεί ατράνταχτη παράδοση. Εντυπωσιάζει τα παιδιά και γεμίζει το μυαλό τους με μύρια ερωτήματα. Το σπίτι του είναι στο Βόρειο πόλο στο βουνό και από εκεί ακούει τις επιθυμίες των παιδιών που σέρνει ο άνεμος από κάθε άκρη της γης και τις εκπληρώνει.

Ένας μύθος που υπάρχει γιατί εμείς το θελήσαμε να πλανάται στις ζωές των παιδιών μας.

Πόσο ανάγκη έχουν τα παιδιά το μύθο του Άγιου Βασίλη;

Οι γονείς διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο για το πώς θα εκλάβει το παιδί τη φιγούρα του  Άγιου Βασίλη. Οι γονείς είναι αυτοί που θα φροντίσουν να αποκτήσει διδακτική διάσταση. Δίνει την ευκαιρία στα παιδιά να χαλαρώσουν, να ονειρευτούν και να αφήσουν τη σφαίρα της φαντασίας τους να ανατείλει καλλιεργώντας τη δημιουργική τους σκέψη. Ταξιδεύει το παιδί σε ένα μυστήριο γεμάτο απορίες και ερωτηματικά. Τα παιδιά λατρεύουν τα μυστήρια και συνεχώς ρωτούν. Που μένει; Πώς κουβαλά όλα αυτά τα δώρα;

Το παιδί κυνηγά την επιβράβευση.  Σε όλους μας είναι γνωστή η φράση ότι «εάν είσαι φρόνιμος ο Άγιος Βασίλης θα σου φέρει αυτό που του ζήτησες».  Για το παιδί είναι ένα κίνητρο για να κερδίσει αυτό που ονειρεύτηκε. Τα παιδιά ταυτίζουν τον Άγιο Βασίλη με τα Χριστούγεννα, αναμένουν τον ερχομό του και βιώνουν με χαρά το πνεύμα και τη μαγεία των γιορτών.

Ο Άγιος Βασίλης είναι ένα μύθος που ξεδιπλώνει συμβολισμούς αξιών όπως το όνειρο, η γενναιοδωρία και η φαντασία και εκπέμπει θετικά μηνύματα. Τα παιδιά έχουν ανάγκη να ονειρεύονται, να ελπίζουν, να προσδοκούν και να πιστεύουν σε μύθους και τελετουργίες. Είναι αναπόφευκτο δημιουργικό μονοπάτι στο δρόμο της ανάπτυξής τους.

Στο μυθικό πρόσωπο του Άγιου Βασίλη προβάλλουν οι έννοιες του «μοιράζομαι» και «νοιάζομαι» λαμβάνοντας ένα ρόλο διδακτικό.  Ο Άγιος Βασίλης φτιάχνει δώρα και δεν τα κρατάει για τον εαυτό του αλλά τα μοιράζει σε όλα τα παιδιά. Ακολουθεί η έννοια του «νοιάζομαι» καθώς τα παιδιά μέσα από τα γράμματά τους εκφράζουν πολλές φορές την επιθυμία «να είναι όλοι καλά και χαρούμενοι στην οικογένειά μου».  Εκφράζουν την έγνοια τους και την αγάπη τους για τα οικεία τους πρόσωπα.

Παιδιά και Άγιος Βασίλης είναι μια συμμαχία που κανείς δε μπορεί να χαλάσει.  Αισθάνονται ότι εάν είναι «καλά» παιδιά θα τους φέρει αυτό που θέλουν και δε τους το αγοράζει κανείς άλλος. Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούμε αυτή τη φράση:  «Θα γράψω στον Άγιο Βασίλη να μου φέρει αυτό που θέλω».  Με αυτό τον τρόπο νιώθουν στήριξη, αγάπη, προστασία και φροντίδα.

Τι συμβολίζει για τα παιδιά ο Άγιος Βασίλης;

Η ανδρική, χαμογελαστή, αγέραστη φιγούρα μοιάζει διαφορετική στα μάτια του κάθε παιδιού. Το κάθε παιδί ονειρεύεται και αντιλαμβάνεται τον Άγιο Βασίλη με το δικό του τρόπο άλλοτε ισχυρό και άλλοτε αδιάφορο. Εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του κάθε παιδιού από πόσα κομμάτια του ψυχισμού και της εσωτερικότητάς του θα ξεδιπλώσει και θα εκφράσει μέσα από την ιστορία του μυθικού αυτού προσώπου, τις επιθυμίες και τη φαντασία του.

Για τα περισσότερα παιδιά είναι ο «καλός άγγελος» που αφουγκράζεται τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους και τους ταξιδεύει στον κόσμο της φαντασίωσης, της αναμονής, της ανταμοιβής και στο τέλος της ικανοποίησης. Υπάρχουν βέβαια κάποια παιδιά που δεν πιστεύουν στο μύθο τις περισσότερες φορές γιατί αυτό έχουν επιλέξει οι γονείς τους.

Πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να πούμε στα παιδιά ότι ο Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει;

Τα παιδιά ωριμάζουν, μεγαλώνουν και θα εγκαταλείψουν από μόνοι τους το μύθο. Τα παιδιά μεγαλώνοντας συναναστρέφονται με άλλα παιδιά που έχουν άλλη αντίληψη για τον Άγιο Βασίλη και συζητούν μεταξύ τους, ανταλλάσσουν ιδέες και σκέψεις. Όταν θα ωριμάσουν συναισθηματικά θα αντιληφθούν ότι δεν πρόκειται για μια αληθινή ιστορία. Τότε θα ήταν μάταιο να τους αρνηθείτε την αλήθεια. Βέβαια δεν θα εγκαταλείψουν τις αξίες που έχουν υιοθετήσει και εσείς σε αυτό το σημείο καλείστε να τις ενισχύσετε.        

Εν κατακλείδι…

Γονείς, αφήστε τα παιδιά σας να ζήσουν ελεύθερα το μύθο του Άγιου Βασίλη. Οι μύθοι ποτέ δεν προκάλεσαν κακό. Αντιθέτως ενεργοποιούν πληθώρα συναισθημάτων, μηνυμάτων, μέσα από μια διαδικασία που αξίζει να τη ζήσουν. Η φαντασία είναι κομμάτι της φυσιολογικής ανάπτυξης των παιδιών και συμβάλλει στην διεύρυνση της δημιουργικής σκέψης. Μέσα από αυτή την διαδικασία τα παιδιά μαθαίνουν να εξωτερικεύουν ελεύθερα τις ενδόμυχες σκέψεις και  βαθύτερες ανάγκες και επιθυμίες τους που έχουν να κάνουν με τον εαυτό τους, την οικογένεια τους και την κοινωνία. Αρκεί να αποβάλετε κάθε ίχνος υπερκατανάλωσης και πλεονασμού και να γαλουχήσετε στα παιδιά σας το πνεύμα της προσφοράς, της αγάπης και της αλληλεγγύης που πηγάζει μέσα από το μύθο του Άγιου Βασίλη.

Πηγή: Paidiatros.com