Οι πληροφορίες - γνώσεις που ακολουθούν δεν υποκαθιστούν με κανένα τρόπο τις τακτικές επισκέψεις στον Παιδίατρο ο οποίος παρακολουθεί τη φυσιολογική ανάπτυξη ενός παιδιού (Νεογέννητο, βρέφος, μωρό, παιδί, έφηβος). Κάθε παιδί είναι ένα ξεχωριστό άτομο. Δε μοιάζει με κανένα άλλο. Η ανάπτυξη του παιδιού δεν μπαίνει σε αυστηρά χρονικά όρια. Μπορεί ένα παιδί να υστερεί λίγο στην ανάπτυξη του λόγου αλλά να είναι πιο μπροστά όσον αφορά την κινητικότητα ή το αντίθετο. Αν όμως απασχολεί τους γονείς οτιδήποτε σχετικά με τη φυσιολογική ανάπτυξη ενός παιδιού, πρέπει αμέσως να συμβουλευτούν τον παιδίατρο. 

Κινητικότητα - Μωρό 15 μηνών

1. Το μωρό περπατά χωρίς βοήθεια.

2. Ανεβαίνει σκαλιά έρποντας.

3. Τοποθετεί τον ένα κύβο πάνω στον άλλο.

Κοινωνικότητα, Αντίληψη - Μωρό 15 μηνών

1. Ζητά αντικείμενα δείχνοντας τα με το δάκτυλο.

2. Δείχνει μέρη σώματος όταν του ζητηθεί.

3. Αντιλαμβάνεται απλές οδηγίες, όπως φέρε μου την μπάλα.

4. Αναγνωρίζει τον εαυτό του στο καθρέφτη.

Ακοή, Ομιλία - Μωρό 15 μηνών

1. Το μωρό λέει 4-6 λέξεις καθαρά και πολλές άλλες που μόνο αυτό καταλαβαίνει.

 

Χρήσιμες συμβουλές προς γονείς - Μωρό 15 μηνών

• Γονείς, να μιλάτε συνεχώς στο παιδί. Να του εξηγείτε για ότι βλέπει και ότι κάνει.

• Να διαβάζετε στο παιδί βιβλία με εικόνες. Με το τρόπο αυτό εμπλουτίζετε το λεξιλόγιο του.

• Είναι δύσκολο να εξηγήσετε κανόνες σε ένα δεκαπεντάμηνο παιδί. Για αυτό όταν κάτι πρέπει να γίνει προσπαθήστε να γίνει με ένα ευχάριστο τρόπο.

• Τα καλύτερα παιχνίδια για αυτή την ηλικία είναι κούκλες, ζώα, βιβλία και μικρά παιχνίδια που να μπορεί να τα σπρώχνει ή να τα τραβά.

• Ελαττώστε το χρόνο παρακολούθησης τηλεόρασης στο ελάχιστο. Μην χρησιμοποιείτε την τηλεόραση σαν νταντά.

 Πηγή: Paidiatros.com

Πόρτες που χτυπάνε. Ουρλιαχτά και φωνές! Ο θυμός κυλάει μέσα σε ένα τόσο μικροσκοπικό σώμα και σε αφήνει να αισθάνεσαι αβοήθητος. Κάνεις ό,τι μπορείς για να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου και το παιδί σου είναι πεπεισμένο ότι όλος ο κόσμος είναι εναντίον του! Καθώς χτυπάει την πόρτα και οι φωνές του ακούγονται παντού εσύ αναρωτιέσαι… τι θα μπορούσα να πω για να το ηρεμήσω;

Εδώ σου παραθέτουμε 13 φράσεις που αποδεδειγμένα ηρεμούν ένα θυμωμένο παιδί και που είναι ιδανικές για εκείνες τις δύσκολες στιγμές. Να θυμάσαι πως δεν είσαι μόνος. Όλοι έχουμε προσπαθήσει να ηρεμήσουμε ένα θυμωμένο παιδί. Έχουμε μάθει ότι κανένα παιδί δεν πρέπει να μιλάει άσχημα σε έναν ενήλικα, ωστόσο βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι απλά δεν το εννοούν.

Ισχυρές φράσεις που έχουν αποδειχθεί ότι ηρεμούν ένα θυμωμένο παιδί.

Σ' αγαπώ. Είναι απίστευτα σημαντικό να υπενθυμίζετε στο θυμωμένο παιδί σας ότι το αγαπάτε ακόμα. Πως ό,τι και να σας πει, όντως θα το αγαπάτε. Αυτές οι λέξεις πρέπει να επαναλαμβάνονται με ήρεμο τρόπο όσο συχνά γίνεται και το παιδί θα σας ακούσει.

Βλέπω ότι είσαι στενοχωρημένος.  Το να αφήσετε ένα παιδί να καταλάβει ότι βλέπετε τον θυμό του, το βοηθάτε να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει στο σώμα του όταν είναι θυμωμένο. Σας δίνει την ευκαιρία να του μιλήσετε για την κατάσταση χωρίς να προσπαθήσετε να λύσετε το πρόβλημα αμέσως.

Είναι εντάξει να είσαι θυμωμένος. Επικυρώστε τα συναισθήματά του. Ναι, μπορεί να ξεφεύγουν από κάτι που δεν καταλαβαίνετε πραγματικά, αλλά αυτή τη στιγμή αυτό δεν έχει σημασία. Πρέπει να δουν τον λογικό ενήλικα να επικυρώνει τα συναισθήματά τους.

Θέλεις τη βοήθειά μου; Ίσως έχετε διαβάσει ότι η καλύτερη πρόταση για ένα θυμωμένο παιδί είναι να το αγκαλιάσετε. Ωστόσο, ορισμένα παιδιά θα αρνηθούν κάθε άγγιγμα ή βοήθεια στα πιο έντονα συναισθήματά τους. Το να τους δίνετε επιλογές τους δίνει την κυριότητα και τους επιτρέπει να αποδεχτούν ή να αρνηθούν τις στρατηγικές και τη βοήθειά σας.

Αναρωτιέμαι αν… Τα παιδιά δεν έχουν πάντα την ικανότητα να ξέρουν γιατί είναι αναστατωμένα και ποια είναι η υποκείμενη αιτία της απογοήτευσής τους . Πείτε μια ιδέα όπως «Αναρωτιέμαι αν θέλεις κάτι να φας. Αναρωτιέμαι αν θέλεις να ξαπλώσεις λίγο. Αναρωτιέμαι αν χρειάζεσαι μια αγκαλιά».

Θα…  Όταν το παιδί σας ουρλιάζει ή χτυπιέται, συχνά αναζητά την αντίδρασή σας. Είναι απαραίτητο να παραμείνετε ήρεμοι και συγκεντρωμένοι. Ωστόσο είναι επίσης βασικό να ενημερώσετε το παιδί σας για τις κινήσεις και τα σχέδιά σας, να γνωρίζει τι θα ακολουθήσει. «Θα περιμένω εδώ μέχρι να είσαι έτοιμος. Θα περιμένω έξω στο χολ μέχρι να σταματήσεις να ουρλιάζεις. "

Θέλεις να δοκιμάσουμε…. Αν και δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να συζητήσετε με το παιδί σας, είναι εντάξει να προσφέρετε τη βοήθειά σας. Συχνά, ένα παιδί εκφράζει υπερβολικό θυμό επειδή δεν ξέρει πώς να αυτορυθμίζεται. Μπορείτε να το βοηθήσετε προτείνοντάς του κάποιες ιδέες. 

Μπορούμε να το πιάσουμε από την αρχή; Μερικές φορές, όλοι χρειαζόμαστε απλώς ένα τέλος. Μερικές φορές, τα παιδιά δεν συνειδητοποιούν καν ότι είναι κουρασμένα ή θυμωμένα έως ότου είναι πολύ αργά και ο εγκέφαλός τους έχει ήδη μπει στην αντίδραση φυγής ή μάχης. Το να λήξετε μία κατάσταση μπορεί να είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να ξεπεράσετε την ένταση.

Είμαι βέβαιος ότι μπορούμε να βρούμε μια λύση αργότερα … Δεν είναι τώρα η ώρα να προσπαθήσετε να συζητήσετε με το παιδί σας. Ίσως θέλει απάντηση τώρα. Ίσως θέλει να μαλώσει τώρα. Τώρα δεν είναι η ώρα. Μόλις είναι ήρεμο μπορείτε να αντιμετωπίζετε αυτό που το αναστάτωσε τόσο πολύ.

Δεν είναι εντάξει αυτό που κάνεις … Είναι σημαντικό να θέτετε όρια και να είστε συνεπής. Ενημερώστε το παιδί σας ότι είναι εντάξει να έχει αυτά τα συναισθήματα και να θυμώνει και ότι θα τα αγαπήσετε μέσα από αυτές τις εκρήξεις, αλλά ποτέ δεν είναι εντάξει να χτυπάει ή να πληγώνει τους άλλους.

Είσαι ασφαλής … Ένα πράγμα που κάνει τα παιδιά να εκδηλώνουν θυμό είναι ο φόβος. Θα μπορούσαν να φοβούνται τι θα συμβεί όταν περάσει η ένταση, θα μπορούσαν να ανησυχούν ότι θα είστε θυμωμένοι μαζί τους ή ακόμη χειρότερα μπορεί να φοβούνται πραγματικά για την ασφάλειά τους. Υπενθυμίστε τους με ήρεμη και συγκεντρωμένη φωνή ότι είναι ασφαλείς.

Θυμάμαι την τελευταία φορά που προσπαθήσαμε…  Τη στιγμή που πάει να θυμώσει και να ξεφύγει υπενθυμίστε στο παιδί σας όλα όσα έχετε προσπαθήσει μέχρι τώρα. Μπορεί να χρειάζονται υπενθυμίσεις για το τι λειτουργεί και τι όχι. Η ελπίδα είναι ότι με κάθε ξέσπασμα, τα πράγματα αρχίζουν να ηρεμούν λίγο πιο γρήγορα κάθε φορά.

Θα είμαι εδώ όταν είσαι έτοιμος...  Πάνω απ' όλα, υπενθυμίστε στο παιδί σας ότι δεν το αφήνετε. Μερικές φορές, και εμείς ως γονείς χρειαζόμαστε διαλείμματα! Πρέπει να απομακρυνθούμε από την κατάσταση για να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας, ωστόσο, τα παιδιά μας πρέπει να γνωρίζουν ότι είμαστε εκεί για αυτά. Το να τους ενημερώσετε ακριβώς πού πηγαίνετε και πώς μπορούν να σας βρουν όταν είναι έτοιμα είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να τους επιβεβαιώσετε και να αποφύγετε να τους πείτε να «ηρεμήσουν».

Θυμηθείτε, το να αγαπάς ένα θυμωμένο παιδί είναι δύσκολο. Είναι εξουθενωτικό τόσο για εσάς όσο και για το παιδί σας. Είναι ένα ταξίδι διαρκείας. Το πιο σημαντικό είναι να θυμάστε ότι σίγουρα δεν είστε μόνοι σε αυτό το ταξίδι.

Πηγή: Herokids.gr

Τα τελευταία χρόνια γίνονται όλο και περισσότερες αναφορές για τη χρήση των λευκών ήχων για καλύτερο ύπνο των μωρών. Η βιομηχανία προσφέρει πληθώρα μηχανών που παράγουν πολλά είδη λευκού ήχου. Οι γονείς όμως πρέπει να γνωρίζουν τόσο τα πλεονεκτήματα της χρήσης τους αλλά και τα πιθανά μειονεκτήματα ή τις πιθανές επιβλαβείς επιπτώσεις που μπορεί να έχουν στην υγεία του μωρού.

Τι είναι οι λευκοί ήχοι;

Ο λευκός ήχος συνδυάζει ένα μεγάλο φάσμα ακουστικών συχνοτήτων, από 20 μέχρι 20,000 hertz, εύρος το οποίο μπορεί να αντιληφθεί ένας άνθρωπος με φυσιολογική ακοή. Με απλά λόγια, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο λευκός ήχος αποτελείται από 20,000 τόνους οι οποίοι ακούγονται ταυτόχρονα σε μια σταθερή ένταση χωρίς αυξομειώσεις.

Πολλές οικιακές συσκευές παράγουν λευκό ήχο, όπως οι ανεμιστήρες, τα πιστολάκια μαλλιών. Επίσης, συναντάμε λευκούς ήχους και στη φύση, όπως είναι για παράδειγμα ο ήχος της βροχής και ο ήχος των κυμάτων της θάλασσας.

Πόσα είδη λευκού ήχου υπάρχουν;

Υπάρχουν δύο τύποι λευκού θορύβου: ο υψηλού τόνου και ο χαμηλού τόνου λευκός ήχος. Ο λευκός θόρυβος υψηλού τόνου είναι τραχύς, σφυριχτός, κλαψιάρικος και ενοχλητικός (π.χ σειρήνες, συναγερμούς, μπιπ, κραυγές). Αυτοί οι ήχοι είναι εξαιρετικοί για να τραβήξουν την προσοχή σας, αλλά καθόλου χρήσιμοι για να προκαλέσουν ύπνο.

Από την άλλη πλευρά, οι ήχοι χαμηλών τόνων λευκοί ήχοι είναι βαρετοί και υπνωτιστικοί. Σκεφτείτε το μονότονο βουητό ενός αυτοκινήτου ή των αεροπλάνων ή τον ήχο της βροχής . Αυτοί οι ήχοι δεν τραβούν τη προσοχή μας,  αλλά εύκολα μπορούν να μας νανουρίσουν.

Μερικοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι αυτοί οι λευκοί ήχοι πιθανόν να δημιουργούν ένα αίσθημα ασφάλειας στα παιδιά, καθώς μοιάζουν με τους ήχους που άκουγαν στη μήτρα. Όταν οι ήχοι αναπηδούν στα βελούδινα τοιχώματα της μήτρας, φιλτράρονται μέσα από το αμνιακό υγρό, το οποίο απομακρύνει τους ήχους υψηλών τόνων, αφήνοντας μόνο ένα βαθύ βροντερό βουητό που αγαπούν τα μωρά.

Ποια είναι τα πλεονεκτήματα χρήσης του λευκού ήχου.

Το κύριο πλεονέκτημα είναι ότι η χρήση τους βοηθά κάποια μωρά να κοιμηθούν πιο εύκολα/γρήγορα. Επιπλέον ο λευκός ήχος μπορεί να καλύψει ενοχλητικούς θορύβους μέσα στο σπίτι, όπως για παράδειγμα τις φωνές ενός μεγαλύτερου παιδιού, τους θορύβους από τη χρήση οικιακών συσκευών κτλ.

Ποια είναι τα μειονεκτήματα της χρήσης των μηχανών που παράγουν λευκούς ήχους;

Τα μηχανήματα λευκού ήχου μπορεί να υπερβαίνουν τα συνιστώμενα όρια θορύβου για τα μωρά (πάνω από 50 ντεσιμπέλ).

Τα μωρά μπορεί να εξαρτηθούν από τις μηχανές λευκού ήχου για να μπορέσουν να κοιμηθούν και να μην μπορούν να κοιμηθούν διαφορετικά.

Δεν ανταποκρίνονται όλα τα μωρά καλά στον λευκό ήχο. 

Μπορούν οι λευκοί ήχοι να είναι επιβλαβείς για την υγεία του μωρού;

Παρά τα δυνητικά οφέλη, ο λευκός ήχος δεν προσφέρει πάντα ηρεμία και ησυχία χωρίς κινδύνους.

Το 2014, η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής εξέτασε 14 μηχανήματα λευκού θορύβου που έχουν σχεδιαστεί για βρέφη. Διαπίστωσαν ότι όλα τους υπερέβαιναν τα συνιστώμενα όρια θορύβου (50 ντεσιμπέλ). Η μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η τακτική έκθεση σε αυτά τα επίπεδα ηχητικής έντασης μπορεί να είναι επιζήμια για την ακοή και την ακουστική ανάπτυξη των βρεφών. Γι’ αυτό και συνιστάται τα μηχανήματα λευκού ήχου να τοποθετούνται σε απόσταση τουλάχιστον 200 εκατοστών (7 πόδια) από την κούνια του μωρού. Θα πρέπει επίσης να διατηρείτε την ένταση του μηχανήματος κάτω από τη μέγιστη ρύθμιση έντασης.

Συμπερασματικά

Ο λευκός ήχος μπορεί να είναι μια προσωρινή/περιστασιακή λύση για την ώρα του ύπνου, αλλά δεν είναι  η μοναδική ή η καλύτερη μέθοδος για να βοηθήσει τα μωρά να κοιμηθούν. Ο λευκός ήχος δεν είναι πάντα μια πρακτική λύση ή δεν είναι πάντα διαθέσιμος. Σε συνάρτηση με τους πιθανούς κινδύνους, μπορεί να τον καταστήσει περισσότερο προβληματικό παρά ωφέλιμο για το μωρό σας.

Επίσης θα πρέπει να θυμάστε ότι τα μωρά που ξυπνούν τη νύχτα, ειδικά εκείνα κάτω των 6 μηνών, πιθανότατα έχουν κάποια ενόχληση που πρέπει να ανακουφιστεί. Δεν είναι πάντα λογικό να περιμένετε από τα μικρά μωρά να κοιμούνται σταθερά όλη τη νύχτα χωρίς να χρειάζονται ένα μπιμπερό, μια αλλαγή πάνας ή λίγη αγκαλιά.

Τα παιδιά χρειάζονται απαραίτητα, στην καθημερινότητά τους, να έχουν ελεύθερο χρόνο για παιχνίδι,  για “χαζούρα”, καθώς και να ασχοληθούν με πράγματα που τα ευχαριστούν.

Παράλληλα όμως, χρειάζονται απαραίτητα και κάποιες ρουτίνες, όπως ο ύπνος, το φαγητό, η μελέτη, που τα βοηθούν να μπουν σε μια τάξη, αλλά και να μειώσουν το χάος, την ένταση και την κούραση της καθημερινότητας.

Οι καθημερινές ρουτίνες, τα “τυπικά”, λειτουργούν κατά κανόνα καθησυχαστικά. Βοηθούν τα παιδιά να γνωρίζουν τι να περιμένουν και πώς να εξηγούν τον κόσμο που τα περιβάλλει. Ρουτίνες που δημιουργούν τις συνήθειες.

Τα μικρά παιδιά περιγράφονται συχνά ως “ άνθρωποι της συνήθειας”, επειδή οι επαναλήψεις, οι ρουτίνες, η γνώση αυτού που πρόκειται να συμβεί, ενισχύουν  τα συναισθήματα της ασφάλειας και εμπιστοσύνης.

Σε έρευνες έχει αποδειχθεί ότι σε μια οικογένεια που έχει οργάνωση, που εφαρμόζει, στην καθημερινότητά της, κάποιες τυπικές διαδικασίες, όπως π.χ. το φαγητό, ο ύπνος, το μπάνιο, η μελέτη, η ψυχαγωγία κ.λπ., τα παιδιά δέχονται θετική επίδραση, έχουν καλύτερες επιδόσεις στο σχολείο και υποβοηθούνται στη γενική τους ανάπτυξή.

Ημερήσιο πρόγραμμα

Το πρόγραμμα και οι ρουτίνες βοηθούν την οικογένεια να λειτουργήσει καλύτερα, να έχει την ευελιξία να αντιμετωπίσει τυχόν δυσκολίες και προβλήματα, χωρίς κρίσεις και αποδιοργάνωση. Βοηθούν επίσης τα παιδιά που χρειάζονται ένα σταθερό ημερήσιο πρόγραμμα.

Ένα πρόγραμμα που να περιλαμβάνει διάφορες «σταθερές», όπως το πρωινό ξύπνημα, το σχολείο, το μεσημεριανό φαγητό, οι δραστηριότητες εκτός σπιτιού, η μελέτη, το μπάνιο, το βραδινό φαγητό, η ώρα του ύπνου. Οι σταθερές αυτές βοηθούν το παιδί να αρχίσει σιγάσιγά να οργανώνει το χρόνο του, γνωρίζοντας παράλληλα πότε έχει ελεύθερο χρόνο, για να “  χαζουρέψει”, να κάνει κάτι δικό του.

Η κάθε οικογένεια μπορεί βέβαια να ακολουθήσει τις δικές της τυπικές διαδικασίες, οι οποίες όμως  πρέπει να είναι σταθερές, ιδίως σε ό,τι αφορά το πρωινό ξύπνημα, το φαγητό, τη μελέτη, τον ύπνο κ.λπ.

Σε κάθε περίπτωση πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη την ηλικία του παιδιού, αλλά και τις ανάγκες της οικογένειας. Για να εξασφαλίσουμε την τάξη στην οικογένεια, το πρόγραμμα πρέπει να οργανώνεται και να εφαρμόζεται με την εμπλοκή και συνδρομή και των δυο γονιών. Πρέπει να έχουμε πάντα κατά νου ότι τα παιδιά, ακόμη και τα πολύ μικρά, είναι σε θέση να αντιληφθούν και, κατά συνέπεια, να ακολουθήσουν τις ρουτίνες της οικογένειας.

Όπως ήδη αναφέραμε, κάθε οικογένεια μπορεί να ακολουθήσει το δικό της πρόγραμμα. Ένα πρόγραμμα όμως που δε θα αποκλείει την κάθε ελαστικότητα. Σε κάποιες περιπτώσεις θα χρειαστεί κάποια “παραβίαση” της ρουτίνας, προκειμένου να ανταποκριθούμε σε κάτι έκτακτο, όπως για παράδειγμα μια γιορτή ή μια ασθένεια, ένας τραυματισμός, ένα έκτακτο ταξίδι ή ακόμα μια μετακίνηση της οικογένειας, οτιδήποτε εκτός προγράμματος. Βέβαια, οι παραβιάσεις πρέπει να αποτελούν την εξαίρεση και όχι το κανόνα. Πρέπει επίσης να εξυπηρετούν πραγματικές ανάγκες και όχι την ιδιότροπη, απαιτητική και εγωιστική συμπεριφορά των παιδιών μας.

Όπως επίσης αναφέραμε, για να λειτουργήσει ένα πρόγραμμα στην οικογένεια, χρειάζεται η ενεργητική εμπλοκή  και των δυο γονιών. Μεταξύ άλλων, πρέπει να θυσιάσουν λίγο ύπνο, για να ξυπνήσουν νωρίτερα το πρωί ή να περιορίσουν την απογευματινή τους έξοδο σε κάποια χρονικά πλαίσια, έτσι ώστε να βρίσκονται έγκαιρα στο σπίτι για το βραδινό μπάνιο, φαγητό και τον ύπνο.

Πρωινό ξύπνημα

Για να έχουμε ένα πρωινό ξύπνημα, όσο το δυνατό πιο ευχάριστο, θα ήταν χρήσιμο για μας τους γονείς:

Να ξυπνούμε λίγο νωρίτερα.

Να χρησιμοποιούμε ένα ραδιόφωνο-ξυπνητήρι, ρυθμισμένο σε ένα σταθερό ραδιοφωνικό πρόγραμμα.

Να ανοίγουμε την πόρτα του δωματίου του παιδιού.

Να ετοιμάζουμε το πρόγευμα.

Να δίνουμε πέντε λεπτά στον εαυτό μας, για ένα ρόφημα, πριν ξυπνήσουμε τα παιδιά. Αυτό θα μας βοηθήσει να χειριστούμε τις καταστάσεις που θα προκύψουν με μεγαλύτερη ηρεμία.

Να καλούμε ήρεμα το παιδί να ξυπνήσει, χωρίς να το κάνουμε να νοιώθει ότι το προστάζουμε. Θα μπορούσαμε για παράδειγμα να χρησιμοποιήσουμε τις φράσεις: «Είναι ώρα», «το ξυπνητήρι χτύπησε».

Να πηγαίνουμε στη συνέχεια κοντά του, δίνοντάς του ένα φιλί και λέγοντας χαμηλόφωνα: «Αγαπημένε/η  μου, το πρόγευμα είναι έτοιμο», «οι φρυγανιές θα κρυώσουν» κ.λπ. Χρησιμοποιούμε λέξεις και φράσεις που μας αντιπροσωπεύουν, που είναι μέσα στην καθημερινότητά μας.

Αυτή η διαδικασία μας βοηθά, αφενός, να έχουμε λιγότερο άγχος κατά την πρωινή προετοιμασία και, αφετέρου, να δίνουμε στο παιδί μας τη δυνατότητα για ένα ευχάριστο πρωινό ξύπνημα, αλλά και χρόνο, για να προετοιμαστεί.

Μεσημεριανό φαγητό

Το μεσημεριανό φαγητό είναι πολύ σημαντικό για τη λειτουργικότητα της οικογένειας. Το παιδί  πρέπει να μάθει ότι καθόμαστε στο τραπέζι σε μια σταθερή ώρα της ημέρας. Η ώρα, αν είναι δυνατό, πρέπει να συμπίπτει με το χρόνο που επιστρέφει από το σχολείο.

Κατά το γεύμα ακολουθούμε μια διαδικασία που προετοιμάζει το παιδί, όπως το στρώσιμο του τραπεζιού και το πλύσιμο των χεριών. Η φράση «το φαγητό είναι έτοιμο» μπορεί να δίνει το σύνθημα ότι πάμε στο τραπέζι. Είναι σημαντικό:

Να τρώμε στο τραπέζι και όχι στο καθιστικό ή στο δωμάτιό μας.

Ένας τουλάχιστον από τους γονείς να τρώει με το παιδί.

Αν αυτό είναι αδύνατο, διευθετούμε, ώστε στο τραπέζι να υπάρχει κάποιος άλλος ενήλικας, ο οποίος το φροντίζει.

Μετά το μεσημεριανό φαγητό και πριν από τη μελέτη ή τις απογευματινές δραστηριότητες, δίνουμε πάντα χρόνο για ξεκούραση. Ο χρόνος αυτός βοηθά το παιδί να χαλαρώσει, να κλείσει το πρωινό του πρόγραμμα και να ετοιμαστεί για το πρόγραμμα του απογεύματος.

Μελέτη

Η μελέτη είναι καλό να γίνεται σε σταθερή ώρα του απογεύματος. Αν είναι δυνατό, πρέπει να ολοκληρώνεται, ιδιαίτερα σε μικρές ηλικίες, πριν το παιδί αρχίσει το παιχνίδι ή άλλες δραστηριότητες.

Είναι επίσης χρήσιμο η μελέτη να γίνεται σε ένα σταθερό χώρο, συνήθως στο δωμάτιο του παιδιού ή, αν υπάρχει, στο γραφείο του.

Διάθεση χρόνου για το παιδί μας

Το παιδί έχει ανάγκη από την προσοχή μας. Μια σταθερή ώρα κατά την οποία μπορούμε να παίξουμε , να κουβεντιάσουμε, να διασκεδάσουμε με το παιδί μας είναι στοιχεία απαραίτητα, για να κτίσουμε μια καλή σχέση μαζί του.

Αυτό που  πρέπει να έχουμε υπόψη μας είναι ότι αυτή η ώρα ανήκει αποκλειστικά στο παιδί μας. Αποφεύγουμε να ασχολούμαστε με θέματα της δικής μας καθημερινότητας, όπως π.χ. να μιλούμε στο τηλέφωνο ή να διευθετούμε επισκέψεις στο σπίτι μας.

Ετοιμασία για το βραδινό ύπνο

Όπως και για τις προηγούμενες δραστηριότητες της ημέρας, μια σταθερή διαδικασία για το κλείσιμο της μέρας βοηθά το παιδί να χαλαρώσει και να προετοιμαστεί για το βραδινό ύπνο.

Η επιστροφή στο σπίτι από τις απογευματινές δραστηριότητες, το τελείωμα του παιχνιδιού σε συνδυασμό με την τακτοποίηση των παιχνιδιών, το μπάνιο, οι πιτζάμες, το βραδινό φαγητό, το διάβασμα του παραμυθιού, πρέπει να γίνονται καθημερινά, σε σταθερό χρόνο και με τη σειρά που εμείς θα έχουμε αποφασίσει.

Η ώρα του βραδινού ύπνου  πρέπει να είναι σταθερή, αναπροσαρμοζόμενη προς την ηλικία του παιδιού. Σίγουρα, το παιδί των 2 χρόνων θα πάει για ύπνο νωρίτερα από το παιδί των 9 χρόνων, που κι αυτό με τη σειρά του θα πάει για ύπνο νωρίτερα από τους γονείς του.

Διακοπές

Οι διακοπές είναι πάντα αναγκαίες, όπως αναγκαία είναι και η αλλαγή του ρυθμού και του προγράμματος. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι κατά τις διακοπές δεν έχουμε κανένα πρόγραμμα.

Το πρόγραμμα αυτό μπορεί να διαφέρει, λιγότερο ή περισσότερο, από το καθημερινό πρόγραμμα. Η ώρα του ύπνου μπορεί να ρυθμιστεί με τέτοιο τρόπο, ώστε η οικογένεια να έχει περισσότερο χρόνο για διασκέδαση και κοινές δραστηριότητες. Ανάλογα προσαρμόζονται οι ώρες του πρωινού ξυπνήματος και του μεσημεριανού φαγητού.

Τέτοιες αλλαγές είναι αναγκαίες, έτσι ώστε το παιδί να νιώσει τη διαφορά μεταξύ διακοπών και της καθημερινότητας σε σχολική περίοδο, με μια όμως προϋπόθεση: Δεν θα καταργήσουμε κάθε τάξη και κάθε πρόγραμμα. Απλά, αναπροσαρμόζουμε το πρόγραμμα, εφαρμόζοντας πρόγραμμα διακοπών.

Να θυμάστε ότι…

Το πρόγραμμα και οι μικρές καθημερινές ρουτίνες βοηθούν την οικογένεια να λειτουργεί καλύτερα  σε ένα περιβάλλον ευχάριστο και ασφαλές.

Σε κάθε περίπτωση λαμβάνουμε υπόψη την ηλικία των παιδιών και τις διαφορετικές τους ανάγκες. Το πρόγραμμα και οι ρουτίνες βοηθούν στην καλύτερη ανάπτυξη των παιδιών, βοηθούν όμως και τους γονείς να έχουν λίγο ελεύθερο χρόνο ως άτομα και ως ζευγάρι.

Έχετε αναρωτηθεί πως είναι η ανατροφή των παιδιών σήμερα και πως ήταν πριν μερικές εκατοντάδες χρόνια; Όπως και πολλά άλλα πράγματα, έτσι κι ο τρόπος που ανατρέφουμε τα παιδιά έχει αλλάξει σημαντικά τα τελευταία χίλια χρόνια. Η ανατροφή των παιδιών χρειάζεται προσοχή, ιδιαίτερα τη σημερινή εποχή. Πως μπορούμε να τα βοηθήσουμε να έχουν μια ισορροπημένη προσωπικότητα ως γονείς; Τι χάθηκε τα τελευταία χρόνια στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών και πως άραγε να συνεχίσουμε;

«Τα παιδιά πρέπει να φαίνονται και να μην ακούγονται»

Αυτή ήταν μια άποψη που επικράτησε αρκετά τα τελευταία χίλια χρόνια. Με εξαίρεση τον τελευταίο αιώνα όπου το «ξύλο» απουσιάζει σημαντικά από την πρακτική της ανατροφής των παιδιών, όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα το ξύλο είχε σημαντική θέση στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Θα θυμάστε όλοι τη ρύση «Το ξύλο βγήκε από το παράδεισο»! Παλαιότερα οι γονείς πίστευαν πως τα παιδιά γεννιούνται άτακτα και «κακά» κι έτσι έπρεπε να τα δείρουν για να διώξουν αυτά τα «κακά πνεύματα»! Η φιλοσοφία αυτή έχει φθείρει συναισθηματικά πολλά παιδιά, τόσο στο παρελθόν όσο και σήμερα. 

Να γυρίσουμε πίσω ή να πάμε μπροστά; 

Τους τελευταίους δύο αιώνες βλέπουμε τα παιδιά με διαφορετικό μάτι. Επικρατεί η άποψη πως τα παιδιά γεννιούνται καλά, και μεγαλώνοντάς τα με σεβασμό, καθοδήγηση κι αγάπη θα γίνουν υπεύθυνοι και πετυχημένοι ενήλικες. Αυτή είναι μια καινούργια άποψη. Δεν έχει εμφανιστεί ξανά σε βιομηχανοποιημένη κοινωνία. Έχει πετύχει άραγε; Οι απόψεις και τα αποτελέσματα ποικίλουν. Έχουμε από τη μια πλευρά παιδιά που πετυχαίνουν στο σχολείο, ανοίγουν επιχειρήσεις και γενικά τα καταφέρνουν στη ζωή τους. Από την άλλη έχουμε παιδιά που σκοτώνουν άλλους ανθρώπους.

Τα σημερινά παιδιά εκφράζουν τα συναισθήματα και τις απόψεις τους καλύτερα, μιλώντας με σοφία και αντίληψη πέραν των προσδοκιών μας. Τα παιδιά εκφράζουν επίσης έντονο θυμό και ασέβεια προς τους γονείς και άλλους ανθρώπους.

Βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σημείο. Να γυρίσουμε πίσω ανακτώντας το παρελθόν, ή να προχωρήσουμε στο μέλλον με νέες ιδέες. Εάν προχωρήσουμε με νέες ιδέες, νέα φιλοσοφία, πρέπει να κατανοήσουμε πραγματικά τις πιθανές επιπτώσεις στα παιδιά και την ευθύνη που έχουμε να τους δώσουμε ότι καλύτερο μπορούμε. Πως μπορούμε να έχουμε το καλύτερο αποτέλεσμα στην ανατροφή των παιδιών σήμερα;

Συμβουλές για καλύτερη ανατροφή των παιδιών

1. Τα παιδιά είναι «καλά» εκ γενετής

Σήμερα βλέπουμε σε ένα νεογέννητο μωρό την καλοσύνη, την τελειότητα και την πλήρη εξάρτηση από εμάς. Έτσι αγαπάμε τα παιδιά χωρίς όρους και διαχωρίζουμε την αρνητική συμπεριφορά από το παιδί. Δηλαδή, οποιαδήποτε αρνητική συμπεριφορά του παιδιού είναι αποτέλεσμα αντίδρασης σε γεγονότα που συμβαίνουν στο περιβάλλον ή σε βιοχημικές ανωμαλίες στο σύστημα τους. Όταν τα παιδιά παρεκτρέπονται, μη ξεχνάτε πως η «καλή» τους πλευρά έχει προσωρινά αλλοιωθεί και ότι έχουν αποθαρρυνθεί. Χρειάζονται θάρρος από εσάς τους γονείς τους. Ως γονείς, να σκέφτεστε ότι το παιδί σας παραμένει καλό στον πυρήνα του. Με τη συμπεριφορά σας να του λέτε «Σ’ αγαπώ και  ξέρω πόσο καλός είσαι, αυτή όμως είναι μια ακατάλληλη συμπεριφορά. Έλα να σου δείξω ένα καλύτερο τρόπο». Προσπαθήστε να του δείξετε πιο θετικούς κι εποικοδομητικούς τρόπους, ακόμα και για να εκφράζει αρνητικά συναισθήματα.

2. Συμπεριφερθείτε στα παιδιά και τον εαυτό σας με σεβασμό

Πολλοί γονείς σέβονται τα παιδιά τους, τους μιλούν με σεβασμό, τα ακούνε προσεκτικά και αναγνωρίζουν τις ιδέες και τα συναισθήματά τους. Εάν όμως το κάνετε αυτό χωρίς να φροντίζετε και τις δικές σας ανάγκες, δίνετε την εντύπωση στα παιδιά πως ο κόσμος είναι εδώ για να τους υπηρετεί και γίνονται ασεβείς προς τους άλλους ανθρώπους. Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνουν οι γονείς. Για να το βελτιώσουμε αυτό, πρέπει ως γονείς να φροντίζουμε και τις δικές μας ανάγκες, βάζοντας σταθερά όρια, γεμάτα αγάπη στις αδιάκοπες ανάγκες τους. Μέσα από τον αμοιβαίο σεβασμό θα αναπτυχθούμε και εμείς και τα παιδιά μας καλύτερα.

3. Καλλιεργείστε τα παιδιά

Καλλιεργώ σημαίνει εκπαιδεύω και ανατρέφω. Η καλλιέργεια επηρεάζεται επίσης από διάφορους περιβαλλοντικούς παράγοντες. Ίσως γι' αυτό σήμερα παρατηρούμε διαφορετικά αποτελέσματα σε εξίσου καλές συνθήκες ανατροφής. Τα παιδιά σήμερα εκτίθενται από μικρή ηλικία στη βία από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και καλλιεργούνται από την πραγματικότητα των ειδήσεων της εποχής. Πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά την επίδραση που έχουν τα πιο πάνω στα παιδιά, και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Ίσως να πρέπει να παρακολουθούμε και να ελέγχουμε όσο μπορούμε την έκθεση των παιδιών σε τέτοια ερεθίσματα. Το πιο σημαντικό όμως είναι: να παρατηρούμε πως τα ίδια τα παιδιά μεταφράζουν τα πράγματα που βλέπουν και ακούν και να μιλήσουμε μαζί τους.

4. Προσφέρετε μπόλικη αγάπη και καθοδήγηση

Η πιο σημαντική ιδέα στη νέας τάση ανατροφής παιδιών, είναι να πετύχουμε τη βαθιά συμμετοχή μας στη ζωή των παιδιών. Για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να τα καθοδηγούμε σταθερά  κατά την παιδική ηλικία, με χρόνο, υπομονή και αφοσίωση στη συναισθηματική τους υγεία. Μην περνάτε χρόνο μαζί τους μόνο όταν βλέπουν τηλεόραση ή παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια. Εάν οι ειδήσεις ανακοινώνουν κάτι τρομακτικό, πρέπει να το συζητήσετε μαζί τους και να τους βοηθήσετε να καταλάβουν. 

Συμπέρασμα

Η ανατροφή των παιδιών θα γίνει καλύτερη εάν πιστεύουμε πως μπορούμε να γίνουμε οι γονείς που θέλουμε και ονειρευόμαστε, ενώ παράλληλα γνωρίζουμε τους περιορισμούς και τις δυσκολίες. Μπορούμε να προσφέρουμε έμπνευση στα παιδιά μας και να μεγαλώσουν με αυτοπεποίθηση εάν προσφέρουμε αγάπη και καθοδήγηση γεμάτη συμπόνια. Για να πετύχει η νέα τάση ανατροφής παιδιών, πρέπει να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο αυξάνοντας την επίδραση που έχουμε στα παιδιά μας. Η ανατροφή ενός παιδιού είναι το πιο σημαντικό έργο που μπορούμε να κάνουμε στη ζωή μας. Ας το κάνουμε σωστά!

 Πηγή: Paidiatros.com

Οι αλλεργίες βρίσκονται σε έξαρση την άνοιξη. Η αλλεργική ρινίτιδα είναι κάποιες φορές εποχιακή και ταλαιπωρεί πολλά παιδιά την άνοιξη. Η μύτη δεν αποτελεί ένα απλό διακοσμητικό μέρος του ανθρωπίνου σώματος. Έχει να επιτελέσει πολλούς σκοπούς. Οι πιο κύριοι είναι οι εξής δύο:

1.  Τα τριχίδια που βρίσκονται στην εσωτερική πλευρά της μύτης παγιδεύουν οτιδήποτε προσπαθήσει να εισχωρήσει στο ανθρώπινο σώμα από το σημείο αυτό.
2.  Ζεσταίνει τον αέρα που εισπνέουμε έτσι ώστε να φτάσει στους πνεύμονες στην κατάλληλη θερμοκρασία.

Τι είναι αλλεργική ρινίτιδα;

Κατά αρχή θα πρέπει να δώσουμε τον ορισμό της ρινίτιδας. Ρινίτιδα λοιπόν είναι η φλεγμονή του βλεννογόνου της μύτης. Ο βλεννογόνος είναι μια πολύ λεπτή μεμβράνη που καλύπτει το εσωτερικό της μύτης. Η φλεγμονή μπορεί να είναι αποτέλεσμα προσβολής του βλεννογόνου από κάποιο μικρόβιο ή ιό, αποτέλεσμα τραυματισμού του ή αποτέλεσμα επαφής του βλεννογόνου με κάποια ουσία στην οποία είναι «αλλεργικός». Οι ουσίες αυτές λέγονται αλλεργιογόνα. Αλλεργική ρινίτιδα λοιπόν είναι η φλεγμονή του βλεννογόνου της μύτης επειδή ήρθε σε επαφή με κάποιο αλλεργιογόνο του περιβάλλοντος. Η αλλεργική ρινίτιδα μπορεί να είναι εποχιακή (συνήθως περίοδος ανθοφορίας) ή χρόνια.

Ποια είναι τα πιο συχνά αλλεργιογόνα;

1.  Γύρις δένδρων.
2.  Γρασίδι.
3.  Τριχίδια ζώων.
4.  Ακάρεα.

Πώς παρουσιάζεται η αλλεργική ρινίτιδα;

Τα αγόρια έχουν διπλάσια πιθανότητα να παρουσιάσουν αλλεργική ρινίτιδα. Η μέση ηλικία των ασθενών είναι 10 χρονών. Τα συμπτώματα μοιάζουν πολύ με αυτά του κοινού κρυολογήματος. Έτσι την πρώτη φορά που το παιδί θα προσβληθεί από την αλλεργική ρινίτιδα, εσείς και το πιο πιθανό και ο γιατρός σας θα νομίσετε ότι το παιδί κρυολόγησε. Όταν όμως τα συμπτώματα θα επιμείνουν, τότε ο γιατρός σας θα υποψιαστεί την αλλεργική ρινίτιδα και αφού θέσει την διάγνωση θα χορηγήσει την κατάλληλη αγωγή.

Τα πιο συχνά συμπτώματα είναι τα εξής:

1. Έντονη ρινική καταρροή και συμφόρηση με αποτέλεσμα το βούλωμα της μύτης. Η κλειστή μύτη δεν αφήνει το παιδί να κοιμηθεί καλά, με αποτέλεσμα την επομένη να έχει αδυναμία συγκέντρωσης και ανορεξία. Επίσης, η κλειστή μύτη μπορεί να οδηγήσει και στην απόφραξη της ευσταχιανής σάλπιγγας (σωλήνας που ενώνει το αυτί με την μύτη) με αποτέλεσμα την πρόκληση μολύνσεων του αυτιού και πιθανόν προβλήματα ακοής. Επίσης, επειδή το παιδί υποχρεώνεται να αναπνέει από το στόμα μακροπρόθεσμα μπορεί να δημιουργηθούν ορθοδοντικές ανωμαλίες.

2. Συχνά φταρνίσματα.

3. Φαγούρα στον «ουρανίσκο» του στόματος.

4. Πολύ συχνά το παιδί ακουμπά την παλάμη του χεριού του στην άκρη της μύτης και την πιέζει επειδή τον φαγουρίζει. Είναι ο λεγόμενος «αλλεργικός χαιρετισμός».

5. Πολύ συχνά συνοδεύεται και με καταρροή από τα μάτια.

6. Κεφαλόπονος.

Πώς γίνεται η διάγνωση της αλλεργικής ρινίτιδας;

Δεν υπάρχει κάποια εξέταση που θα θέσει με σιγουριά την διάγνωση της αλλεργικής ρινίτιδας. Ο γιατρός θα θέσει την διάγνωση από το ιστορικό και την εξέταση του παιδιού. Πιθανό να ζητήσει κάποιες εξετάσεις, όπως η μελέτη του εκκρίματος της μύτης. Σε περίπτωση αλλεργικής ρινίτιδας υπάρχουν στο έκριμμα αυτό πολλά ηωσινόφιλα, κύτταρα που βρίσκονται σε περίπτωση αλλεργίας. Όταν τεθεί η διάγνωση της αλλεργικής ρινίτιδας, ο γιατρός μπορεί να ζητήσει να γίνουν δερματικά τεστ για να ανακαλύψετε πιθανόν τα αλλεργιογόνα που ενοχλούν το παιδί σας.

Ποια η θεραπεία της αλλεργικής ρινίτιδας;

Ο καλύτερος τρόπος θεραπείας είναι η αποφυγή του παράγοντα που προκαλεί την αλλεργία. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων όμως, δεν ξέρουμε ποιος είναι ο παράγοντας αυτός ή είναι ανέφικτη η αποφυγή του. Άρα το παιδί χρειάζεται φαρμακευτική αγωγή.

1. Τοπική αγωγή

Τοποθετείται στην μύτη του αρρώστου κάποιο φάρμακο. Υπάρχουν ουσιαστικά δυο κατηγορίες φαρμάκων για τοπική χρήση, τα αντιϊσταμινικά και τα κορτιζονούχα. Κυκλοφορούν στο εμπόριο πολλά τέτοια σκευάσματα και η επιλογή ανήκει στο γιατρό του παιδιού.

2. Από το στόμα

Από το στόμα δίνονται αντιϊσταμινικά. Υπάρχουν πολλές κατηγορίες αντιϊσταμινικών και τα νεότερα αντιισταμινικά προκαλούν λιγότερη υπνηλία σε σχέση με τα παλαιότερα. Συνήθως η υπνηλία υποχωρεί μετά από την 5-6η μέρα χορήγησης του φαρμάκου. Επίσης ο γιατρός σας μπορεί να σας χορηγήσει αποσυμφορητικά της μύτης είτε από το στόμα είτε τοπικά. Για την αντιμετώπιση της εποχιακής αλλεργικής ρινίτιδας (οφείλεται κυρίως σε γύρη και εμφανίζεται κυρίως κατά την περίοδο της ανθοφορίας) μπορεί να χρησιμοποιηθεί ένα φάρμακο που λέγεται χρωμογλυκονικό. Το φάρμακο αυτό χρησιμοποιείται τοπικά.

3. Απευαισθητοποίηση

Σε πολύ δύσκολα περιστατικά μπορεί ο γιατρός σας να σας εισηγηθεί αυτή τη θεραπεία. Στη θεραπεία αυτή, εισάγεται σταδιακά σε πολύ μικρές ποσότητες το αλλεργιογόνο, που ενοχοποιήθηκε για την πρόκληση της αρρώστιας στο παιδί σας, σε πολύ μικρές ποσότητες που σιγά-σιγά αυξάνονται μέχρι που ο οργανισμός του παιδιού να το συνηθίσει. Η μέθοδος αυτή μπορεί να έχει σοβαρές επιπλοκές γι' αυτό και δε συνιστάται σε μικρά παιδιά ή σε ήπιες μορφές αλλεργικής ρινίτιδας.

Μπορεί το παιδί να σταματήσει να έχει αλλεργική ρινίτιδα; 

Αν το παιδί συνεχίσει να έχει την αρρώστια μέχρι την ενηλικίωσή του, το πιο πιθανό είναι να την έχει για ολόκληρη τη ζωή του. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πόσες πιθανότητες έχει να ξεφύγει από την αρρώστια.

Πηγή: Paidiatros.com

Η διαφορετικότητα αποτελεί έναν όρο που χρησιμοποιείται ιδιαίτερα στις μέρες μας. Έναν όρο γνωστό σε όλους μας που χρησιμοποιείται σε διαφημίσεις, καμπάνιες ισότητας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι όμως ο όρος αυτός πραγματικά ένας όρος που τον αποδεχόμαστε, ένας όρος με τον οποίο μπορούμε να ζήσουμε μαζί του; Οι σημερινές κοινωνίες σφύζουν από διαφορετικότητα και εμείς καλούμαστε να ζήσουμε αποτελεσματικά και ουσιαστικά μέσα σε αυτές. Ο βαθμός ετοιμότητας του καθενός μας όμως στη διαβίωση σε μια τέτοια κοινωνία αναμφίβολα δεν είναι ο ίδιος.

Η γνωστή Γαλλίδα σχεδιάστρια μόδας Coco Chanel έχει δηλώσει “για να είναι κανείς αναντικατάστατος πρέπει να είναι πάντα διαφορετικός”. Από την άλλη η Maya Angelou, γνωστή Αφροαμερικανίδα ποιήτρια, έχει πει «θα πρέπει να ξέρουμε όλοι ότι η διαφορετικότητα κεντάει ένα πλούσιο χαλί και πρέπει να καταλάβουμε πως όλοι οι κόμποι του χαλιού έχουν ισότιμη αξία ανεξάρτητα από το χρώμα τους».

Μορφές διαφορετικότητας

Όλες οι μορφές διαφορετικότητας δεν είναι εξίσου ορατές. Ο όρος που έχει εισαχθεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (Άλκηστις, 2008) είναι ο όρος ορατή διαφορετικότητα και αφορά το φαινόμενο της διαρκούς διαφοροποίησης του ατόμου που είναι εμφανώς διαφορετικό όσον αφορά τη σωματική του κατασκευή. Η ορατή διαφορετικότητα αποτελεί ένα συνεχές εμπόδιο στην προσπάθεια του ατόμου να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο. Το αντίστροφο φαινόμενο η μη ορατή διαφορετικότητα αποτελεί πάλι μια δυσκολία, μια και σε αυτή την περίπτωση το άτομο δεν υφίσταται στιγματισμό ή περιθωριοποίηση, εφόσον το πρόβλημα δεν είναι εμφανές στους υπόλοιπους. Το ίδιο το άτομο όμως βιώνει από μόνο του τη διαφορετικότητά του σαν κάτι που το ξεχωρίζει, δημιουργώντας αβάσταχτη πίεση να είναι σαν τους άλλους. Για παράδειγμα ο σεξουαλικός προσανατολισμός αποτελεί μια μη ορατή μορφή διαφορετικότητας στην τάξη. Επομένως, η ευαισθητοποίηση στη διαφορετικότητα πρέπει να περιλαμβάνει όχι μόνο τη διαφορά στο χρώμα του δέρματος, αλλά και στις πιο ήπιες εθνικές διαφοροποιήσεις, καθώς και τις μη ορατές διαφορές.

Το διαφορετικό υπάρχει γύρω μας σε πολλές μορφές. Η διαφορετικότητα ξεκινά από τη διαφορά που έχουμε μεταξύ μας στον τομέα της εξωτερικής μας εμφάνισης. Είμαστε διαφορετικοί, γιατί μπορεί να είμαστε πιο ψηλοί, πιο κοντοί, πιο χοντροί. Είμαστε διαφορετικοί, γιατί μπορεί να έχουμε διαφορετικό χρώμα και στυλ στα μαλλιά μας, μπορεί να έχουμε πολλά τατουάζ, μπορεί να έχουμε πολλά σκουλαρίκια στο σώμα μας. Μπορεί να είμαστε διαφορετικοί, γιατί ντυνόμαστε διαφορετικά, ντυνόμαστε εναλλακτικά.

Κάποιοι από εμάς μαθαίνουν διαφορετικά, με διαφορετικούς ρυθμούς, διαφορετικές τεχνικές, κάποιοι είναι πολύ καλοί μαθητές στο γνωστικο-ακαδημαϊκό κομμάτι, κάποιοι άλλοι δεν είναι τόσο καλοί στον τομέα αυτό και μπορεί να είναι και αδιάφοροι απέναντι στη μάθηση. Υπάρχει και η ομάδα των ατόμων που μπορεί να έχει διαγνωστεί με μαθησιακές δυσκολίες, διαταραχή αυτιστικού φάσματος, διαταραχή ελλειμματικής προσοχής με ή χωρίς υπερκινητικότητα, εγκεφαλική παράλυση, σύνδρομο Down, σπάνια γενετική πάθηση, νοητική καθυστέρηση. Όλοι αυτοί είναι διαφορετικοί.

Η ποικιλομορφία της διαφορετικότητας δεν τελειώνει εδώ, αλλά συνεχίζεται.

Υπάρχουν τα παιδιά που μπορεί να προέρχονται από κάποια μειονότητα ή να είναι παιδιά μεταναστών. Τα παιδιά που μπορεί να προέρχονται από χαμηλά, μέτρια ή ψηλά κοινωνικοοικονομικά στρώματα. Τα παιδιά που μεγαλώνουν και με τους δυο γονείς τους, τα παιδιά που μεγαλώνουν με τον έναν γονιό ή τα παιδιά που προέρχονται από μονογονεϊκές οικογένειες. Παιδιά από διαφορετικά θρησκεύματα και παιδιά με διαφορετικό χρώμα δέρματος.

Όλα αυτά όμως είναι παιδιά και όλα τα παιδιά αυτά καλούνται σήμερα να συνυπάρξουν σε μια κοινωνία και σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα. Και δεν καλούνται απλά να συνυπάρξουν, αλλά να δημιουργήσουν και να είναι παραγωγικά μέλη της κοινωνίας αυτής. Είναι άραγε η κοινωνία μας έτοιμη να δεχτεί αυτά τα παιδιά, να τα αγκαλιάσει, να τα κάνει να νιώσουν ασφαλή για να ζήσουν και να δημιουργήσουν;

Είναι πολύ ενδιαφέρον, αν μπει κανείς σε μια τάξη νηπιαγωγείου. Θα παρατηρήσει ότι όσο πιο μικρά είναι τα παιδιά τόσο πιο μεγάλη είναι η αποδοχή την οποία επιδεικνύουν στη διαφορετικότητα που μπορεί να παρουσιάζει ο καθένας. Είναι απίστευτο να βλέπεις μικρά παιδιά να αποδέχονται πλήρως ένα παιδί που δε μιλά ή από την άλλη ένα παιδί το οποίο έχει κάποια κινητική αναπηρία. Για τα παιδιά δεν έχει διαφορά, αν το παιδί αυτό έχει λειτουργικά πόδια ή μπορεί να επικοινωνήσει λεκτικά τις ανάγκες του, αν είναι άσπρο ή έγχρωμο, αν είναι Χριστιανός ή έχει κάποιο άλλο θρήσκευμα. Η λέξη και μόνο ότι είναι παιδί είναι αρκετή, για να κάνει τα παιδιά να αναφωνήσουν τόσο απλά και όμορφα τη φράση «είναι φίλος μου».

Όσο μεγαλώνουν τα παιδιά όμως η κατάσταση αυτή δεν παραμένει η ίδια, αλλά διαφοροποιείται. Αυτό συμβαίνει γιατί έρχονται οι αντιλήψεις των ενηλίκων, είτε αυτές είναι των γονέων των παιδιών ή των εκπαιδευτικών και γενικότερα της ευρύτερης κοινωνίας, να αλλάξουν την πραγματικότητα αυτή και να αρχίσει σταδιακά να δημιουργείται η διάκριση. Η διάκριση δεν είναι τίποτα άλλο από τις προβολές των ενηλίκων, οι οποίες υποβάλλονται άλλοτε με εμφανή και άλλοτε με έναν πιο κρυφό τρόπο στα παιδιά. Κανένα παιδί δεν έχει πρόβλημα με το διαφορετικό. Εμείς όμως οι ενήλικες ξεκινούμε να τους δημιουργούμε την αντίληψη αυτή. Γιατί εμείς έχουμε την ανάγκη να έχουμε ένα δικό μας παιδί που θα είναι το ξεχωριστό, το ιδεατό παιδί. Ένα παιδί που θα καταφέρει όλα όσα εμείς δεν καταφέραμε. Ένα παιδί που θα αποτελέσει το μέσο να βγούμε και εμείς από το ανώνυμο στο οποίο ζούμε. Τότε ξεκινά και διαφοροποιείται και ο όρος διαφορετικότητα και παίρνει μια αρνητική συνυποδήλωση.

Αν πάρουμε το παράδειγμα των ίδιων των ατόμων με αναπηρίες, θα δούμε ξεκάθαρα ότι τα ίδια τα άτομα δε θεωρούν τους εαυτούς τους ανάπηρους, τους θεωρούν απλά διαφορετικούς. Η ίδια η κοινωνία όμως στην οποία ζουν έρχεται σήμερα να τους δημιουργήσει την αναπηρία, γιατί ακριβώς έτσι τους αντικρίζει. Η αναπηρία δηλαδή είναι ένα δημιούργημα μιας κοινωνικής αντίληψης. Έτσι και η διαφορετικότητα αποκτά την αρνητική διάσταση.

Σκεφτείτε πόσο όμορφη είναι η φύση γύρω μας, πόσο διαφορετικές εικόνες μας προσφέρει. Όλες αυτές οι εναλλαγές κάνουν τη ζωή μας όμορφη και την εμπλουτίζουν, δεν της στερούν κάτι. Έτσι ακριβώς είναι και η διαφορετικότητα, η οποία ομορφαίνει τη ζωή μας και την κάνει να είναι μοναδικά όμορφη.

Διαχείριση κατάστασης

Το εκπαιδευτικό σύστημα καλείται σήμερα να ανταποκριθεί στη διαφορετικότητα αυτή. Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν πραγματικά είναι σε θέση το παρόν σύστημα να μπορέσει να αφομοιώσει τη διαφορετικότητα αυτή και να την κάνει γιορτή. Για το λόγο αυτό πρέπει να δούμε πώς από τη μια οι εκπαιδευτικοί και πώς από την άλλη οι γονείς καλούνται σήμερα να αντιμετωπίσουν και να διαχειριστούν αποτελεσματικά την διαφορετικότητα αυτή. Οι εκπαιδευτικοί καλούνται σήμερα να διαχειριστούν αποτελεσματικά την κατάσταση αυτή και πρέπει να είναι κάτοχοι τόσο γνώσεων ψυχολογίας, όσο και γνώσεων ειδικής εκπαίδευσης, κοινωνιολογίας και ανθρωπολογίας, για να μπορούν να εντάξουν αποτελεσματικά και ουσιαστικά τη διαφορετικότητα στην τάξη τους.

Η αντιρατσιστική εκπαίδευση στοχεύει όχι μόνο στην αποδοχή της διαφορετικότητας, αλλά και στη δράση και την απάλειψη των διακρίσεων, καθώς και τη δημιουργία κοινωνικών συνθηκών ισοτιμίας και δικαιοσύνης (Ευαγγέλου και Κάντζου, 2005). Η αντιρατσιστική εκπαίδευση στοχεύει σε όλες τις μορφές ρατσισμού και της κοινωνικής ανισότητας που αφορούν το φύλο, τη σεξουαλικότητα, τη θρησκεία, την αναπηρία και την κοινωνική τάξη. Βασική παραδοχή της αντιρατσιστικής εκπαίδευσης δεν είναι πως κανένας δεν είναι ουδέτερος. Αντίθετα οι μαθητές, οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς και οι κοινότητες χρειάζεται να αναγνωρίσουν τη διαφορετική τους θέση στη ζωή, μια θέση που είναι απόρροια των διαφορετικών εμπειριών τους (Bennet and Keating, 2009).

Εισηγήσεις για εκπαιδευτικούς

Όλοι οι εκπαιδευτικοί που εμπλέκονται σε προγράμματα ευαισθητοποίησης για τη διαφορετικότητα τόνισαν τη σημασία του να φτάσει το παιδί στο σημείο «να μπει στη θέση του άλλου», να κατανοήσει ότι υπάρχουν πολλαπλές οπτικές για το ίδιο θέμα και να αναπτύξει την ικανότητα της ενσυναίσθησης, την ικανότητα δηλαδή να αισθάνεται και το ίδιο το πρόβλημα του άλλου ως δικό του. Όταν γίνει αυτό, τα παιδιά είναι σε πραγματική θέση να κατανοήσουν βάζοντας στην άκρη το πρίσμα της φιλανθρωπίας. Γενικά, οι εκπαιδευτικοί πρέπει:

• Να αντιμετωπίζουν όλα τα παιδιά ως ίσα, ανεξάρτητα από το χρώμα, τη θρησκεία, τη κοινωνικοοικονομική τους κατάσταση, τη μαθησιακή τους ικανότητα.
• Να προσπαθούν να χειριστούν αποτελεσματικά τις δικές τους αντιλήψεις και τις δικές τους δυσκολίες στην αποδοχή του διαφορετικού.
• Να προσπαθούν να μη δίνουν αρνητικά μηνύματα στην τάξη για συγκεκριμένους μαθητές, εκφράζοντας δημόσια σχόλια σχετικά με τις ικανότητες ή τις συμπεριφορές τους.
• Να βοηθούν τους μαθητές να εκφράσουν την προσωπική τους γνώμη, χωρίς το φόβο της απόρριψης.
• Να ενισχύουν τα παιδιά να μιλούν για τα συναισθήματά τους στην τάξη και δημιουργούν το κλίμα, ώστε να αρχίσουν να δένονται συναισθηματικά.
• Να αντιληφθούν ότι σημασία έχει να κάνουν όλα τα παιδιά της τάξης τους να νιώσουν ότι η τάξη είναι το σπίτι τους, το καταφύγιό τους για τις ώρες που βρίσκονται στο σχολείο.
• Να αντιμετωπίζουν άμεσα και αποτελεσματικά τα διάφορα προβλήματα, τα οποία μπορεί να εμφανιστούν στην τάξη τους και να μην τα αφήνουν να λυθούν από μόνα τους.
• Να προσπαθούν να έχουν πλάνο δράσης σχεδιασμένο και οργανωμένο από πριν, ώστε να μην λειτουργούν πυροσβεστικά.
• Να ενημερωθούν από τους γονείς των μαθητών τους για την ιδιαιτερότητα την οποία μπορεί να παρουσιάζει το κάθε παιδί.
• Να χρησιμοποιούν τη διαφορετικότητα στην τάξη τους και να μιλούν γι’ αυτήν, αφού το να κρύβουμε τη διαφορετικότητα πολλές φορές δίνει το μήνυμα ότι έχουμε ενοχές, φοβίες, άγχη.
• Να δημιουργούν το πλαίσιο στην τάξη τους, ώστε οι μαθητές να παρουσιάσουν τη διαφορετικότητα αυτή και να νιώθουν όμορφα γι’ αυτήν.
• Να μιλούν για άλλους πολιτισμούς, να δείχνουν στα παιδιά παραμύθια άλλων χωρών, τραγούδια άλλων χωρών, φαγητά άλλων χωρών.
• Να εφαρμόσουν διαφοροποίηση στη διδασκαλία και να προσπαθήσουν να ενσωματώσουν τις ανάγκες των μαθητών στον προγραμματισμό τους.

Εισηγήσεις για γονείς

Οι γονείς διαδραματίζουν έναν τεράστιο ρόλο στον αγώνα της διαφορετικότητας. Οι γονείς αποτελούν τον καθρέφτη, οπότε, αν αυτοί είναι θετικοί, φυσικά και το παιδί τους θα είναι. Αν όμως και αυτοί τη φοβούνται τότε αναμφίβολα και το παιδί τους θα τη φοβάται. Οι γονείς πρέπει:

• Να αγαπήσουν το παιδί τους, όπως αυτό είναι και να μην αγαπούν την εικόνα ενός ιδεατού, ονειρικού παιδιού.
• Να δίνουν σε αυτό τον χώρο και τον χρόνο να παρουσιάσει τις ικανότητές του.
• Να μην θυμώνουν μαζί του.
• Να ωθούν το παιδί τους να κοινωνικοποιηθεί με όλα τα παιδιά, να μην του βάζουν φραγμούς στην επιλογή των φίλων του ανάλογα με το χρώμα, την κοινωνικοοικονομική κατάσταση της οικογένειάς του, της θρησκείας του ή το φύλο του.
• Να μιλούν στο παιδί τους για άλλους λαούς, άλλους πολιτισμούς, να κάνουν ταξίδια μαζί με το παιδί και να του δείχνουν τις διαφορετικές κουλτούρες με τις οποίες πρέπει να μάθει να ζει.
• Να μην δημιουργούν την εντύπωση ότι ανήκει στην «αρία φυλή»!!!
• Να φορούν μαζί με το παιδί τα γυαλιά της διαφορετικότητας και να μάθουν το παιδί να βλέπει το διαφορετικό στους άλλους ανθρώπους, χωρίς όμως να στενοχωριέται γι’ αυτό, χωρίς να το σχολιάζει, χωρίς να το απεχθάνεται.

Εν κατακλείδι

Η αποδοχή της διαφορετικότητας δεν είναι ένα απλό εγχείρημα το οποίο μπορεί να εφαρμοστεί εύκολα τόσο στο χώρο του σχολείου όσο και στον χώρο της οικογένειας. Οι εποχές δε συστήνουν την επαφή των παιδιών με τη διαφορετικότητα, αλλά την ένταξη των παιδιών στη διαφορετικότητα, μια και η διαφορετικότητα αποτελεί πλέον ένα βίωμα. Ο στόχος μας σήμερα δεν είναι να αυξήσουμε τις γνώσεις ή απλά να ευαισθητοποιήσουμε τους μαθητές για τα ζητήματα της διαφορετικότητας. Ο στόχος μας είναι να αλλάξουμε τη συμπεριφορά των μαθητών, των γονέων και της κοινωνίας απέναντι στο ζήτημα αυτό.

Οι αντιρατσιστικές στρατηγικές ξεκινούν από τα πολύ μικρά παιδιά του νηπιαγωγείου και συνεχίζονται σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης. Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει η διαφορετικότητα να γίνει πραγματικότητα. Η σημερινή κοινωνία επιβάλει στον αυριανό πολίτη να είναι διαφορετικός και να γιορτάζει τη διαφορετικότητα τόσο τη δική του όσο και των γύρω του. Είναι ευθύνη όλων μας να μετακινήσουμε τις στάσεις μας απέναντι στο διαφορετικό και να αντιληφθούμε τον πραγματικό πλούτο που μας χαρίζει.

Πηγή: Paidiatros.com

Όλα τα παιδιά και ειδικά τα μικρότερα σε ηλικία περνούν μέσα από περιόδους κατά τις οποίες αναπτύσσουν κάποιους φόβους. Οι φόβοι αυτοί είναι άλλοτε πολύ ήπιοι και άλλοτε χαρακτηρίζονται από μεγάλη ένταση. Ορισμένοι είναι πλήρως κατανοητοί στους γονείς ενώ άλλοι φαίνονται να είναι εντελώς αδικαιολόγητοι. Κατά την περίοδο μεταξύ 18 μηνών και 6 ετών καθώς οι κινητικές και γνωστικές ικανότητες του παιδιού αυξάνονται, τα παιδιά έχουν όλο και περισσότερες επαφές με το περιβάλλον και περνούν μέσα από διάφορες φάσεις στον τρόπο που βιώνουν και εκφράζουν το συναίσθημα του φόβου. Οι ειδικοί θεωρούν ότι οι παιδικοί φόβοι είναι ένα φαινόμενο βιολογικά και ψυχολογικά φυσιολογικό. Ωστόσο υπάρχουν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στα παιδιά στο βαθμό που αισθάνονται και στους τρόπους που εκφράζουν τους φόβους τους.

Δεν υπάρχει ομοφωνία ως προς την προέλευση του φόβου, αν δηλαδή είναι έμφυτος ή αποκτάται μέσω μίμησης και της μάθησης γενικότερα. Μπορεί να πει κανείς ότι τόσο οι γενετικές καταβολές όσο και οι εμπειρίες διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην εμπειρία του φόβου του κάθε παιδιού. Όσον αφορά την ανάπτυξη φόβων ως αποτέλεσμα μάθησης , όλοι γνωρίζουμε ότι οι φόβοι μπορεί να αποτελέσουν το αποτέλεσμα μάθησης από διάφορες εμπειρίες. Για παράδειγμα ένα παιδί που καίει το δάκτυλο του αγγίζοντας τη θερμάστρα μαθαίνει να την αποφεύγει. Το παιδί που είχε μια δυσάρεστη εμπειρία με ένα σκυλί φοβάται γενικά τους σκύλους. Φόβοι όπως αυτοί δεν χρειάζονται ιδιαίτερη εξήγηση. Το συναίσθημα που μας παρωθεί να αποφεύγουμε την επανάληψη της επαφής με κάτι που θεωρούμε ως επιβλαβές μπορεί να θεωρηθεί ότι πηγάζει από το βασικό ένστικτο για επιβίωση. Ο φόβος μπορούμε να πούμε ότι είναι «μεταδοτικός» και τα παιδιά μαθαίνουν να φοβούνται παρατηρώντας τις συμπεριφορές άλλων ανθρώπων και ιδιαίτερα των γονιών τους.

Ποια πράγματα φοβούνται τα παιδιά; Χρονοδιάγραμμα εμφάνισης των χαρακτηριστικών παιδικών φόβων.

Σε κάθε ηλικία υπάρχουν κάποιοι χαρακτηριστικοί φόβοι οι οποίοι εξαρτώνται από τη βιοσωματική και νοητική ωριμότητα του παιδιού και από τις αλλαγές που παρουσιάζονται στο παιδί σε σχέση με τον τρόπο που βιώνει τον κόσμο γύρω του.

Ο φόβος προς τα ξένα πρόσωπα και το άγχος του αποχωρισμού αποτελούν δύο χαρακτηριστικότατα παραδείγματα φόβων της βρεφικής και νηπιακής ηλικίας. Οι φόβοι αυτοί φθάνουν στο αποκορύφωμα τους κατά τους πρώτους μήνες του δεύτερου έτους της ζωής και μετά αρχίζουν να φθίνουν και να εξαφανίζονται εντελώς γύρω στην ηλικία των 3-4 ετών. Καθώς τα νήπια αποκτούν περισσότερες γνώσεις για τον κόσμο γύρω τους οι φόβοι τους για δυνατούς θορύβους λιγοστεύουν. Εξάλλου μαθαίνουν από τις εμπειρίες τους ότι πολλά από τα πράγματα που φαίνονται απειλητικά στην πραγματικότητα είναι εντελώς άκακα. Όταν τα παιδιά αρχίζουν να χρησιμοποιούν τη φαντασία και τη μνήμη τους και αποκτήσουν καλύτερη κατανόηση της γλώσσας, οι φόβοι τους αρχίζουν να επικεντρώνονται σε κάποια στερεότυπα πράγματα όπως λύκοι, κλέφτες, φαντάσματα ή ακόμα και το σκοτάδι .

Οι φόβοι για κάποια ζώα και το σκοτάδι εμφανίζονται στην ηλικία των δύο ετών και μπορεί να συνεχιστούν μέχρι και το 5 έτος της ζωής ή αργότερα. Πολλές φορές, οι φόβοι των παιδιών προσχολικής ηλικίας μπορεί να αποτελούν περιστασιακές αντιδράσεις σε συγκεκριμένα γεγονότα που συνέβησαν κατά τη διάρκεια της ημέρας. Για παράδειγμα, το παιδί μπορεί να εκδηλώσει φόβο για τους κλέφτες ή για τα φαντάσματα μετά από ένα τρομακτικό έργο που είδε στην τηλεόραση ή μετά από ένα παραμύθι που περιείχε έντονα φανταστικά στοιχεία. Ο φόβος αυτός μπορεί να εκδηλωθεί είτε λεκτικά, κατά τη διάρκεια της ημέρας, είτε μέσω εφιαλτικών ονείρων κατά τη διάρκεια της νύχτας. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η διαβεβαίωση του για την ασφάλεια του από τους ενήλικες μπορεί να αποτελέσει επαρκή τρόπο αντιμετώπισης των φόβων αυτών.

Τα παιδιά στη σχολική ηλικία έχουν φόβους για το σχολείο, τις φυσικές καταστροφές και τους τραυματισμούς. Οι φόβοι αρχίζουν σταδιακά να μειώνονται όσο το παιδί αναπτύσσει τη γνωστική του ικανότητα να κατανοεί τον κόσμο και να ερμηνεύει λογικά τα φαινόμενα γύρω του.

Παρά το γεγονός ότι ο φόβος, ως έναν βαθμό, είναι κάτι συνηθισμένο στην παιδική ηλικία, η σοβαρότητα των συγκεκριμένων φοβικών αντιδράσεων μπορεί να κριθεί μόνο από τις συνέπειες, που έχουν στην καθημερινή ζωή του παιδιού. Οι περισσότεροι φόβοι είναι παροδικοί, ενώ δεν εμποδίζουν καθόλου την ομαλή ανάπτυξη του παιδιού.

Πώς να βοηθήσουμε το παιδί να ξεπεράσει τους φόβους του - Συμβουλές σε γονείς.

• Καταρχήν θα πρέπει να ακούμε με προσοχή, σεβασμό και κατανόηση αυτά που μας λέει το παιδί για τους φόβους του-έστω και αν τους θεωρούμε αβάσιμους. Πρέπει να βοηθήσουμε το παιδί να κατανοήσει ότι ο φόβος τους είναι κάτι φυσιολογικό και να το διαβεβαιώνουμε ότι αυτό που φοβάται δεν είναι στην πραγματικότητα επικίνδυνο.

• Δεν το κοροϊδεύουμε και δεν το γελοιοποιούμε, δεν υποτιμούμε το άγχος του γιατί έτσι εντείνουμε χειρότερα τη φοβία του.

• Οι γονείς να μην πανικοβάλλονται και να μεγαλοποιούν τους φόβους του παιδιού δίνοντας υπερβολική προσοχή στην παραμικρή εκδήλωση.

• Να μη φοβίζουν σκόπιμα το παιδί λέγοντας του ότι «αν δεν είναι καλό παιδί θα σε πάρει ο «μπαμπούλας» ή η αστυνομία. Αν οι ενήλικες προσπαθούν να ελέγξουν τη συμπεριφορά των παιδιών με τη χρήση του φόβου, δεν θα πρέπει στη συνέχεια να απορούν γιατί τα παιδιά φοβούνται.

• Μπορούμε να διαβεβαιώσουμε στο παιδί ότι όλα τα παιδιά της ηλικίας του αισθάνονται κάποιους φόβους και ότι και εμείς όταν ήμασταν παιδιά είχαμε φόβους τους οποίους μάθαμε σιγά σιγά να ξεπερνούμε. Μπορεί να βοηθήσουμε το παιδί να αναπτύξει δεξιότητες, με τις οποίες να μπορεί να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά το φοβικό αντικείμενο ή την φοβική κατάσταση. Για παράδειγμα όταν το παιδί φοβάται το σκοτάδι μπορεί να έχει ένα φωτάκι νυκτός αναμμένο στο δωμάτιο του.

• Οι γονείς θα πρέπει να ελέγχουν τους δικούς τους φόβους επειδή, συχνά το παιδί μιμείται και υιοθετεί τους φόβους των γονιών του.

• Σε άλλους είδους παιδικές φοβίες, όπως για παράδειγμα φοβίες ζώων μπορούμε να αποτελέσουμε εμείς πρότυπο μίμησης για το παιδί. Είναι καλό να μας βλέπει το παιδί να παίζουμε , να φροντίζουμε ένα ζώο. Έτσι σιγά σιγά και χωρίς καμία πίεση και εξαναγκασμό, το παιδί βλέπει και κατανοεί ότι το ζώο δεν είναι τόσο επικίνδυνο όσο νόμιζε.

• Οι γονείς μπορούν να χρησιμοποιήσουν εικονογραφημένα παιδικά βιβλία με παιδιά που φοβούνται αλλά τελικά ξεπερνάνε τους φόβους τους, τα οποία κυκλοφορούν στα βιβλιοπωλεία. Το παιδί μπορεί να ταυτιστεί με τον ήρωα του βιβλίου και να ξεπεράσει ευκολότερα το φόβο του.

• Γενικά, οι ενήλικες είναι καλό να ενθαρρύνουν με κάθε τρόπο τα παιδιά ώστε να αναπτύξουν πρωτοβουλίες , αυτοπεποίθηση και αυτονομία. Η υπερπροστατευτική συμπεριφορά των γονιών διευκολύνει την εκδήλωση φόβων από την πλευρά του παιδιού.

Είναι δυνατόν ορισμένοι φόβου να εξελιχθούν σε φοβίες, οι οποίες εκδηλώνονται με έντονο άγχος ακόμα και στην ιδέα του αντικειμένου ή της κατάστασης που φοβάται το παιδί και τα οποία προσπαθεί επίμονα να αποφύγει. Οι ενήλικες πρέπει να ανησυχήσουν και να απευθυνθούν σε κάποιον παιδοψυχολόγο αν υπάρχουν υποψίες ότι οι αντιδράσεις του παιδιού αποτελούν ενδείξεις φοβίας, δηλαδή αν:

• Είναι υπερβολικές και επίμονες

• Παρουσιάζουν μεγάλη διάρκεια και αντοχή στο χρόνο

• Είναι δυσανάλογα έντονες σε σχέση με το ερέθισμα ή την κατάσταση που τις προκάλεσε

• Συνοδεύονται από σωματικά ενοχλήματα

• Φαίνεται να αποδιοργανώνουν το παιδί και εμποδίζουν τη συμμετοχή του σε καθημερινές δραστηριότητες 

Η έγκαιρη αντιμετώπιση των φοβιών είναι απαραίτητη διότι οι φοβίες, σε αντίθεση με τους φυσιολογικούς φόβους της προσχολικής ηλικίας, μπορεί να έχουν δυσμενείς συνέπειες τόσο στην καθημερινή λειτουργικότητα όσο και στην συναισθηματική και κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού.

Πηγή: Paidiatros.com

Τα παιδιά από μικρή ηλικία αναπτύσσουν διάφορες κακές συνήθειες που δύσκολα αποχωρίζονται. Παρακάτω παραθέτουμε τις πιο συχνές καθώς και τρόπους αντιμετώπισής τους.

1.  Τρίξιμο δοντιών

Γιατί είναι κακό: Μερικές παρενέργειες αυτής της συνήθειας εμφανίζονται αμέσως, όπως πόνος στο σαγόνι και πονοκέφαλος. Το πιο σοβαρό όμως είναι τα φθαρμένα δόντια που εμφανίζονται με την πάροδο του χρόνου.

Πώς να το σταματήσετε: Το τρίξιμο των δοντιών είναι συχνά αποτέλεσμα άγχους, οπότε δοκιμάστε να διδάξετε στο παιδί τεχνικές χαλάρωσης. Άλλοτε με γυμναστική το απόγευμα άλλοτε με μίνι μασάζ πριν από τον ύπνο, μπορείτε να περιορίσετε την συγκεκριμένη συνήθεια. Σε περίπτωση που το πρόβλημα συνεχίζεται, ζητήστε βοήθεια από τον οδοντίατρό σας.

2.  Τριχοτιλλομανία-Τράβηγμα μαλλιών

Γιατί είναι κακό: Το συνεχές τράβηγμα των μαλλιών οδηγεί σε αλωπεκία, καθώς οι θύλακες των τριχών τραυματίζονται από το συνεχές τράβηγμα των μαλλιών. Σε μερικές περιπτώσεις, οι θύλακες μένουν άθικτοι όμως οι τρίχες έχουν υποστεί βλάβη κι έτσι τα μαλλιά δεν μεγαλώνουν πέρα από ένα συγκεκριμένο μήκος.

Πώς να το σταματήσετε: Μερικοί επιστήμονες το περιγράφουν σαν ένα είδος αυτοκαταστροφικής πράξης, με την οποία το παιδί καταπραΰνει συσσωρευμένο άγχος ή ένταση. Θα πρέπει λοιπόν να εστιάσουμε στην ψυχολογία του παιδιού, να το βοηθήσουμε να χαλαρώσει και να αποβάλλει το άγχος που νιώθει.

3. Σκάλισμα της μύτης

Γιατί είναι κακό: Αυτή η κακή συνήθεια μπορεί να προκαλέσει στο παιδί αιμορραγία της μύτης, κρυολογήματα και λοιμώξεις.

Πώς να το σταματήσετε: Ίσως είναι αρκετό το να λέτε συνεχώς στο παιδί σας να σταματήσει να το κάνει. Εάν δεν είναι όμως ,δοκιμάστε να επιβραβεύσετε το παιδί ,πχ με τις αγαπημένες του λιχουδιές ,όταν δεν το κάνει. Σίγουρα θα δείτε αποτελέσματα.

4. Δάγκωμα νυχιών

Γιατί είναι κακό: Από αυτήν την κακή συνήθεια υποφέρουν όχι μόνο τα δάχτυλα αλλά και τα δόντια. Το δάγκωμα των νυχιών μπορεί να οδηγήσει σε λοιμώξεις, αποδυνάμωση των δοντιών και στην ντροπή που προκαλεί η παραμόρφωση των νυχιών.

Πώς να το σταματήσετε: Χρησιμοποιήστε ένα ενισχυτικό νυχιών για να αποφύγετε τυχόν σπασίματα και διατηρήστε τα νύχια των παιδιών περιποιημένα και λεία, ώστε να μην προσπαθήσουν να τα δαγκώσουν. Εάν το πρόβλημα είναι σοβαρό, χρησιμοποιήστε ένα πικρό  βερνίκι νυχιών. Το παιδί σας θα είναι τόσο αηδιασμένο με τη γεύση που θα αποφύγει να ξαναβάλει τα δάχτυλα στο στόμα του.

5. Πιπίλισμα αντίχειρα

Γιατί είναι κακό: Εκτός από τις φουσκάλες και τις λοιμώξεις, οι θηλάζοντες αντίχειρα διατρέχουν τον κίνδυνο να μην ευθυγραμμιστούν τα δόντια τους. Έτσι, αν δεν θέλετε να ξοδέψετε χρήματα σε οδοντιάτρους σας προτείνουμε να το σταματήσετε.

Πώς να το σταματήσετε: Εάν το παιδί σας πιπιλίζει τον αντίχειρά του από πλήξη, όπως κάνουν πολλά παιδιά, βρείτε δημιουργικούς τρόπους για να του αποσπάσετε την προσοχή. Η ζωγραφική και γενικώς τα παιχνίδια που σχετίζονται με τα χέρια είναι η ιδανική λύση για να απασχοληθεί.

6.Κακές λέξεις

Γιατί είναι κακό: Αυτό έχει να κάνει περισσότερο με τη φήμη του παιδιού σας παρά με την υγεία του. Σε τελική ανάλυση, κανείς δεν θέλει πραγματικά το παιδί του να κάνει παρέα με το παιδί που η αγαπημένη του λέξη είναι μ@***κ@ς.

Πώς να το σταματήσετε: Τοποθετήστε ένα βάζο μέσα στην κουζίνα και χρεώστε το παιδί σας 0,50ευρώ κάθε φορά που θα λέει μια κακή λέξη. Ενημερώστε το πως αυτά τα χρήματα θα αφαιρεθούν από το χαρτζιλίκι του. Να είστε σίγουροι πως θα συμμορφωθεί καθώς κανένα παιδί δεν αστειεύεται με τον κουμπαρά του. Τέλος, καλό θα ήταν να προσέχετε κι εσείς το λεξιλόγιό σας αφού τα παιδιά όπως έχουμε ξαναπεί μιμούνται τους γονείς τους.

Πηγή: Herokids.gr

Είμαι σίγουρος ότι σχεδόν όλοι μας έχουμε κοιμηθεί έστω και για λίγη ώρα μαζί με το παιδί μας στο ίδιο κρεβάτι. Ελάχιστοι όμως θα ξέρουμε τους κινδύνους που κρύβει αυτή μας η πράξη.

Γιατί μερικοί γονείς κοιμούνται με τα παιδιά τους;

1. Οι μητέρες που θηλάζουν το βρίσκουν πιο πρακτικό να κοιμούνται δίπλα από το παιδί τους και μόλις αυτό ξυπνήσει να το θηλάζουν και να ξανακοιμούνται αμέσως.

2. Είναι πιο εύκολο να κοιμηθεί ένα παιδί όταν ξαπλώσεις μαζί του στο ίδιο κρεβάτι.

3. Όταν κοιμάστε στο ίδιο κρεβάτι με το παιδί σας, πιθανόν το παιδί να κοιμάται περισσότερες ώρες.

4. Μερικοί γονείς, που απουσιάζουν πολλές ώρες από το σπίτι κατά τη διάρκεια της ημέρας, έχουν τη λανθασμένη εντύπωση πως αν κοιμηθούν με το παιδί τους θα αναπληρώσουν, με κάποιο τρόπο, την επαφή με το παιδί τους που έχασαν κατά τη διάρκεια της μέρας.

Ποια τα μειονεκτήματα;

1. Το να ξαπλώνει κάποιος με το παιδί του έχει συνήθως σαν αποτέλεσμα να μην κοιμάται καλά.

2. Το παιδί είναι πια εξαρτημένο και θέλει να κοιμάται μόνο στο κρεβάτι μαζί με τους γονείς του.

Είναι ασφαλές να κοιμάστε με το παιδί σας;

Στην Αμερική, 50 περίπου παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο από πνιγμό επειδή κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι με ένα ενήλικο άτομο. Η πλειοψηφία των παιδιών αυτών είναι ηλικίας κάτω των 3 μηνών. Ο πνιγμός οφείλεται είτε γιατί ο ενήλικας παγιδεύει με το σώμα του το κεφάλι του παιδιού είτε γιατί παγιδεύεται από τα σεντόνια και τα σκεπάσματα του κρεβατιού. Άρα το να κοιμάστε με το παιδί σας και ειδικά το βρέφος στο ίδιο κρεβάτι δεν είναι ασφαλές και μπορεί ταυτόχρονα να δημιουργήσει αρκετά προβλήματα εξάρτησης στο ίδιο το παιδί σας. Για αυτό λοιπόν είναι χρήσιμο να ακολουθείτε μερικούς κανόνες ασφαλείας σχετικά με τον ύπνο του παιδιού σας:

• Το παιδί σας πρέπει να κοιμάται στο δικό του κρεβατάκι.

• Η σωστή θέση ύπνου για τα βρέφη είναι ΑΝΑΣΚΕΛΑ. ΟΧΙ μπρούμυτα, γιατί αν το στρώμα είναι πολύ μαλακό μπορεί να κλείσει τη μύτη και το στόμα.

• Μη βάζετε μαξιλάρι στο παιδί σας. Δεν το χρειάζεται. Αντίθετα αν είναι πολύ μαλακό μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα.

• Μη σκεπάζετε το κεφαλάκι του παιδιού σας.

• Το κρεβατάκι του παιδιού σας θα πρέπει να πληρεί τις ακόλουθες προδιαγραφές:

i. Αν έχει κάγκελα, η απόσταση μεταξύ τους δεν πρέπει να ξεπερνά τα 6 εκατοστά.

ii. Το στρώμα πρέπει να εφαρμόζει καλά στο κρεβατάκι, έτσι ώστε να μη μένει διάστημα μεταξύ του στρώματος και των κάγκελων γιατί υπάρχει περίπτωση να εγκλωβιστεί μέσα το παιδί.

iii. Δε χρειάζεται να τοποθετείτε περιττά αντικείμενα ή ρούχα στο κρεβατάκι του παιδιού. Να είναι όσο το δυνατό πιο λιτό.

iv. Το στρώμα να είναι καλά στερεωμένο στις τέσσερις πλευρές του κρεβατιού.